Μάθαμε τι θα πει σιφνέικο γλέντι στο πανηγύρι του Αϊ-Γιώργη, γευθήκαμε αξεπέραστη ρεβιθάδα, εντρυφήσαμε σε βραδιές clubbing στο Στενό της Απολλωνίας και γνωρίσαμε τη Σίφνο σε όλο της το μεγαλείο!
Υπάρχει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο των Δυτικών Κυκλάδων που λέγεται «συμβατικά πλοία-δρομολόγια». Αν ανοίξει, δύσκολα κλείνει, γι\' αυτό και υπάρχει η εναλλακτική ενότητα των αξιόπιστων και ταχύτατων Highspeed, που μας μεταφέρουν στη Σίφνο άνετα και ξεκούραστα μόλις μέσα σε 3 ώρες.
Το ρολόι δείχνει 10.30 και το πλοίο έχει ήδη «δέσει» στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της εκκλησίας του Αγίου Συμεών και με φόντο το γραφικό επίνειο, ξεδιπλώνονται γνώριμες κυκλαδίτικες εικόνες χαλαρότητας. Το ταξίδι έχει μόλις αρχίσει...
ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ VS ΑΡΤΕΜΩΝΑΣ
Η Απολλωνία είναι η πρωτεύουσα και παράλληλα ο μεγαλύτερος οικισμός της Σίφνου. Αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω σε τρεις λόφους, λούζεται από το φως του θεού του ήλιου Απόλλωνα (εξού και το όνομά της) και αποτελεί το διοικητικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο του τόπου. Αν και δεν έχει την τύχη να «βρέχεται» από θάλασσα, προφέρει ασυνήθιστη θέα στην άγονη, στιγματισμένη από το εκτυφλωτικό λευκό γη και φυσικά αποτελεί το εφαλτήριο για όλες τις διαδρομές. Στην Απολλωνία βρίσκεται και το Στενό, ο κεντρικός δρόμος όπου παρατάσσονται τα καλύτερα μπαράκια του νησιού.
Στον Αρτεμώνα, το δεύτερο μεγαλύτερο σιφνέικο χωριό και για πολλούς το ομορφότερο, δεν θα βρείτε ούτε ψήγμα διασκέδασης! Ήσυχο και γαλήνιο, σαν να ζει χρόνια πίσω στο παρελθόν, το αρχοντοχώρι μυεί τους επισκέπτες στα μικρά μυστικά του. Μεγαλόπρεπα αρχοντικά που μοιάζουν με παραφωνία στο κυκλαδίτικο οικιστικό σύνολο, ξεπροβάλλουν δίπλα σε καταπράσινους πλην εγκαταλελειμμένους κήπους. Ανηφορίζω την οδό Αντωνίου Σκλάβαινα Ρούχου και συναντώ στο διάβα μου το ζαχαροπλαστείο Θεοδώρου, ίσως το καλύτερο στη Σίφνο. Ο Βασιλόδημος, που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση στις απίστευτες χαλβαδόπιτες, τα μπουρέκια, τα παραδοσιακά κουλουράκια και τα γλυκά γάμου, μας τρατάρει αμυγδαλωτά με λεμόνι, κάνοντας ακόμα πιο γλυκιά την πορεία μας.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥ
Αναζητώντας το εργαστήρι του Γιάννη Λεμπέση στον Αρτεμώνα, προσπερνώ τη μία εκκλησία μετά την άλλη· διαβάζω «Παναγιά της Άμμου», «Παναγιά του Μπαλή». Ο προσανατολισμός αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση στα στενά, φρεσκοασβεστωμένα σοκάκια και η γυναικεία έλλειψη προσανατολισμού επαληθεύεται για άλλη μία φορά... Κατορθώνω να βρω τον ξακουστό αγγειοπλάστη, ο οποίος χαμογελαστός, αλλά λιγομίλητος, άφησε τη λάσπη να μιλήσει: Με επιδέξιες κινήσεις και υπομονή, άρχισε να δίνει σχήμα στο άψυχο χώμα, κερδίζοντας επάξια τα επαναλαμβανόμενα κλικ της φωτογραφικής μηχανής του Δημήτρη. Από το δάσκαλο, περνώ στο μαθητή κι επισκέπτομαι τους Λάμπρο και Αντώνη Σκανδάλη στο εργαστήριό τους στο Τρουλλάκι. Ως νέοι αγγειοπλάστες δίνουν έμφαση στο χρώμα και συνδυάζουν μοναδικά το παραδοσιακό με το μοντέρνο, αποδεικνύοντας πως είναι άξιοι συνεχιστές της τέχνης.
ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ
Ο αντίποδας της Απολλωνίας είναι το «εκθρονισμένο» Κάστρο, η πρώτη πρωτεύουσα της Σίφνου (έως το 1836) και μία από τις πιο εντυπωσιακές οχυρωμένες, νησιώτικες πολιτείες στην Ελλάδα. Χτισμένο στο βράχο που ορθώνεται στην ανατολική πλευρά του νησιού, κατοικείται ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους. Ο νεότερος οικισμός της Ενετοκρατίας αναπτύχθηκε στο εσωτερικό της αμυντικής ζώνης που σχημάτιζαν τα στενομέτωπα διώροφα ή τριώροφα σπίτια των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Εφαπτόμενα μεταξύ τους, σχηματίζουν ένα ζωντανό πάλλευκο κάστρο που κρύβει στο εσωτερικό του εκκλησιές και ελάχιστες μικρές πλατείες.
Το μεσημέρι με βρίσκει να εισέρχομαι στο Κάστρο από την 1η λότζια (είσοδο) Βενιέρη και να έρχομαι «αντιμέτωπη» με τον Ι. Ν της Παναγιάς Θεοσκέπαστης του 1631. Τα δαιδαλώδη σοκάκια μού δείχνουν το δρόμο και με καθοδηγούν σε σπίτια ολάνθιστα, ενώ το θαλασσινό αγέρι βρίσκει πάντα διόδους για να τρυπώσει στο «απόρθητο» οχυρό. Ακολουθώ την περιφερειακή οδό του αρχαίου τείχους και αντικρίζω μια εικόνα που κόβει την ανάσα. Ολάνθιστα, κίτρινα σπαρτόπουλα σε πρώτο πλάνο και το ξωκλήσι της Επταμάρτυρος στο βάθος. Αν σε αυτό προσθέσουμε την Χρυσοπηγή, την Παναγιά την Πουλάτη και την Παναγιά του Βουνού, σχετικά δυσπρόσιτα εκκλησάκια, μάς κάνουν να ονειρευόμαστε -αναπόφευκτα- γάμο στα βράχια!
ΓΕΥΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, καθώς πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί η καταγωγή του Νικόλαου Τσελεμεντέ, ώστε να δικαιολογηθεί η ιδιαιτερότητα της σιφνέικης κουζίνας, ωστόσο είναι ατράνταχτο επιχείρημα των Σιφνιών.
Στο Στενό της Απολλωνίας συγκεντρώνονται μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια του νησιού. Ψάχνεις για gourmet διεύθυνση; Την έχεις βρει στην Απολλωνία στο Ωκύαλος και μπαίνεις στο νόημα όταν δοκιμάζεις προσούτο με πεπόνι. Επιμένεις παραδοσιακά; Επιλέγεις την παλαιότερη ταβέρνα της Απολλωνίας, «του Αποστόλη το Κουτούκι» για καππαροσαλάτα με μπόλικα κρεμμύδια. Αν αναζητάς τα κρυφά στέκια των επωνύμων, το ένστικτό σου σε οδηγεί στον κόλπο του Βαθιού, μακράν σε μία από τις ομορφότερες τοποθεσίες. Τα καθάρια γαλαζοπράσινα νερά σε προκαλούν να βουτήξεις, όμως το Τσικάλι, πίσω από τη δισυπόστατη εκκλησία του Ταξιάρχη και της Ευαγγελίστριας, είναι ο προορισμός σου. Σε αυτό το παραθαλάσσιο ταβερνάκι θα δοκιμάσεις την καλύτερη μανούρα, τη μυζήθρα που αντικαθιστά τη φέτα στη χωριάτικη σαλάτα και γιαούρτι με αυθεντική γεύση. Τα συγχαρητήρια θα δώσεις στον δραστήριο ιδιοκτήτη Νίκο Φραντζέσκαρο -μία από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες στο νησί- καθώς όλα τα τυριά είναι παραγωγής του.
