Σ' ένα καρέ τυφλών

Άκουγα τον Πρετεντέρη να επαινεί χθες βράδυ τον εαυτό του κι αναρωτήθηκα αν τα πιστεύει αυτά που λέει ή όχι. Κατέληξα πως άλλοι μπορεί να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, αλλά αυτός όχι. 

 

Είναι εξόχως συμβολικό πως το εμετικό του άρθρο δημοσιεύτηκε ελάχιστες μέρες μετά την παρουσίαση του βιβλίου του, στην οποία παρέστη σύσσωμη -σύσσωμη όμως- η κορυφή της οικονομικής και πολιτικής πυραμίδας. 

 

Δεν έχει υπάρξει διαχρονικότερο βαποράκι του συστημικού μίσους από τον Γιάννη Πρετεντέρη, κι όμως ήταν όλοι εκεί για να αποτίσουν τιμές.

 

 Σε ανταπόδοση έγραψε το άρθρο - καθρέφτη, όχι μόνο του ίδιου, αλλά τελικά και αυτής ακριβώς της κορυφής.

Τέσσερεις επιφανείς χρυσαυγίτες, κι ο Τράγκας δίπλα τους πέντε. Έχουμε μπει για τα καλά στην δεύτερη φάση του μνημονίου, όπου τα καθ' όλη τη διάρκεια της πρώτης φάσης φαινομενικά ακλόνητα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έχουν δώσει τη θέση τους σε προχαοτικά συμπτώματα. 

 

Όπως ακριβώς λοιπόν σήμερα ενώνουν την Εθνική με την Εurobank κι αύριο την ξε-ενώνουν, έτσι κι ο Σκάι δίνει εκπομπή στον Τράγκα, γιατί κατάλαβε πως τα καλά επικοινωνιακά χρόνια του Μπάμπη Παπαδημητρίου και του Ανδρέα Λοβέρδου πέρασαν, γιατί κατάλαβε πως όταν τελειώνουν τα αποθέματα μεταρρυθμιστικής ανόρθωσης που μπορείς να πουλήσεις, πρέπει η εποχή των χαλασμάτων που πέφτουν σαν το χαλάζι να μην σε βρει εντελώς απροετοίμαστο. 

 

Οι τράπεζες ετοιμάζονται να περάσουν σε γερμανικά χέρια, οπότε σε μια επιχείρηση αντίπραξης παίρνουμε το ναζισμό στα δικά μας ελληνικά χέρια, μέσω του Ταμείου Νεοναζιστικής Σταθερότητας.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης όπως είναι γνωστό τοις πάσι δεν έχει καμία σχέση με την Αegean, κάνει λοιπόν αγωγή και ζητάει μισό εκατομμυριάκι από τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος περνά τα βράδια του δεχόμενος απειλές από αγνώστους.

Εγώ πάλι, που δεν τολμά να με απειλήσει κανείς, γιατί ξέρει πως το επόμενο πρωί θα τον τσιμεντώσω, περνώ τα βράδια μου βλέποντας ταινιούλες, σειρούλες, ντοκιμαντεράκια, όπως αυτό εδώ για τον Κιούμπρικ, στο οποίο σε μια φάση (στο 48:20 για την ακρίβεια), ο Άρθουρ Κλαρκ λέει, πως πίσω από τον καθένα μας στέκονται τριάντα φαντάσματα, αφού αυτή είναι η αναλογία μεταξύ των ανθρώπων που έζησαν στο παρελθόν και των ανθρώπων που ζουν τώρα. 

 

Η φράση είναι απόσπασμα από το «2001». Ωραία πρόζα: "Behind every man now alive stand thirty ghosts, for that is the ratio by which the dead outnumber the living". Από όταν το έγραψε η αναλογία θα έχει αλλάξει ελαφρώς, πάντως κάπου εκεί γύρω θα είναι. Τρεις δεκάδες νεκροί νοματαίοι πίσω μου. Τους πιάνω κουβέντα. Τους ρωτάω για τον μεσαίωνα, την αρχαιότητα, τη βιομηχανική επανάσταση, για τότε που ζούσαν σε σπηλιές.

 

 Ο καθένας τους έχει να μου διηγηθεί κάτι ενδιαφέρον. Εγώ τους λέω για γκρίζα μαλλιά και μπλε κάρτες, τους μιλάω για την αφρικανική σκόνη που έκρυβε τον όμορφο ελληνικό ουρανό μας, τον υπέροχο ελληνικό μας ήλιο. Μου απαντούν πως όταν έρθει η Χρυσή Αυγή στα πράγματα η σκόνη θα φύγει φοβισμένη από μόνη της και δεν θα χρειαστεί καν να τη διώξει η νέα κυβέρνηση.

 

 Πως από τη Ζωή μπορεί κανείς να γλιτώσει, όπως κι από τον Κασιδιάρη, αλλά από τη Ζωή Κασιδιάρη κανείς. Ο Φώτης Κουβέλης χειροκροτά νηφάλια κι ο Σπύρος Λυκούδης εξηγεί πως η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και πως οι Έλληνες ζεσταίνονται με το πετρέλαιο των ξένων. Ολοένα και συχνότερα πλέον, ένας αόρατος τοίχος ματαιότητας ορθώνεται μπροστά σε ποστάκια που δεν βρίσκουν το λόγο να γραφτούν, αλλά αφού η σκόνη έφυγε και βγήκε ο ήλιος, τα ποστ διαπασών. 

Πηγή :old boygr