Η κατάθλιψη κρύβει πολλή οργή

Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ

Η μόνη μορφή πολιτικής που κυριαρχεί, σήμερα, είναι η πολιτική ως ύλη και ως εντύπωση· η πολιτική ως πνευματική πρόταση, μορφωτικό βίωμα και κοινωνική παρέμβαση συνεχίζει να απουσιάζει και αναζητείται.

Να τσακώνεσαι στο δημόσιο βήμα για το ύψος του κατώτατου μισθού -λες και εάν δώσεις 120 ευρώ παραπάνω σε ένα νέο εργαζόμενο θα του χαρίσεις τη ζωή που ονειρεύεται και χρειάζεται- δεν είναι πολιτική.

 Δεν κρίνεται η ποιότητα των πολιτικών προτάσεων από τέτοιου είδους μεγέθη, μηχανιστικά, ουδέτερα· οι ανάγκες των ανθρώπων, άλλωστε, είναι τόσο μεγάλες ώστε δεν μετριούνται σε μερικά ευρώ.

Δεν είναι πολιτική η τυπική εναλλαγή στην εξουσία, που θα περιορίζεται στην, επί το λαϊκότερο, διαχείριση μιας κρίσης σαν αυτή που τώρα βιώνει η κοινωνία και βαθαίνει μέρα με τη μέρα. Ούτε η απόκρυψη της αλήθειας και βεβαίως η συγκάλυψη όσων την προκάλεσαν. 

Πολιτική σε αυτή τη συγκυρία είναι η συνολική ανατροπή ενός συστήματος, των δομών και των αξιών του που δημιούργησαν την κρίση και όχι οι συσχετισμοί δυνάμεων στο όνομα κάποιας ηγεμονίας, οι αοριστολογίες, τα ήξεις αφήξεις.

Είναι, πρωτίστως, η ορθή πρόβλεψη των επερχομένων και οι συγκεκριμένες προτάσεις που κατατίθενται ευκρινώς και έγκαιρα ώστε να αξιολογηθούν από τους πολίτες.

 Μόνον ο πολιτικός λόγος οφείλει να είναι ηγεμονικός, να επιβάλλεται, δηλαδή, διά της πειστικότητάς του, όχι τα κόμματα· και μέσω αυτού του λόγου να συμπυκνώνεται η πολιτική ως πρόταση προσωπικής και συλλογικής απελευθέρωσης, σύγκρουσης και προσφοράς.

Δεν είναι πολιτικός λόγος ο πόλεμος δηλώσεων και ανακοινώσεων μεταξύ της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης.

 Για γέλια και για κλάματα είναι ως επί το πλείστον και εν τέλει πόσους πραγματικά αφορούν, όταν μάλιστα ουκ ολίγες φορές αυτές οι κοκορομαχίες υποδηλώνουν άγνοια του φορτίου των λέξεων, που χρησιμοποιούνται άκριτα σε αυτή την αντιπαράθεση. 

Ούτε η λεγόμενη «επικοινωνία», μιας και κατάντησαν κλισέ τα περί «επικοινωνιακής πολιτικής» του τάδε ή δείνα κόμματος. Πολιτική και νοητική υστέρηση συνιστούν μάλλον τα «επικοινωνιακά» -και σίγουρα ομολογία αποτυχίας των ίδιων των κομμάτων, της ανεπάρκειάς τους.

Η πραγματική πολιτική θα τα περιφρονούσε αυτά. Οπως θα περιφρονούσε τα αστειάκια και τις ναρκισσιστικές εξάρσεις των αρχηγών, στις συνεντεύξεις που δίνουν ή στις δημόσιες εμφανίσεις τους, εν μέσω μάλιστα μιας θηριώδους κρίσης και ενώ η Ελλάδα μετρά καθημερινά νεκρούς.

 Η κατάσταση είναι τέτοια που δεν σηκώνει ελαφρότητες και λίγη σοβαρότητα ποτέ δεν βλάπτει.

Επεσε σε κατάθλιψη η κοινωνία και είναι εμφανές στα κουρασμένα πρόσωπα που συναντάς παντού στο δημόσιο χώρο. 

Την κόπωση όμως, που κλινικά αποτελεί το πρώτο στάδιο της ατομικής και συλλογικής κατάθλιψης, ακολουθεί πάντοτε η οργή. Το μόνο ερώτημα είναι πόσο ανεξέλεγκτη θα είναι.

Πηγή: Ελευθεροτυπία