Σκοπιανό – Novartis – Ίμια: δεν έχει περάσει ενάμισης μήνας στη χρονιά κι έχουν σκάσει διαδοχικά τρία θέματα, τα οποία αφενός ο απλός πολίτης δεν θα μπορούσε καν να προβλέψει ως το τέλος του 2017 και αφετέρου κάθε ένα τους καταλαμβάνει πλήρως και ολοσχερώς την επικαιρότητα, μέχρι να εξοβελιστεί πλήρως και ολοσχερώς από το επόμενο.
Όχι ότι δεν θα επανέρχονται, όχι ότι θα μας εγκαταλείψουν.
Αλλά υπάρχει κάτι θεμελιωδώς παράταιρο στο βασίλειο της επικαιρότητας, υπάρχει η ίδια η επικαιρότητα ως έννοια αυτάρκης, υπάρχει αυτός ο σχεδόν παβλοφικός τρόπος με τον οποίο όλοι στρέφουμε το κεφάλι κοιτώντας προς μια μεριά, συζητώντας περισσότερο ή λιγότερο παθιασμένα για όσα αφορούν αυτή την μεριά και μετά, με το χτύπημα δυο δακτύλων, στρέφουμε πάλι όλοι μαζί τα κεφάλια μας προς μια άλλη μεριά, συνεπαρμένοι από τα φοβερά και τρομερά διακυβεύματά της.
Δεν είναι κάποια θεωρία συνωμοσίας, είναι ο κυρίαρχος τρόπος λειτουργίας της ειδησεογραφίας και της δημόσιας συζήτησης· τουλάχιστον σε καιρό ειρήνης.
Γιατί μπορεί να υποθέσει κανείς ότι σε καιρό πολεμικών συρράξεων την ατζέντα την καταλαμβάνει ο πόλεμος, πετώντας τα κλειδιά γιατί δεν θα τα χρειαστεί κανείς άλλος.
Γιατί ίσως ο πόλεμος είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει τον πολίτη από σχολιαστή της επικαιρότητας σε στρατιώτη – τμήμα της ή σε άμαχο βομβαρδιζόμενο πληθυσμό – τμήμα της
. Όλα αυτά βέβαια έμοιαζαν και μοιάζουν τόσο μακρινά μας.
Οι πόλεμοι και οι βομβαρδισμοί παραμένουν τόσο μακρινοί μας. Εντάξει, γεωγραφικά θα έλεγε κανείς ότι όχι, αλλά τα αληθινά σύνορα είναι γεωπολιτισμικά, έτσι δεν είναι;
Όχι, είμαστε οκ, εμείς.
Άντε να γίνει στην πολύ χειρότερη κανένα θερμό επεισόδιο μερικών ημερών, καμιά επιστρατευσούλα, να σκοτωθούν μερικοί νέοι ήρωές μας, να εκτιναχθεί η επικαιρότητα, τα συναισθήματα και τα πάθη στα ύψη.
Μέρες σαν τη χθεσινή συνειδητοποιείς πόσο ολοκληρωτικά ανήμπορος είσαι, πόσο ολοκληρωτικά ασήμαντος, πόσο ολοκληρωτικά πιόνι, πόσο ολοκληρωτικά δεν σου πέφτει λόγος, πόσο ολοκληρωτικά ασήμαντος είναι ο λόγος που σου πέφτει.
Σε οτιδήποτε συμβεί εντός του κράτους που ζεις, σε οτιδήποτε συμβεί εντός της χώρας σου, θεωρητικά -άλλο το τι συμβαίνει στην πράξη, πάντως θεωρητικά ναι- σου πέφτει λόγος ως πολίτης, σου πέφτει λόγος διαμαρτυρίας και αντίδρασης, σου πέφτει λόγος δημοκρατικός, σου πέφτει ο λόγος σου ως μέρος του λαού.
Αν όμως σου πουν αύριο πόλεμος με την Τουρκία, δεν είσαι πια μέρος του λαού – είσαι μέρος του έθνους, δεν είσαι πια πολίτης στις κάλπες και στους δρόμους – είσαι στρατιώτης που υπακούει διαταγές, αν όμως σου πουν αύριο πόλεμος με την Τουρκία, δεν θα σε ρωτήσουν πρώτα με δημοψήφισμα, δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη σου, η γνώμη σου προϋποτίθεται, η γνώμη σου είναι αυτονόητη, αν έκαναν δημοψήφισμα θα ήταν συντριπτικά υπέρ του πολέμου και αυτή τη φορά θα το σέβονταν, γιατί, έτσι πάνε αυτά, είσαι Έλληνας και θα πας να υπερασπιστείς την πατρίδα σου.
Κι αν σκοτώσεις – σκότωσες. Κι αν σκοτωθείς – σκοτώθηκες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου