Καί ένα σχόλιο του Παναγιώτη Γαβάνα
Ένα ρητό λέει: «η γυναίκα του Καίσαρα δεν οφείλει μόνο να είναι
τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται». Το ρητό αυτό ταιριάζει γάντι στα
όσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ και
βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Μετά τις
μαζικές απολύσεις στον 902 και το κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού, τις
επίσης μαζικές απολύσεις στην Τυποεκδοτική και την αίτηση για την
υπαγωγή της στο άρθρο 99, το «κανόνι» έσκασε μέσα στις γιορτές και στο
Ριζοσπάστη!
Η διεύθυνση της ιστορικής αυτής εφημερίδας ξεκίνησε
πρόγραμμα απολύσεων και οι πρώτοι άνεργοι απ’ την εφημερίδα είναι πλέον
γεγονός. Η είδηση αυτή κάνει το γύρο του διαδικτύου, ενώ ανακοίνωση
επίσης των εργαζομένων του Ριζοσπάστη φιλοξενείται σε αρκετές
ιστοσελίδες. Την Πέμπτη μάλιστα η συνδικαλίστρια του ΠΑΜΕ στην ΕΣΗΕΑ
Πόπη Χριστοδουλίδου ανακοίνωσε την αποχώρησή της απ’ την παράταξη με μια
σκληρή ανακοίνωση για το ΚΚΕ.
Στην κατάσταση που δημιουργείται για ακόμα μια φορά με τη στάση του
ΚΚΕ στις επιχειρήσεις του στο χώρο του Τύπου δημιουργούνται ερωτήματα
στον κόσμο και ιδίως στον κόσμο του τα οποία απαντιούνται με έναν
μονότονο τρόπο που εκθέτουν ακόμα περισσότερο το ιστορικό αυτό κόμμα.
Το ΚΚΕ ταμπουρώνεται πίσω από επιχειρήματα του τύπου ότι οι απολύσεις
στο Ριζοσπάστη τώρα, (το ίδιο ισχύει παλιότερα για Τυποεκδοτική και 902)
είναι πρόσχημα για τα άλλα Μέσα Ενημέρωσης και τους ιδιοκτήτες τους
(κατά συνέπεια και το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του
εκπροσώπους) για να κάνουν επιθέσεις και να χτυπήσουν το κόμμα και την
πολιτική του.
Ωραία και έτσι να είναι και να έχει 100% δίκιο το ΚΚΕ γιατί «πετάει την μπάλα στην εξέδρα»;
Πως απαντιέται το ερώτημα ότι αφού στην κρίση ούτε το ΚΚΕ μπορεί να
υπερασπιστεί τους εργαζόμενούς τους, τι θα μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι
εργοδότες; Με τη λαϊκή εξουσία, την πάλη για την προστασία των ανέργων
και την ανατροπή του καπιταλισμού για να εξαλειφθεί πλήρως η ανεργία;
Δεν το καταλαβαίνει κανείς εκεί στον Περισσό ότι αυτού του είδους η
επιχειρηματολογία τροφοδοτεί εκτός όλων των άλλων αισθήματα ηττοπάθειας
στους απλούς ανθρώπους του μόχθου στην πάλη τους για την επιβίωσή τους
κατά των ταξικών τους αντιπάλων; Το να επικαλείσαι απλά τα στοιχεία της
κρίσης και των επιπτώσεών της στον κλάδο των Μέσων Ενημέρωσης δεν
αντιλαμβάνονται στο ΚΚΕ ότι δημιουργεί εντυπώσεις συμψηφισμού και
περίπου δίνει την αίσθηση ότι δικαιολογεί τα όσα γίνονται με τις
χιλιάδες απολύσεις στις άλλες επιχειρήσεις του αστικού Τύπου και όχι
μόνο του Τύπου; Δεν αντιλαμβάνονται ότι καταντάει κενό γράμμα και ο
κοσμάκης εισπράττει ως υποκρισία τα περί ανατροπής του καπιταλισμού κλπ;
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση πάντως είναι ότι μέχρι στιγμής δεν
υπάρχει καμία επίσημη δημόσια τοποθέτηση των αρμοδίων οργάνων του ΚΚΕ
για να υπερασπιστεί έστω την απόφασή του να συρρικνώσει το Ριζοσπάστη
και να απολύσει εργαζομένους της εφημερίδας. Αυτό είναι εξόχως
εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που
τοποθετείται με πολύ οργανωμένο τρόπο ακόμα και όταν πρόκειται για
«ψήλου πήδημα».
Και το γεγονός αυτό γίνεται εντυπωσιακότερο γιατί η
περίπτωση του Ριζοσπάστη είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη και έχει εξέχουσα
σημασία. Εδώ δεν πρόκειται ούτε για τον 902, ούτε για την Τυποεκδοτική
(αυτό δεν αφορά τους απολυμένους έτσι κι αλλιώς ο άνεργος είναι
άνεργος), πρόκειται για την εφημερίδα που είναι το ίδιο το Κόμμα, το
ΚΚΕ, «περπατούν» μαζί κοντά έναν αιώνα. Μαζί στις εξορίες, στους
κατατρεγμούς, στους αγώνες, στα μπουντρούμια, στο έπος της εθνικής
αντίστασης, στα βουνά του Βίτσι και του Γράμμου, στις συνοικίες της
Αθήνας το Δεκέμβρη του 44, στις κρύπτες και τις καταπακτές της
παρανομίας, στα στρατοδικεία.
Ο Ριζοσπάστης υπήρξε το «φως που καίει»
και εκεί αρθρογράφησαν ο Βάρναλης, ο Γληνός, εμπνεύστηκε ο Ρίτσος τον
Επιτάφιο το 1936. Ο Ριζοσπάστης είναι η θυσία του Βιδάλη στο ρεπορτάζ.
Κοντολογίς ο Ριζοσπάστης είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ο μοναδικός
«επιζών» που μπορεί να μας διηγηθεί τον απόηχο στην Ελλάδα της
Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία του 1917, «τέκνο» της οποίας υπήρξε το
ΚΚΕ.
Αυτή που πήραν τέτοια απόφαση δεν είναι σε θέση να την υπερασπίσουν;
Δεν έχουν τι να πουν; Τι συμβαίνει; Τότε γιατί προχωράνε σε μια τέτοια
κίνηση, βάζοντας το Ριζοσπάστη και τους εργαζόμενούς του σε τέτοια
περιδίνηση και κατ’ επέκταση το ίδιο το κόμμα;
Το χειρότερο όλων και σε συνέχεια των παραπάνω είναι ότι το ΚΚΕ δεν
απαντάει στο βασικότερο: πως θα κάνεις πολιτική όταν φιμώνεσαι; όταν
χαμηλώνεις τη φωνή σου; Γιατί περί αυτού πρόκειται όταν μιλάμε για τα
μέσα Ενημέρωσης. Τι σόι κόμμα και μάλιστα επαναστατικό είναι αυτό όταν
κάνει πίσω στα ζητήματα επικοινωνίας (προπαγάνδας κατά την κομματική
φιλολογία) και οργάνωσης (σύμφωνα με το Λένιν η εφημερίδα είναι ο
συλλογικός διαφωτιστής και οργανωτής των μαζών);
Τελικά θα πρέπει να απαντήσουν όσοι αποφάσισαν κάτι τέτοιο τι κόμμα
θέλουν.
Το μόνο βέβαιο ότι κανείς δεν πρέπει να χαίρεται με αυτές τις
εξελίξεις. Μόνο θλίψη, πόνο και ντροπή μπορούν να αισθάνονται όσοι είναι
της γνώμης ότι παρά την αντεπαναστατική στάση του ΚΚΕ στην κρίση, η
ύπαρξη κομμουνιστικού κινήματος ψυχή του οποίου ιστορικά
πολιτογραφήθηκε το ΚΚΕ στην Ελλάδα, είναι αναντικατάστατος όρος για
οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη σ’ αυτό τον τόπο.
