Στην παραλία της Ψιλής Άμμου ο ήλιος έδυσε και αναδύθηκε ένα κόκκινο φεγγάρι. Οι λιγοστοί κολυμβητές που πέρασαν τη μέρα τους κάτω από τα αρμυρίκια ανηφόρισαν προς τα σπίτια και τα καταλύματά τους.
Στο ταβερνάκι άναψαν τα φώτα και γύρω από ένα τραπέζι το αεράκι ανέμιζε τα πολύχρωμα μπαλόνια και τις σημαιούλες, όπου μπορούσες να διαβάσεις την ευχή «Χρόνια πολλά».
Η Θάλεια έκλεινε τα τρία, έστω κι αν αυτός ο αριθμός δεν σήμαινε τίποτα για την ίδια.
Ούτε αν το θερμόμετρο την προηγούμενη μέρα πήγαινε να πιάσει τους σαράντα βαθμούς. Το θερμόμετρο του αυτιού, που μετρούσε τη θερμοκρασία του σώματός της και όχι αυτήν του νησιού. Απύρετη σήμερα, έκανε κύκλους στην αυλή της ταβέρνας και άφηνε σημάδια απ’ τα βηματάκια της στην άμμο.
Τα κρίνα του γιαλού ανέδιναν ακόμη πιο έντονα την ευωδιά τους το σούρουπο και όταν το σκοτάδι σκέπασε τα πάντα στην παραλία, καθίσαμε γύρω από ένα τραπέζι με ούζο, ρακή και λευκό κρασί για το γιορτινό φαγοπότι. Η Θάλεια κάθισε κι αυτή με το λινό φορεματάκι της στο χρώμα της μέντας. Μόλις που έφτανε πάνω από το τραπέζι το κεφάλι της, με τη διαμαντένια τιάρα ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιών της.
«Είμαι χαρούμενη» αναφώνησε και απευθυνόμενη προς τον εαυτό της, αναρωτήθηκε «Γιατί είμαι χαρούμενη;».
Οι μεγάλοι δεν την άκουσαν και δεν της απάντησαν καθώς ήταν απασχολημένοι με τα μεζεδάκια τους, με τα «γιατί» και τα «διότι» της επικαιρότητας, της οικονομικής κρίσης, της πολιτικής και της διπλωματίας. «Πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, υπερθέρμανση του πλανήτη, επανέναρξη συνομιλιών στην Κύπρο, τι θα γίνει με το Brexit…».
Μόνο τη Θάλεια δεν απασχολούσε τίποτα απ’ όλα αυτά καθώς στάθηκε στην καρέκλα, απάνω από την πολύχρωμη τούρτα με το χρώμα ροζ της παιδικής ηλικίας, το γαλάζιο και το κίτρινο του καλοκαιριού και έσβησε ένα κεράκι με τον αριθμό τρία.
Στο ταβερνάκι, κάτω στην Ψιλή Άμμο έπαιζε εκείνη τη στιγμή το γνωστό βραζιλιάνικο τραγούδι της bossa nova, «The girl of Ipanema» https://www.youtube.com/watch?v=NldPFVKYmiwπου ίσως μόνο σ’ εμένα από όλους στην παρέα έκανε αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση.
Εμπνευσμένο από ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι «μείγμα λουλουδιού και γοργόνας, γεμάτο από φως και χάρη». Περνούσε κάθε μέρα από ένα μπαρ της Ipanema, αυτής της συνοικίας του Rio de Janeiro, κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα.
Συχνά έμπαινε στο μπαρ για να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα για τη μητέρα της. Κοίταζε μόνο μπροστά και δεν έριχνε ούτε ένα βλέμμα στους θαμώνες του μπαρ που θαύμαζαν τα νιάτα και την ομορφιά της.
Η ζωή και το μέλλον απλώνονταν μπροστά της όπως και ο απέραντος ωκεανός. Κάθε της πέρασμα και μια θύμηση της παιδικότητας, ανάμικτης με της εφηβείας και μαζί της νεότητας και της ομορφιάς, που είχαν εδώ και καιρό εγκαταλείψει τους μεσήλικες άντρες του μπαρ, που στο κάθε πέρασμά της έβγαζαν ένα επιφώνημα
.
Είτε ενστερνιστούμε την άποψη του Γάλλου συμβολιστή Paul Valéry ότι «Η Ποίηση είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος», είτε των υπερρεαλιστών για τους οποίους η ποίηση αναδύεται από εικόνες που αναπηδούν αυτόματα και σμίγουν χωρίς λογική και αλληλουχία, το μόνο σίγουρο είναι πως η ποίηση έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει συνεχώς τον κόσμο σύμφωνα με τη φαντασία και τις επιθυμίες του ποιητή, προσδίδοντας μια μαγεία ακόμη και στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα.
Σ’ αυτά βρίσκονται η ουσία και οι χαρές της ζωής!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου