Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη…

Zούμε ή δεν ζούμε σε παρακμή;

Η διασταύρωση Αιόλου και Σταδίου, όπως ήταν μισό αιώνα πριν.

Δεκέμβριος 1960. Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας. Από το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη.
 

Γράφει ο Γιάννης Αντύπας

Στις θανατηφόρες ασθένειες, το πρώτο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η οργή, και το τελευταίο η αποδοχή του μοιραίου. Στην περίπτωση του Mνημονίου αυτά και άλλα πολλά συναισθήματα συνυπάρχουν. Επειδή, όμως, η Ελλάδα θα συνεχίσει να ζει, καλό θα είναι οι πολίτες της να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα στο.........

μυαλό τους. Γιατί, ο κίνδυνος προσωρινής παράνοιας, από τον φόβο που προκαλεί η κρίση, μπορεί να αποδειχθεί πιο σοβαρός αντίπαλος.

Να δούμε ποια είναι είναι τα στερεότυπα που έχουν κυριαρχήσει! «Όλοι τα παίρνουν»! «Υπάρχει διαφθορά παντού». «Στο δημόσιο δε δουλεύουν»! «Τα κόμματα λένε ψέματα». «Οι πολιτικοί είναι άχρηστοι»! «Δεν κάνουν τίποτα για τη φοροδιαφυγή». Μια κατάσταση απαξίωσης των πάντων που ορισμένοι επιτήδειοι σπεύδουν να εκμεταλλευτούν. Για παράδειγμα, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια φωτογραφία από τα Χριστούγεννα του… ‘60. Με κόσμο στα πεζοδρόμια και φώτα. Κάπου στα Χαυτεία.

Νοσταλγία. «Παλιές καλές μέρες». «Κάθε πέρυσι και καλύτερα». Σύμφωνα με δύο πολύ γνωστές αποστροφές, δημιούργημα του σινεμά (η πρώτη) και των ΜΜΕ (η δεύτερη), Χιλιάδες από κάτω τα LIKE και τα σχόλια για το «ένδοξο παρελθόν». Παραλογισμός. Τα Χριστούγεννα του ‘60 μερικές εκατοντάδες ήταν στα καταστήματα των Αθηνών και χιλιάδες ήταν στις φάμπρικες της Γερμανίας. Στο σταθμό του Μονάχου, για να μιλήσω και εγώ με κλισέ. Και οι φυλακές είχαν ακόμη πολιτικούς κρατούμενους. Τώρα έχουν επιχειρηματίες.

Μέρες που είναι κανείς δε θέλει να ωραιοποιήσει μία κατάσταση που έχει οδηγήσει Έλληνες στην αυτοκτονία, στην ανεργία, στην κατάθλιψη. Θα πρέπει, όμως, να αντισταθούμε και σε όσους θέλουν να εκμεταλλευθούν τη θλίψη και την αγωνία μας για το αύριο. Δε θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας γυρίσουν στο σκοτεινό παρελθόν αυτής της χώρας. Πρέπει να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα για να το βελτιώσουμε. Να χτίσουμε μια πιο ισχυρή Δημοκρατία. Με σοβαρό κοινωνικό κράτος. Αλλά, αυτά απαιτούν τη συμμετοχή μας στο χτίσιμο. Όχι την ανοχή μας στην κατεδάφιση του προηγούμενου.

Είναι εύκολο να κάνει κανείς απολογισμό. Έχει όλα τα δεδομένα, επιλέγει όσα τον συμφέρουν. Το ζητούμενο είναι να κάνουμε όλοι μαζί τον προγραμματισμό για τα χρόνια που έρχονται. Να κρατήσουμε από το παλιό τις  κατακτήσεις. Γιατί υπάρχουν και αυτές. Χιλιάδες έπεσαν επειδή είχαν ανέβει. Και εκατομμύρια προσπαθούν να κρατηθούν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης επειδή το είχαν κερδίσει. Ας μην τους στερήσουμε την ευκαιρία να το πετύχουν με γενικεύσεις και αφορισμούς. Να δείξουμε σε όλους όσοι θέλουν να μας καθοδηγήσουν ότι δεν είμαστε εύκολοι μαθητές. Ότι δεν είμαστε πρόβατα. 

Πρέπει να σκεφτούμε τι θέλουν να πετύχουν όσοι σήμερα μας χτυπούν τις πλάτες. Όταν ήταν αυτοί στα πράγματα τι μας έδωσαν; Πού οδήγησαν τη χώρα; Πότε ήταν καλύτερα για τους πολλούς; Τι έκαναν οι ομοϊδεάτες τους σε άλλες χώρες; 

Απλά ερωτήματα για τον απαραίτητο έλεγχο σκοπιμότητας και αξιοπιστίας στον οποίο θα πρέπει να υποβάλουμε κάθε πρόταση που ακούμε στο δημόσιο διάλογο. Ξεκινώντας από το αυτό το άρθρο.

Η μητέρα του μακελάρη στις ΗΠΑ ζούμε περιμένοντας το τέλος του κόσμου. Φοβισμένη. Αρνούμενη να δει τις χαρές τις ζωής. 

Αυτό θέλουμε και για εμάς; Επειδή υπάρχουν κίνδυνοι θέλουμε ξανά να μπούμε στο «γύψο»; Χρειαζόμαστε «γιατρούς» να μας κρατάνε στη ζωή;

 Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com