ΥΓ: Επισυνάπτουμε προς πληρέστερη ενημέρωσή σας τα λίνκς όπου
μπορείτε να βρείτε τα όσα έχει γράψει για το ίδιο θέμα ο Ριζοσπάστης,
την ανακοίνωση των εργαζομένων, τη δήλωση αποχώρησης απ’ το ΠΑΜΕ της
Πόπης Χριστοδουλίδου καθώς και τη δήλωση του προέδρου της ΕΣΗΕΑ για τις
απολύσεις στα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ.
Το σχόλιο του Παναγιώτη Γαβάνα
ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ
Η αριστερίστικη φαραωνική ομάδα του ΚΚΕ δεν έχει αφήσει πέτρα πάνω
στη πέτρα. Το κόμμα το οδηγεί εδώ και πολύ καιρό στη καταστροφή. Σε τι
να πρωτοκάνει κανείς κριτική; Στο επίπεδο της θεωρίας;
Στις αντιλήψεις που πρεσβεύει; Στις «Θέσεις» για το 19ο Συνέδριο, που
είναι οι χειρότερες που υπήρξαν μετά τη μεταπολίτευση; -για να μην πάμε
και πιο πίσω. Στα περί «λαϊκής εξουσίας»; Στην εγκατάλειψη του
Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου;
Στη πολιτική συμμαχιών; (απόλυτη άρνηση με την οποιονδήποτε πολιτική
δύναμη και στη συρρίκνωση της πολιτικής των κοινωνικών συμμαχιών). Στις
αντιλήψεις περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», που αν συνδυαστούν με την
εξίσωση-Μαϊλη «Ο ιμπεριαλισμός είναι φασισμός», καταλήγουμε στο
συμπέρασμα ότι όλος ο πλανήτης είναι ιμπεριαλιστικός και ταυτόχρονα
φασιστικός; (εκτός απ΄ το κράτος Μπούγκα Μπούγκα).
Στην εγκατάλειψη της λενινιστικής θέσης περί Κρατικομονοπωλιακού
Καπιταλισμού; Στο ότι στις αποφάσεις και την αρθρογραφία τους –με
πρόσφατη την ανακοίνωση της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας- δεν κάνουν λόγο
για αντιιμπεριαλιστική πάλη; Στο εγκεφαλικό κατασκεύασμα περί
«αλληλεξάρτησης»;
Στη τροτσκιστική αναθεώρηση της ΕΑΜικής Αντίστασης; Στην έλλειψη
αυτοκριτικής για τη συρρίκνωση του κόμματος; Στη μετατροπή του Κέντρου
Μαρξιστικών Ερευνών σε Σύλλογο που διοργανώνει εκδρομές; Στο ότι
–τουλάχιστον- τα 20 τελευταία χρόνια η Σύγχρονη Εποχή έχει σταματήσει
σχεδόν να εκδίδει μαρξιστικά βιβλία;
Στο ότι το ΚΚΕ με το σεχταρισμό του ξεκόπηκε απ΄ τη νεολαία; Στην
εχθρική στάση που κρατά απέναντι στην αριστερή και προοδευτική διανόηση;
Στο ότι το κόμμα αρχίζει πλέον να απομονώνεται και στο διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα; Στις προτάσεις για το νέο Καταστατικό που
καταργούνται μια σειρά από αρχές με κύρια αυτή της συλλογικότητας και
την απαίτηση της πλήρους υποταγής στη φαραωνική ομάδα; …
Ο κατάλογος
είναι μακρύς και θα μπορούσε να συνεχιστεί επί πολλή ώρα. Η κατάσταση
στο Ριζοσπάστη με τις απολύσεις, ήρθε να προστεθεί σ΄ όλα αυτά.
Η φαραωνική ομάδα βλέπει βέβαια γύρω της να την περικυκλώνουν
«εχθροί». Έχει φτιάξει εκ των προτέρων τρία τσουβάλια και χώνει μέσα
όλους, ανάλογα με τα γούστα της.
α) Αστούς –φυσικά αυτοί κάνουν τη
δουλειά τους, όπως έκαναν πάντα, δεν είναι κάτι καινούριο.
Το καινούριο
είναι ότι εκμεταλλεύονται μια κατάσταση που δημιούργησε η ίδια η
αριστερίστική ηγετική(;) ομάδα.
β) «Οπορτουνιστές» -εδώ γίνεται
κατάχρηση του όρου. Δεν κάνουμε απλά λόγο για οπορτουνιστές, που ναι,
είναι υπαρκτοί, αλλά για όλους εκείνους που διαφωνούν μαζί της, γιατί
μόνο εκείνη, σαν άλλη Ιερά Εξέταση, μπορεί να αποφασίζει τι είναι
μαρξισμός.
Αυτή τον «προστατεύει» και τον κρατά «καθαρό» (για
«καθαρότητα της ιδεολογίας» δεν αποφάσισε το 18ο Συνέδριο;) Όλοι οι
άλλοι είναι τα μιάσματα. γ) «Φίλους» -ειρωνικά διατυπωμένο. Εδώ ανήκουν
όσα μέλη και στελέχη διαγράφτηκαν ή αποχώρησαν απ΄ το κόμμα, μην
αντέχοντας όλη αυτή τη κατάσταση, που όμως μια μεγάλη μερίδα τους
εξακολουθεί να στηρίζει το ΚΚΕ, αλλά κριτικά. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι
που πονούν το κόμμα περισσότερο ίσως κι από πολλά μέλη και στελέχη του.
Η αριστερίστικη ομάδα ακολουθεί κι εδώ διαρκώς την ίδια τακτική:
κηλιδώνει και διαβάλλει όλους αυτούς τους ανθρώπους, που δεν αποδέχονται
να κινούνται στα καλούπια της. Κι όχι μόνο αυτό. Έχουν φθάσει στο
σημείο να κόβουν μαζί τους ακόμη και τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμη και
το «καλή μέρα». Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι αθλιότητες με τον
κομμουνισμό που επαγγέλλονται; Τα κόκκαλα του ουμανιστή Μαρξ θα τρίζουν
στο τάφο του.
Εκεί έφθασαν σήμερα το ΚΚΕ αυτές οι μετριότητες. Κι αν συνεχιστεί
τούτη η καταστροφική πορεία, σε λίγα χρόνια το κόμμα του Κορδάτου, του
Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη (που η μικροψυχία τους τον μισο-αναγνώρισε,
γιατί λέει δεν υπάκουσε στην ΚΕ. Καλά έκανε! Γιατί αν το έκανε και την
ακολουθούσε στη καταστροφική της πορεία, σήμερα… δεν θα ήταν ο ήρωας
Βελουχιώτης.
Όπως καλά έκανε ο Λήμπκνεχτ –ο μοναδικός βουλευτής του
Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας- και δεν ψήφισε τον προϋπολογισμό
στη γερμανική βουλή, ο οποίος διατέθηκε για τη χρηματοδότηση των
εξοπλισμών και το ξεκίνημα του ιμπεριαλιστικού 1ου Παγκόσμιου Πολέμου,
κόντρα στο κόμμα του.
Όπως καλά έκανε και αντιτάχθηκε η Ομάδα Σπάρτακος
(Ρ. Λούξεμπουργκ, Κ. Λήμπκνεχτ, Κ. Τσέτκιν, Φ. Μέριγκ κτλ) στον πόλεμο
αυτό, κόντρα στην πλειοψηφία του κόμματός τους. Όπως καλά έκαναν και
τόσο άλλοι επαναστάτες κατά καιρούς. Όπως καλά κάνουν και σήμερα πρώην
μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που αντιτάσσονται στον αντιμαρξιστικό κατήφορο
της σημερινής αριστερίστικης ομάδας.
Τα γεγονότα ήδη τους δικαιώνουν)…
αν λοιπόν συνεχιστεί τούτος ο κατήφορος, το ΚΚΕ θα μετατραπεί σε μια
εξωκοινοβουλευτική σεχταριστική ομαδούλα, ξεκομμένη απ΄ το εργατικό
λαϊκό κίνημα, ανήμπορη να αντιδράσει και να επηρεάσει τις εξελίξεις. Δεν
είναι όμως καιρός τα μέλη του να αντιδράσουν;
Παναγιώτης Γαβάνας
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου