Είναι γεγονός πως πολλοί συνάνθρωποί μας γνωρίζουν τα όμορφα και κοσμοπολίτικα νησιά τόσο του Αιγαίου, όσο και του Ιονίου, τα οποία με τη σειρά τους φημίζονται τόσο για τις σαγηνευτικές παραλίες τους όσο και για τις ξέγνοιαστες διακοπές που μπορούν να προσφέρουν στους επισκέπτες τους.
Ωστόσο, πόσοι από αυτούς γνωρίζουν την ακατοίκητη νήσο Ψυττάλεια και το σπουδαίο έργο που αυτή επιτελεί;
Το μικρό αυτό νησί βρίσκεται στον Σαρωνικό κόλπο, ανάμεσα από το λιμάνι του Πειραιά και τη Σαλαμίνα.
Η έκτασή του είναι 0,375 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διοικητικά ανήκει στο δήμο Πειραιά.
Είναι όπως προαναφέρθηκε ακατοίκητο νησί και σε αυτό γίνεται η βιολογική επεξεργασία των λυμάτων των κατοίκων του λεκανοπεδίου Αττικής, γεγονός που δικαιολογεί την σπουδαιότητα του συγκεκριμένου νησιού.
Το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων στην Ψυττάλεια (Κ.Ε.Λ.Ψ.) μπορεί να φαντάζει πλέον δεδομένο, αλλά στο παρελθόν η βιολογική επεξεργασία των αποβλήτων δεν ήταν καθόλου δεδομένη στη χώρα μας. Η χρήση σπιτικών βόθρων στην Αθήνα και η μεταφορά των βοθρολυμάτων με βυτιοφόρα για εναπόθεση στους τελικούς αποδέκτες ξεκίνησε το 1950.
Το 1959 άρχισε ακόμη η κατασκευή του κεντρικού αποχετευτικού αγωγού που οδηγούσε τα λύματα του ιστορικού κέντρου των Αθηνών στον Ακροκέραμο (στην περιοχή του Κερατσινίου), χύνοντάς τα δίχως καμία επεξεργασία στη θάλασσα έως και το 1994. Η τακτική αυτή επέφερε πλήθος περιβαλλοντικών προβλημάτων στον υδάτινο αποδέκτη που για την εν λόγω περίπτωση είναι η θάλασσα.
Η Ελλάδα κλήθηκε έπειτα ως μέλος της ΕΟΚ να εφαρμόσει μιά σειρά μέτρων για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της ως προς το περιβάλλον και να προστατεύσει έτσι τον υδάτινο κόσμο της. Πλέον σημαντική ήταν η Οδηγία 91/271/ΕΟΚ για τα υγρά απόβλητα σύμφωνα με την οποία καθορίζεται ο απαιτούμενος βαθμός επεξεργασίας που πρέπει να παρέχεται από τις Εγκαταστάσεις Επεξεργασίας Λυμάτων, καθώς και το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των απαιτούμενων έργων ανάλογα με τον εξυπηρετούμενο πληθυσμό (εκφραζόμενο σε μονάδες ισοδύναμου πληθυσμού) και τον χαρακτηρισμό της περιοχής στην οποία απορρίπτονται τα λύματα (ευαίσθητος ή μη αποδέκτης).
Το Κ.Ε.Λ.Ψ. κατασκευάστηκε με συγχρηματοδότηση από την Ε.Ε και υλοποιήθηκε σε 3 φάσεις:
Η Ά φάση κατασκευής ξεκίνησε το 1984 κι ολοκληρώθηκε το 1994. Περιλαμβάνει τα απαιτούμενα έργα για τη μεταφορά των λυμάτων, τα έργα προεπεξεργασίας και πρωτοβάθμιας επεξεργασίας των λυμάτων, τα έργα διάθεσης των επεξεργασμένων λυμάτων μέσω υποβρύχιων αγωγών καθώς και τα έργα επεξεργασίας της παραγόμενης πρωτοβάθμιας ιλύος.
Η ΄Β φάση κατασκευής ξεκίνησε το 1999 κι ολοκληρώθηκε το 2004, περικλείοντας όλα τα απαιτούμενα έργα για την επίτευξη τριτοβάθμιας επεξεργασίας των λυμάτων με απομάκρυνση αζώτου κι επεξεργασία της παραγόμενης βιολογικής ιλύος.
Η ΄Γ φάση κατασκευής άρχισε το 2006 και τελείωσε το 2007, περιλαμβάνοντας τα απαιτούμενα έργα για τη θερμική ξήρανση της παραγόμενης χωνευμένης αφυδατωμένης ιλύος.
Το πλήθος κόσμου αλλά και βιομηχανιών που εξυπηρετεί η Ψυττάλεια είναι εντυπωσιακό.
Σε αυτήν καταλήγουν αστικά λύματα καθώς και βιομηχανικά υγρά απόβλητα του λεκανοπεδίου των Αθηνών, οι απορροές των ομβρίων υδάτων απο το ιστορικό κέντρο των Αθηνών μιας και το δίκτυο αποχέτευσης είναι παντορροϊκό, καθώς και τα λύματα της Σαλαμίνας τα οποία μεταφέρονται μεχρι εκεί μέσω υποθαλάσσιων αγωγών.
Προκειμένου να γίνει πιο κατανοητή η έννοια επεξεργασμένα λύματα κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί εν συντομία η ροή επεξεργασίας των λυμάτων.
Αρχικά, λαμβάνει χώρα η προεπεξεργασία των λυμάτων που γίνεται στις εγκαταστάσεις του Ακροκεράμου με εξαίρεση τα λύματα της Σαλαμίνας που προεπεξεργάζονται στην Κυνόσουρα Σαλαμίνας.
Η προεπεξεργασία περιλαμβάνει απομάκρυνση βαρέων στερεών, εσχάρωση, εξάμμωση κι απολίπανση. Στη συνέχεια, τα προεπεξεργασμένα λύματα μεταφέρονται στη νήσο Ψυττάλεια μέσω ενός δίδυμου υποθαλάσσιου ανεστραμμένου σίφωνα. Έπειτα, η επεξεργασία συνεχίζεται στις δεξαμενές πρωτοβάθμιας καθίζησης από τις οποίες συλλέγεται η πρωτοβάθμια ιλύς.
Εν συνεχεία, τα πρωτοβάθμια επεξεργασμένα λύματα υπόκεινται σε προχωρημένη δευτεροβάθμια βιολογική επεξεργασία με το σύστημα ενεργού ιλύος με σκοπό την απομάκρυνση του μεγαλύτερου μέρους του οργανικού φορτίου και του φορτίου του αζώτου. Το σύστημα ενεργού ιλύος περιλαμβάνει βιοαντιδραστήρες και δεξαμενές τελικής καθίζησης από τις οποίες συλλέγεται η βιολογική ιλύς.
Τελικά, η επεξεργασία της ιλύος περιλαμβάνει τα ακόλουθα στάδια: πάχυνση της ιλύος όπου για την πρωτοβάθμια ιλύ γίνεται σε δεξαμενές βαρύτητας και για την πεσίσσεια βιολογική ιλύ σε τράπεζες μηχανικής πάχυνσης, ενώ έπειτα για το σύνολο της ιλύος γίνεται χώνευση, αφυδάτωση και στο τέλος θερμική ξήρανση. Το παραγόμενο προϊόν της μονάδος ξήρανσης αποτελεί ανανεώσιμη πηγή ενέργειας και χρησιμοποιείται ως καύσιμο σε εργοστάσια παραγωγής τσιμέντου ή θερμοηλεκτρικά εργοστάσια.
Τα τελικό προιόν της εκροής των δευτεροβάθμια επεξεργαμένων λυμάτων διατίθεται ως επί το πλείστον μέσω υποθαλάσσιου συστήματος αγωγών βαθιάς διάχυσης στον Σαρωνικό κόλπο, ενώ ένα μικρό μέρος του επαναχρησιμοποιείται στις εγκαταστάσεις της Ψυττάλειας αφού προηγούμενως υποστεί διύλιση κι απολύμανση.
Μέσω της επεξεργασίας λοιπόν των λυμάτων επιτυγχάνεται απομάκρυνση οργανικού φορτίου των λυμάτων περίπου 93% και του ολικού αζώτου 80%, αρκετά ικανοποιητικά ποσοστά που εξασφαλίζουν την ασφάλεια του υδάτινου αποδέκτη. Έπειτα από την παραπάνω ανάλυση γίνεται αντιληπτό γιατί η Ψυττάλεια είναι ίσως το σημαντικότερο νησί της χώρας μας.
Αν κάποιος αμφιβάλλει ας φανταστεί την καταστάση του Αιγαίου πελάγους και ιδιαίτερα του Σαρωνικού κόλπου αν δεν υπήρχε η Ψυττάλεια και τα λύματα εισέρχονταν ανεπεξέργαστα στη θάλασσα!
Πηγή : https://www.envinow.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου