Χρήστος Κάτσικας
Μπαίνουμε ήδη στον τέταρτο χρόνο της καταιγίδας και όλα φαίνεται να
ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σχοινί. Ωστόσο όσοι βλέπουν με το μυαλό τους
γνωρίζουν καλά ότι η ακινησία με κάποια μικρή ή μεγάλη αφορμή μπορεί να
γίνει κίνηση. Γνωρίζουν ότι κάτω από την
κοκκαλωμένη άσφαλτο υπάρχει μια θάλασσα στεριάς. Είναι φανερό ότι
υπάρχει εύφλεκτο υλικό που προς το παρόν μπλοκάρεται από το φόβο και το
αδιέξοδο με τα οποία έχουν ψεκαστεί οι εργαζόμενοι μέσα από πρωτοφανή
μπαράζ των τεχνικών της επικοινωνίας, των διανοούμενων της αυλής και της
οθόνης, αυτής της γνωστής διασταύρωσης τιτλούχων, εμπορευματούχων και
μηχανορράφων. Μπλοκάρεται και από τα “κοινωνικά σπίρτα” που είναι
βρεγμένα χρόνια τώρα.
Όσο, όμως, μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού θα πυκνώνουν τις ουρές
αυτών που δεν έχουν πλέον τίποτε να χάσουν τόσο θα πλησιάζει το σπίρτο
στα αραδιασμένα ξερόκλαδα. Και τα πρώτα ξερόκλαδα είναι η νεολαία. Η
φοιτητική, η μαθητική, η άνεργη, και αυτή του 500άρικου το μήνα. Και
τότε όλα θα λειτουργήσουν σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και
«έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη. Νάτη μπροστά μας: ο αποκλεισμός και
η ματαίωση των προσδοκιών μιας ολόκληρης γενιάς που επένδυσε χρόνια και
χρήματα στους σχολικούς τίτλους και βουλιαγμένη στην προοπτική της
ανεργίας αισθάνεται ότι την κορόιδεψαν. Είναι η «εξαπατημένη γενιά» με
τα λόγια του Pierre Bourdieu, η «γενιά του κινητού και της
Γιουροβίζιον», που γαλουχήθηκε με την ψευδαίσθηση ότι κυνηγώντας την
ατομική λύση, το βαθμό, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, θα έχει ανοιχτούς
τους δρόμους της επαγγελματικής αποκατάστασης και της καριέρας.
Γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τις θύελλες μια για πάντα
σε γυάλινα κλουβιά. Όσοι πιστεύουν και πολύ περισσότερο όσοι καραδοκούν
να έχουν «αιώνια» μια νεολαία όπως το χιόνι στο βουνό να λιώνει για να
αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.
Σ’ αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, σύντομα οι νέοι θα «βγάζουν τη γλώσσα τους».
Αυτή η νεολαία στην οποία προτείνουν κάτι ανάμεσα σε ξεριζωμένο
μέλλον και σε «μαύρη» μετανάστευση θα διασαλεύσει την «τάξη», θα ανάψει
φωτιές και θα επαναφέρει στο προσκήνιο την ζωντανή πολιτική και την
αποτελεσματικότητα της, και μαζί τον κόσμο των δραστήριων
–δυσαρεστημένων, κάνοντας κομμάτια τα δεσμά των ψευδαισθήσεων και μαζί
τους την ησυχία των δεσμοφυλάκων τους.
Και τότε όλες οι προβλέψεις για τις εξελίξεις θα είναι επισφαλείς.
Τότε η ευχή της μιας πλευράς θα είναι να επικρατήσει ο Ταμερλάνος για να
μπορούν να ξαναστήσουν μετά τη θύελλα τα νέα δεσμά. Της άλλης ο
μακαρίτης ο Κάρολος. Για να υπάρχει ανάσταση και να αποφευχθεί η
παλινόρθωση και ο νοών νοείτω. Όμως εδώ αρχίζουν οι ευθύνες…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου