Όλη η Ελλάδα μια Μανωλάδα…

Σε μια χώρα στην οποία το 40,5% των εργαζομένων είναι ανασφάλιστοι και περισσότερες από μία στις δύο επιχειρήσεις απασχολούν ανασφάλιστο ή αδήλωτο προσωπικό, ποιο το νόημα να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για την εκτόξευση της ανεργίας πάνω από το 27,2%;

Ακόμη και αυτοί που δουλεύουν, τζάμπα δουλεύουν…

Για ένα κουτσουρεμένο μεροκάματο και αυτό, μία στις δύο φορές, δίχως ασφάλιση…

Ακόμη περισσότερο, όμως, γιατί πρέπει να απορούμε όταν τα ασφαλιστικά ταμεία εμφανίζονται μονίμως ελλειμματικά, επιβαρύνοντας έτσι τον προϋπολογισμό και συνεπακόλουθα την τσέπη του κάθε φορολογούμενου;

Τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα ο διευθυντής της Ειδικής Υπηρεσίας Ελέγχου και Ασφάλισης του ΙΚΑ, (ΕΥΠΕΑ ΙΚΑ-ΕΤΑΜ) Μάρκος Τούντας, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν οι εργαζόμενοι στο Ίδρυμα, συνιστούν κόλαφο όχι μόνο για την ελληνική επιχειρηματική κοινότητα, ή τους φορείς που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της εποπτείας της, αλλά συνολικά για την οικονομία της χώρας.

Μέσα σε έναν και μόνο μήνα, τον Μάρτιο, από τις 1.891 που έλεγξε η ΕΥΠΕΑ, οι 979 απασχολούσαν ανασφάλιστο προσωπικό και από τους 7.959 εργαζομένους που απασχολούνταν στις επιχειρήσεις αυτές οι 2.295 ήταν ανασφάλιστοι.

Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν, ο ελεγκτικός μηχανισμός του ΙΚΑ περιορίζεται σε 25 ελεγκτές πανελλαδικά, οι οποίοι απασχολούνται στα γραφεία της ΕΥΠΕΑ στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα και εάν επρόκειτο να ελεγχθεί το σύνολο των 400.000 ενεργών επιχειρήσεων έστω και μία φορά τον χρόνο, ο καθένας τους θα έπρεπε να κάνει 16.000 ελέγχους ετησίως.

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, ακόμη και οι έλεγχοι που έπρεπε να γίνονται από τα κατά τόπους καταστήματα του ΙΚΑ, δηλαδή πέραν της ΕΥΠΕΑ, έχουν μειωθεί ραγδαία.

Από 107.115 το 2009, μειώθηκαν στους 46.370 το 2012. Αντίστοιχα μειώθηκε και ο αριθμός των επιχειρήσεων που ελέγχθηκαν: από 48.583 το 2009, περιορίστηκαν σε 18.086 το 2012.

Αιτία για τη μείωση αυτή, σύμφωνα με τους εργαζόμενους στο ΙΚΑ, δεν είναι μόνον η έλλειψη προσωπικού, αλλά και η άρνηση του υπουργείου Εργασίας να χορηγήσει έξοδα κίνησης, εξαιτίας της προσπάθειας μείωσης δαπανών, με αποτέλεσμα οι ελεγκτές να αναλαμβάνουν με ίδια έξοδα το κόστος των μετακινήσεών τους.

Πρόκειται, προφανώς, για μια μάχη που χάνεται καθημερινά, πριν καν ξεκινήσει.

Πλάι-πλάι στη φοροδιαφυγή η εισφοροδιαφυγή, αποτελεί μια πραγματική μάστιγα για την οικονομία, τους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους αυτής της χώρας.

Ποιο το νόημα να περικόπτονται οι συντάξεις, ώστε να μειωθούν τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, όταν αυτά δεν μπορούν καν να συλλέξουν τις εισφορές που δικαιούνται;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Στην Ελλάδα, όπως και παντού, το κράτος έχει μια δουλειά: να επιβλέπει την ορθή εφαρμογή των νόμων. Σε αυτήν τη δουλειά, λοιπόν, το κράτος έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ούτε έλεγχοι υπάρχουν, ούτε και η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης μπορεί να θεωρηθεί ομαλή, αφού οι πολύχρονες καθυστερήσεις που τη χαρακτηρίζουν φθάνουν συχνά μέχρι τον βαθμό της αρνησιδικίας.

Αν όμως απουσιάζουν τα στοιχεία αυτά από ένα κράτος, τότε ας ξεχάσουμε και τους ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα είναι μια συντεταγμένη Πολιτεία ή ένα κράτος Δικαίου.

Αμπέλι ξέφραγο είναι, που δίνει δικαίωμα στον οποιονδήποτε να κάνει όσα έγιναν στη Μανωλάδα και να φεύγει ατιμώρητος, εκτός και αν αρχίσει να πυροβολεί τους εργαζόμενους….

Τουλάχιστον, μας έμεινε αυτό…

Πηγή :grafida.net