ο φόβος της ελπίδας

Tης Ευγενίας Μυλωνάκη

 Έτσι κάνουμε σχέδια εμείς οι άνθρωποι. Λέμε: Αν βρέξει δεν θα πάω στο πάρκο. Έπειτα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Κι όταν δούμε, πράττουμε. Τα τελευταία τρία χρόνια η ζωή στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από τον καιρό. Πρώτα ήταν ο 13ος και ο 14ος μισθός. Αν δεν πάρω τον 14ο μισθό δεν θα φτιάξω φέτος τα δόντια μου∙ θυμός

. Μετά ήταν οι περικοπές στους μισθούς. Αν δεν μου μειώσουν τον μισθό θα στείλω την κόρη μου στο πανεπιστήμιο∙ πόνος. Μετά ήταν οι απολύσεις. Αν έχω δουλειά και τον επόμενο μήνα θα πληρώσω τις δόσεις του δανείου∙ ματαίωση. Μετά ήταν η ανεργία. Αν βρω δουλειά τον επόμενο μήνα θα πληρώσω το χαράτσι∙ φόβος. Μετά ήταν τα δανεικά. Αν δεν βρω δανεικά θα βρεθώ στον δρόμο∙ πανικός.

 Μετά ήταν οι νέοι κι οι παλιοί φόροι, τα νέα και τα παλιά δάνεια, τα νέα και τα παλιά δανεικά. Αν δεν κάνει κανείς τίποτα για να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση δεν θα ζήσω∙ απελπισία. Δεν ζουν όλοι εντός αυτού του χρονοδιαγραμμάτος. Υπάρχουν επιχειρήσεις στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή που ωφελούνται. Και παρολαυτά μειώνουν μισθούς και κάνουν απολύσεις. Λένε ότι τα κέρδη είναι παρόντα στο παρόν μόνον εφόσον είναι ορατά και στο μέλλον.

 Κι όσοι ζουν μέσα σ’αυτο το χρονοδιάγραμμα, δεν βιώνουν το κάθε του σημείο ταυτόχρονα και με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι απολύονται αργότερα από άλλους. Κάποιοι βρίσκουν μια οποιαδήποτε κακοπληρωμένη δουλειά και κάποιοι δεν βρίσκουν καμία. Κάποιοι μετακομίζουν στο σπίτι των γονιών τους και κάποιοι μένουν στον δρόμο. Κάποιοι δεν βγάζουν αρκετά για να βάζουν βενζίνη και κάποιοι δεν έχουν αρκετά για να ταίζουν τα παιδιά τους κάθε μέρα.

 Κάποιοι μεταναστεύουν και κάποιοι αυτοκτονούν. Στην αρχή κάποιοι έλπιζαν ότι αυτό το χρονοδιάγραμμα δεν τους αφορούσε, δεν θα τους άγγιζε. Κι απλώς περίμεναν. Αλλά με τον καιρό όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούσαν ότι το περασμα στο χρονοδιάγραμμα είναι αμείλικτο, ότι ο χρόνος του τους πλησιάζει απειλητικά, αυτούς και την ζωή τους.

 Κάποτε τέθηκε το ερώτημα της πολιτικής. Αν δεν αποκατασταθεί η παλιά πολιτική τάξη πραγμάτων, θα χάσω την υπαρξιακή μου ψευδαίσθηση ότι η σιωπηρή μου θυσία αυτά τα χρόνια είχε νόημα∙ κλειστοφοβία. Αν εδραιωθεί μια νέα τάξη πραγμάτων, μπορεί να χάσω ακόμα και τα λίγα που έχω∙ ο φόβος της ελπίδας. Κάποτε έγιναν οι εκλογές.

 Ο φόβος της ελπίδας επικράτησε της κλειστοφοβίας και έδωσε την θέση του στην ελπίδα. Ήσουν εδώ. Είδες τα χαμόγελα; Τώρα ετοιμαζόμαστε για νέες εκλογές. Τώρα προστίθεται ένα καινούργιο σημείο στο χρονοδιάγραμμα: Αν η Ελλάδα μείνει στο ευρώ, θα μπορέσω να διανοηθώ την ζωή μου στο μέλλον. Αν η Ελλάδα ελευθερωθεί από το μνημόνιο θα μπορέσω να ελευθερωθώ από την απελπισία και να ζήσω τη ζωή που αρμόζει στον άνθρωπο.

 Τώρα η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και κάποιες εγχώριες δυνάμεις λένε ότι θέλουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν το πρόγραμα λιτότητας. Λένε ότι οι Έλληνες είναι ελεύθεροι να επιλέξουν.

 Εμείς λέμε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο αδιανόητο και στο αβίωτο.
 Εμείς λέμε αγωνιστείτε-αγωνιζώμαστε-αγωνίζεστε-ας αγωνιστούμε!

http://seisaxthia.wordpress.com