Πλούτος, Αξία, Εργασία

«Η εργασία παράγει τον πλούτο των κοινωνιών»

Πρίμο: Διεθνής Χορωδία Αστών Οικονομολόγων

Σεκόντο: Ηνωμένοι Εργατιστές

«Ποτέ κανείς δεν πλούτισε δουλεύοντας»

Λαϊκή σοφία

Ενάντια στη διεθνή χορωδία με τα πρίμα και τα σεκόντο της, παίρνουμε σθεναρά το μέρος της λαϊκής σοφίας και διακηρύσσουμε: Η εργασία δεν παράγει κανένα πλούτο! Ούτε αυτοσκοπός της είναι η παραγωγή. Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ. Η εργασία παράγει πράγματα. Η παραγωγή πραγμάτων δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε πλούτος. Τα πράγματα δεν είναι πλούτος.

 

Πλούτος δεν είναι η δραστηριότητα που παράγει πράγματα. Πλούτος είναι η δραστηριότητα που ορίζει τα πράγματα, η δραστηριότητα που ορίζει ποια πράγματα έχουν ενδιαφέρον και ποια δεν έχουν, ποια έχουν αξία και ποια δεν έχουν, ποια αξίζει να παρακινήσουν τον άνθρωπο και ποια όχι.

Γι’ αυτό, ούτε η παραγωγή, ούτε η κατανάλωση πραγμάτων είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο πλούσιο. Πλούσιος δεν είναι εκείνος που παράγει πράγματα. Πλούσιος δεν είναι εκείνος που μαζεύει πράγματα. Πλούσιος δεν είναι εκείνος που καταναλώνει πράγματα. Κλείστε τ’ αφτιά σας στις ψαλμωδίες των αστών οικονομολόγων και των εργατιστών! Το συμφέρον τους είναι κοινό: Να μην αποκαλυφθεί η αληθινή φύση του πλούτου ώστε να μην αποκαλυφθεί κι ο δικός τους κοινωνικός ρόλος στο παιχνίδι συγκάλυψης της αληθινής φύσης του πλούτου.

Πλούσιος είναι εκείνος που είναι σε θέση να ορίσει και να θεσμοθετήσει κοινωνικά τι  έχει αξία και τι δεν έχει αξία, τι έχει ενδιαφέρον και τι δεν έχει ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Πλούσιος είναι εκείνος που είναι σε θέση να οργανώσει τους άλλους ώστε να εργάζονται υπακούοντας στο δικό του ορισμό του πλούτου, σε αυτό που εκείνος έχει ορίσει ως ενδιαφέρον και αξιόλογο για τον άνθρωπο.

Ποια «εργασιακή δύναμη» και ποιος «νόμος της αξίας» λοιπόν; Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη γινόταν κι εξακολουθεί να γίνεται γύρω από τον ορισμό του πλούτου, γύρω από το τι αξίζει και τι δεν αξίζει να παρακινήσει τον άνθρωπο, και όχι γύρω από μαθηματικούς τύπους, οικονομικές παραμέτρους και λοιπά στατιστικά πυροτεχνήματα. 

 

Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη αφορούσε κι εξακολουθεί να αφορά στην αποκάλυψη ή τη συγκάλυψη του κυρίαρχου κάθε φορά ορισμού του πλούτου. Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη κρινόταν και κρίνεται από τη διατύπωση και την ενεργοποίηση ενός νέου, βαθύτερου, πλατύτερου και αυθεντικότερου ορισμού του Λόγου για τον οποίο αξίζει να ζούμε.

Όλα τα άλλα είναι απλώς οδοντόκρεμες…

Ατενίζοντας τον Πολύφημο,Πηγή : http://dangerfew.blogspot.gr/