Για ρακές και τσίπουρα μέχρις εσχάτων, αλλά και εξαίσια μαγειρευτά από την κυρία Μενεγάκη, θα πας στο Λεωνίδα στο Κάστρο.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΟΥ
Όταν βρίσκεις τον κατάλληλο άνθρωπο την κατάλληλη στιγμή, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και να θεωρείς ότι ναι, το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου... Μαθαίνεις ότι γίνεται πανηγύρι την ίδια μέρα που φτάνεις στη Σίφνο, ενημερώνεσαι για τις νέες αφίξεις στη νυχτερινή διασκέδαση κι έρχεσαι σε επαφή με τις σημαντικότερες προσωπικότητες του νησιού. Κάπως έτσι, γνωρίζοντας τη Ρόνια Αναστασιάδου, αρχίζει το χρονικό του πανηγυριού του Αϊ-Γιώργη στη Χερρόνησο.
Ο ήλιος έχει πέσει, οι αέρηδες βάζουν όλη τους τη δύναμη και «χτυπούν» αλύπητα τα πρόσωπα όσων ανηφορίζουν προς το εκκλησάκι, στο βορειότερο άκρο του νησιού. Οι ιερείς, αναλαμβάνοντας καθήκοντα ψήστη, μάς μαθαίνουν -θέλοντας και μη- να τρώμε ψάρια στα κάρβουνα και να γεμίζουμε διαρκώς τα ποτήρια με ντόπιο κρασί. Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και δεν βλέπω ούτε τη μύτη μου, ώσπου φωτιές αρχίζουν να περικυκλώνουν το εκκλησάκι κατά την περιφορά της εικόνας. Οι λαουτιέρηδες αναλαμβάνουν δράση και μας παρασύρουν στην αίθουσα όπου ξεκινά το γλέντι με άκρατες οινοποσίες και αυτοσχέδιες ρίμες από τους καλύτερους. Εν τω μεταξύ η πρώτη ομάδα ήδη απολαμβάνει την παραδοσιακή ρεβιθάδα (ρεβίθια με αλάτι, πιπέρι, κρεμμύδι και λάδι που έχουν μουλιάσει σε βρόχινο νερό) και ακολούθως μακαρόνια με κρέας κοκκινιστό, πίνοντας «στην υγειά του πανηγυρά»!
Ήπιαμε, τραγουδήσαμε και γίναμε για λίγο Σιφνιοί, επιθυμώντας να μην επιστρέψουμε στην Αθήνα της ρουτίνας! Όλοι εσείς μιμηθείτε μας και θα βρείτε περισσότερους λόγους για να περάσετε εκεί τις διακοπές σας!
Σέριφος
Λευκή έλξηΗ ενετική καστροπολιτεία με το γόητρο της ομορφότερης των Κυκλάδων, «απλώνει τα δίχτυα της» μέχρι το Λιβάδι, και οι απάνεμες ακρογιαλιές επιβεβαιώνουν τη φήμη της ερωτικής Σερίφου!
Σέριφος. Στο άκουσμα της λέξης έρχονται στο μυαλό οι πρώτοι συνειρμοί: έρημη, στέρφα γη, άνυδρα, ξερά τοπία, ούτε ένα μικρό κλαδάκι για σκιά. Το σκηνικό δεν απέχει και πολύ από το περιβάλλον που χαρακτηρίζει αυτό το νησί των Δυτικών Κυκλάδων. Στέκει περήφανο ανάμεσα στην Κύθνο και τη Σίφνο, με τη σιγουριά ότι, αν το επισκεφτεί κανείς, θα ξαναγυρίσει. Είναι οι απάτητες παραλίες και οι μικροί όρμοι με τα γαλαζοπράσινα νερά, είναι η πιο όμορφη Χώρα των Κυκλάδων ή το γοητευτικό παρελθόν των μεταλλείων στο Μέγα Λιβάδι, οι βασικοί λόγοι που φέρνουν το νησί στις πρώτες επιλογές των Ελλήνων τουριστών; Η απάντηση δε βρίσκεται μόνο εκεί, αλλά και στα μικρά μυστικά που κρύβουν στο εσωτερικό τους χωριά, όπως ο Καλλίτσος και η Γαλανή, στους περήφανους Σερίφιους, που με ιώβεια υπομονή αντέχουν τα όσα προβλήματα, στα γραφικά ξωκλήσια που είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί.
ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ
Φράση-ρητό της εποχής μας δεν είναι ότι η πρώτη εντύπωση μετράει; Η άποψη επαληθεύεται ακόμα και στην περίπτωση ενός νησιού, και συγκεκριμένα μπροστά στη θέα του γραφικού λιμανιού. Χωρίς τις υπερβολές και τις εξάρσεις των τουριστικών θερέτρων, το Λιβάδι κατορθώνει να κερδίζει τις εντυπώσεις, καθώς μόνο από εκεί μπορεί να απολαύσει κανείς την απερίγραπτη θέα στη Χώρα.
Απόγευμα Τρίτης και τα ζευγαράκια κάνουν τις βόλτες τους πλάι στα κότερα και τις ψαρόβαρκες, ενώ ατενίζουν παράλληλα το φωταγωγημένο Κάστρο, που μοιάζει να κατεβαίνει μέχρι το λιμάνι. Η ώρα είναι ήδη περασμένη και σκέφτομαι ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή για ένα γευστικό, γρήγορο πέρασμα από τις ταβέρνες του Λιβαδιού. Με κλειστά μάτια, μπαίνω στην ταβέρνα «Takis», αφού όλοι ανεξαιρέτως στο νησί έχουν να πουν τα καλύτερα. Τα μαγειρευτά νοστιμότατα και τα πιάτα της ώρας καλοψημένα. Τη στιγμή δε που έφτασε στο πιάτο η δικής τους έμπνευσης πιπεροσαλάτα, σήκωσα τα χέρια ψηλά! Τη... διεύθυνση της κουζίνας, έχει αναλάβει η κυρία Κυριακή Αλεξάκη, η οποία όχι μόνο φτιάχνει τους καλύτερους μαραθοκεφτέδες στο νησί, αλλά είναι πρόθυμη να σας αποκαλύψει και τα μυστικά της επιτυχίας της.
ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ ΧΩΡΑ
Γαντζωμένη στο βραχώδη λόφο που αγναντεύει το λιμάνι, η λευκή αετοφωλιά της Φραγκοκρατίας, μαγνητίζει τους ανυποψίαστους επισκέπτες και τους προσκαλεί... να την προσεγγίσουν. Και αν η πρωινή εικόνα του Κάστρου είναι απλά εντυπωσιακή, η νυχτερινή είναι σκέτη μαγεία! Τα φώτα ανάβουν το ένα μετά το άλλο, μόλις ο ήλιος ολοκληρώνει τη βουτιά του στο βάθος του ορίζοντα, και το Λιβάδι μοιάζει να λειτουργεί και πάλι υπέρ της σεριφιώτικης πρωτεύουσας.
Ο πρότυπος μεσαιωνικός οχυρωμένος οικισμός χτίστηκε πάνω στο βραχώδες ύψωμα, ώστε ν\' αποφευχθούν οι επιδρομές των πειρατών. Δαιδαλώδη, φιδογύριστα σοκάκια συνδέουν τις δύο συνοικίες, την Πάνω και την Κάτω Χώρα, οδηγώντας μας μπροστά σε διώροφα και τριώροφα στενομέτωπα σπίτια. Λαχανιασμένη, φτάνω στην πλατεία Αγίου Αθανασίου, επίσης γνωστή και ως Πιάτσα, όπου και βρίσκεται το επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου(1907). Πρέπει να ξαποστάσω λίγο και το καφενείο του Στράτου είναι ιδανικό. Αν ζητήσετε τοστ, θα βρεθείτε προ εκπλήξεως, καθώς θα σας το σερβίρουν με χωριάτικο ψωμί και ρίγανη!
Η συνεχής ανάβαση προς την κατάκτηση της κορυφής, οδηγεί στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, στο αγαπημένο σημείο των ερωτευμένων κι εγώ σκέφτομαι ήδη με ευτυχία την εύκολη πια κατάβαση!
ΣΕΡΙΦΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΙΑ
Ένα σημαντικό κομμάτι της Σερίφου είναι αυτό που σχετίζεται με τις παραλίες και τις αμμουδιές της. Ο αριθμός τους για μια μικρή γεωγραφική έκταση 73 τ.χλμ. είναι αρκετά μεγάλος· 72 παραλίες, δυσπρόσιτες στο σύνολό τους, ωστόσο ακαταμάχητα ελκυστικές. Η μοναδική οργανωμένη παραλία, εξοπλισμένη με ομπρέλες και ξαπλώστρες, είναι ο Αυλόμωνας, πίσω ακριβώς από το Λιβάδι. Εκεί βρίσκεται και το άρτια οργανωμένο camping του νησιού.
Ακολουθώντας πορεία ανατολικά της Χώρας, προσεγγίζουμε απίστευτες παραλίες με νερά που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα υπόλοιπα κυκλαδονήσια. Πρώτη από τις περίφημες αμμουδιές είναι η απομονωμένη Λιά, προπομπός του Άγιου Σώστη και της Ψιλής Άμμου. Η τελευταία μάλιστα, με τα ρηχά νερά και τη σιμιγδαλένια άμμο, βραβεύτηκε ως η καλύτερη παραλία της Ευρώπης για το 2003.
Η Βαγιά, το Γάνεμα και ο Κουταλάς, στον ομώνυμο όρμο, στο νότιο άκρο του νησιού, ενδείκνυνται για όσους αναζητούν την ησυχία. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το Μεγάλο Λιβάδι με τα παλιά μεταλλεία. Συναντήσαμε τον κύριο Βασίλη Χανιώτη, ο οποίος με νοσταλγία θυμάται την εποχή που τα σκουριασμένα βαγονέτα μετέφεραν το σιδηρομετάλλευμα στα καράβια του λιμανιού. Σήμερα, οι έρημες κατοικίες των μεταλλωρύχων σε συνδυασμό με το παλιό Διοικητήριο, προσδίδουν μια απόκοσμη γοητεία στην περιοχή. Εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα, θα βρείτε επίσης δύο γραφικά ταβερνάκια, τον Κύκλωπα και τη Μαδρίτσα, που, αν και δε θα σας γεμίσουν το μάτι, θα ικανοποιήσουν πλήρως τα γαστριμαργικά σας γούστα!
Ο ήλιος δύει και το ταξίδι τελειώνει εδώ, στο Μεγάλο Λιβάδι, με μία υπόσχεση: Η επιστροφή θα είναι σύντομη!
Μήλος
Απαράμηλος... μαγνητισμόςΔεν ξέρω αν πρόκειται για ένα νησί ερωτευμένων ή αδέσμευτων, πάντως σίγουρα πρόκειται για ένα νησί ερωτεύσιμο. Ανακαλύψτε το, με το «έτερον ήμισυ» ή μόνοι, και απολαύστε τον ήλιο στις πιο ονομαστές από τις 75 συνολικά παραλίες που διαθέτει η ανείπωτης ομορφιάς μηλιακή γη.
Στο νοτιοδυτικό άκρο των Κυκλάδων, στη μέση της διαδρομής Πειραιάς-Κρήτη, βρίσκεται η Μήλος, ένα νησί αλλιώτικο από τα άλλα. Η μηλιακή γη γεννήθηκε από μια έκρηξη ηφαιστείου και στο γεγονός αυτό οφείλεται η ύπαρξη πολλών υπόγειων θερμών πηγών, οι οποίες, σε συνδυασμό με τα μαγνητικά πεδία, μεταδίδουν στους ανυποψίαστους επισκέπτες κύματα... θετικών δονήσεων!
Ίσως λόγω αυτών των δονήσεων, οι φήμες την έχουν καταστήσει έναν προορισμό «μόνο για ζευγάρια» ή «ερωτευμένους». Όμως, αυτοί οι κλισέ χαρακτηρισμοί αφενός την αδικούν κατάφωρα, αφετέρου επισκιάζουν άλλα στοιχεία που θα έπρεπε να είναι εξίσου -αν όχι περισσότερο- γνωστά. Ξέρατε, λοιπόν, ότι το εν λόγω νησί αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος του από ηφαιστειογενή πετρώματα ηλικίας 2,5 έως 500 εκατομμυρίων ετών και πως είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου;
Ωστόσο, η Μήλος δεν φημίζεται ακριβώς για τους παραπάνω, ιστορικού και περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος λόγους... Αυτό που καθιστά το νησί πόλο έλξης, τόσο για Έλληνες, όσο και για ξένους παραθεριστές, είναι οι υπέροχες παραλίες του: ούτε μία, ούτε δύο αλλά...75 υπέροχες αμμουδιές διαθέτει το μοναδικό αυτό κυκλαδονήσι!
ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΑΔΑΜΑΝΤΑ
Μπορεί η ανακάλυψη των τόσο φημισμένων παραλιών της Μήλου να φαίνεται εύκολη, ωστόσο δεν είναι... Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο τόπο και χρειάζεται χρόνο και -κυρίως- μεταφορικό μέσο, πλωτό ή χερσαίο, προκειμένου να μπορέσει κανείς να «ξετρυπώσει» τις ομορφιές του.
Ξεκινήστε την περιήγηση στους γραφικούς οικισμούς και στις μαγευτικές ακτές της βορειοανατολικής πλευράς με αφετηρία το λιμάνι του Αδάμαντα. Κοντά στην αναπτυγμένη τουριστικά πόλη βρίσκονται δύο παραλίες. Όσοι αναζητάτε θερμά λουτρά και ιαματικές πηγές, κατευθυνθείτε στη Λαγκάδα ή, εναλλακτικά, επισκεφθείτε την Παπικινού, η οποία φημίζεται για τα καθαρά νερά της. Από εδώ αναχωρούν και οι περισσότερες συγκοινωνίες, που θα σας οδηγήσουν σε διάφορα μέρη του νησιού. Στο Σαρακήνικο, το πρώτο χωριό που συναντά κανείς βορειοανατολικά του Αδάμαντα, ετοιμαστείτε να πάρετε μια ιδέα τού πώς θα ήταν η σελήνη, αν είχε θάλασσα. «Άβυσσος η ψυχή της φύσης!», σκέφτηκα, μόλις αντίκρισα τα ιδιότυπα πέτρινα «γλυπτά», που γοητεύουν τον επισκέπτη με την πρώτη ματιά. Λευκά, επιμήκη και πλατιά βράχια αντικαθιστούν την αμμουδιά, ενώ σε κάποια σημεία τα ανοίγματα που έχουν δημιουργηθεί από την παρέμβαση της θάλασσας, είναι υπεύθυνα για τα λιγοστά σημεία με άμμο στην παραλία. Συνεχίζοντας ανατολικά, μετά τον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου, απλώνεται η Αλογόμαντρα, μια από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού, ενώ ακολουθώντας πιστά την ίδια κατεύθυνση θα συναντήσετε την περιοχή Παπάφραγκα. Η αμμουδιά εδώ παρουσιάζει μια άγρια εικόνα, καθώς οι βαθιές και σκοτεινές σπηλιές της θυμίζουν ως σήμερα λημέρια πειρατών, ενώ το φημισμένο ομώνυμο Σπήλαιο που υπάρχει εκεί, είναι μια από τις γοητευτικότερες γωνιές της Μήλου. Σε απόσταση αναπνοής, το παρθένο τοπίο συμπληρώνει ιδανικά η Φυλακωτή, η αρχαιότερη πόλη του νησιού.
Ο δρόμος καταλήγει στα Απολλώνια -όνομα που πήραν από το θεό του φωτός και της μουσικής. Μόλις φτάσατε στο δεύτερο μεγαλύτερο τουριστικό κέντρο του νησιού: τα κατάλευκα χαμηλά σπιτάκια αποδεικνύουν πως -ευτυχώς- το τουριστικό κύμα δεν έχει, τουλάχιστον ακόμα, αλλοιώσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του νησιού.
ΑΛΛΑΓΗ «ΠΛΕΥΣΗΣ»
Επιστρέφοντας στον Αδάμαντα, ακολουθήστε αυτή τη φορά κατεύθυνση προς τα βορειοδυτικά. Θα συναντήσετε το αμφιθεατρικά κτισμένο χωριό της Τρυπητής και το γραφικό ψαροχώρι Κλήμα, όπου ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία το περίφημο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, ενώ στη συνέχεια, ο δρόμος θα σας οδηγήσει στον οικισμό της Πλάκας.
Τυπικά νησιώτικη, γοητεύει με τα στενά καλντερίμια, τα λιτά «λευκοντυμένα» σπιτάκια και τα γραφικά ταβερνάκια της. Περιηγηθείτε στα καλόγουστα μαγαζιά της και συνεχίστε τη διαδρομή με προορισμό το Φουρκοβούνι, τον Φυροπόταμο και τα Μαντράκια. Οι παραδοσιακοί αυτοί οικισμοί των ψαράδων δίνουν μαθήματα αρχιτεκτονικού στυλ και μοιάζουν περισσότερο με σύγχρονες μινιμαλιστικές κατοικίες παρά με φτωχικές «καλύβες». Τα χαρακτηριστικά τους κτίσματα δεν καταλαμβάνουν περισσότερο από 25-30 τ.μ. χώρου και ονομάζονται «σύρματα». Σε πολλές περιπτώσεις, είναι διώροφα και το ισόγειο χρησιμοποιείται για να συρθούν τα καΐκια στο εσωτερικό.
ΤΕΛΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Νοτιοανατολικά του Αδάμαντα υπάρχουν επίσης πολλές παραλίες που αξίζει τον κόπο να ανακαλύψετε. Η Πλάθιενα, η Χιβαδολίμνη και η Αγία Κυριακή, που βρίσκεται κάτω από τον κρατήρα του μεγαλύτερου ηφαιστείου της Μήλου, θα σας ξετρελάνουν, αν είστε λάτρεις των απέραντων εκτάσεων ψιλής άμμου. Ωστόσο, λίγο πριν από την Αγία Κυριακή, επιβάλλεται μια στάση στο Παλιοχώρι, εκεί όπου το «αμμουδερό» παράκτιο σκηνικό διακόπτεται και ένα εντυπωσιακό θέαμα παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια των έκπληκτων επισκεπτών. Η φύση μεγαλουργεί, βάφοντας κόκκινα, λευκά και γαλάζια τα βράχια της ακτής που ακουμπούν στα γαλαζοπράσινα νερά.
Αν συνεχίσετε τη διαδρομή μετά τη Χιβαδολίμνη, θα βρείτε αρκετές «κρυμμένες» αμμουδιές, ιδανικές για όσους αγαπούν την απομόνωση, ενώ, αν κάνετε το γύρο του νησιού με καραβάκι, θα έχετε την ευκαιρία να κολυμπήσετε στις δυσπρόσιτες παραλίες του Γέρακα και της Συκιάς, να θαυμάσετε τις σπηλιές του Κλέφτικου ή τους μοναδικούς βραχώδεις σχηματισμούς στα Γλαρονήσια.
Ό,τι κι αν επιλέξετε να κάνετε, ένα είναι το σίγουρο: οι μηλιακές ακτές είναι μοναδικές και δεν έχουν μέτρο σύγκρισης. Αρκεί να έχει κανείς τον απαιτούμενο χρόνο και φυσικά τη διάθεση να τις ανακαλύψει!
Κύθνος
Επεισοδιακή αποκάλυψη!Το παιχνίδι των αντιθέσεων ξεκινά από το λιμάνι του Μέριχα, για να συνεχιστεί στη Χώρα και τη Δρυοπίδα. Θαλασσινοί και «σκαφάτοι» δίνουν τη θέση τους σε νησιώτες του βουνού και η Κύθνος αναδεικνύεται διχασμένη μεταξύ δύο κόσμων.
Μπορώ να χαρακτηρίσω την Κύθνο με μία λέξη: αδικημένη! Ένα νησί που είναι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά! Κοντά, γιατί μπορεί να φτάσει κανείς σε 2 ώρες από το λιμάνι του Πειραιά ή σε 1 από το λιμάνι του Λαυρίου, και μακριά, γιατί δεν το έχουμε συμπεριλάβει στη λίστα των προορισμών του Σαββατοκύριακου. Πιστέψτε με, ένα διήμερο θα σας φανεί μηδαμινό μπροστά στον πλούτο που κρύβεται στην ορεινή Δρυοπίδα και στη Χώρα, στις απάνεμες ακρογιαλιές του Σκύλου και του Άγιου Σώστη. Μοναδικό μελανό σημείο, όπως θα φαντάζεστε, τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια που σαμποτάρουν την ανάπτυξη του νησιού και τη γνωριμία με τον τόπο.
ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΜΕΡΙΧΑ
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς φτάνοντας στην Κύθνο είναι τα κότερα και τα ιστιοπλοϊκά σκάφη στο λιμάνι του Μέριχα. Ο αριθμός τους για ένα τόσο μικρό αραξοβόλι είναι πραγματικά μεγάλος και οι ιδιοκτήτες τους είναι ως επί το πλείστον Ιταλοί που διοργανώνουν ομαδικές εκδρομές στις Δυτικές Κυκλάδες! Παραθαλάσσια cafes, γραφικά ταβερνάκια και καταστήματα με είδη δώρων παρατάσσονται κατά μήκος της ακτογραμμής, όπως συνηθίζεται στις παραθαλάσσιες περιοχές.
Από τον Μέριχα ξεκινούν και οι δύο βασικοί άξονες του οδικού δικτύου, οι οποίοι οδηγούν στους δύο μεγαλύτερους οικισμούς του νησιού, τη Χώρα και τη Δρυοπίδα. Ακολουθούμε την πινακίδα που οδηγεί στη Χώρα και στα Λουτρά, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Από ψηλά πλέον, βλέπουμε την αμμώδη παραλία του οικισμού και λίγο παρακάτω τα Μαρτινάκια. Οι καλύτερες παραλίες του νησιού, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, είναι η Απόκρουση και η Κολώνα. Στην πρώτη φτάσαμε εύκολα, όμως προσεγγίσαμε την εκπληκτική Κολώνα μετά πολλών κόπων και βασάνων! Ακόμα και το τζιπ αδυνατούσε να προχωρήσει πάνω στον κακοτράχαλο, όχι απλώς χωμάτινο, αλλά πέτρινο δρόμο, υποδεικνύοντας ως μόνη λύση το να συνεχίσουμε πεζή. Η θέα στην αμμώδη λωρίδα γης που ενώνει την Κύθνο με το νησάκι του Αγίου Λουκά και τα κρυστάλλινα νερά, όχι μόνο μας αποζημίωσε για την ταλαιπωρία αλλά ήταν μια πραγματική αποκάλυψη!
ΣΤΟ SPA ΤΗΣ... ΑΜΑΛΙΑΣ
Συνεχείς, απότομες στροφές και πρόβατα στη μέση του δρόμου (!) συνοδεύουν την καθοδική πορεία των 4,5 χλμ. προς τα Λουτρά. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα της Κύθνου, γνωστό χάρη στις ιαματικές πηγές που αναβλύζουν εκεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι εδώ περνούσε τις διακοπές της η βασίλισσα Αμαλία, δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο Ξενία -έργο του Τσίλερ- που δεν λειτουργεί πλέον. Σήμερα τα Λουτρά έχουν εξελιχθεί και μάλιστα εδώ βρίσκονται πολύ καλά εστιατόρια και cafe-bars που το βράδυ αναλαμβάνουν τη διασκέδαση με μουσικές για όλα τα γούστα.
ΟΡΕΙΝΗ ΧΩΡΑ, ΟΡΕΙΝΗ ΔΡΥΟΠΙΔΑ
Μια ματιά στις ξερολιθιές, στους άγονους λόφους και τα ψηλά βουνά της Κύθνου αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως το νησί μπορεί να θεωρηθεί ορεινό.
Χωρίς ωστόσο να χάνει τον κυκλαδίτικο χαρακτήρα της, η Χώρα, Μεσαριά για τους ντόπιους, διατηρεί τα πλακόστρωτα καλντερίμια της, τα αψεγάδιαστα λευκά σπίτια με τα γαλάζια παράθυρα και μικρές πλατεΐτσες που καταλήγουν σε όμορφους ανθόκηπους. Καφενέδες για ουζάκι και γλυκοπωλεία για γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο ανταμώνουν με παλιές εκκλησιές, όπως η Αγία Τριάδα. Σε περίπτωση που βρεθείτε στην περιοχή και αντέχετε την πεζοπορία, επισκεφθείτε το μεταβυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς του Νίκους, βαδίζοντας στο πέτρινο μονοπάτι που υποδεικνύουν οι πινακίδες.
Η Δρυοπίδα, το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό στο νότιο τμήμα της Κύθνου, που φέρει το όνομα των Δρυόπων, των πρώτων κατοίκων, μοιάζει να ανήκει σε άλλη γη. Οι κόκκινες κεραμοσκεπές μάς ξεγελούν και μας θυμίζουν σπίτια της Στερεάς. Δείτε το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο στην εκκλησία του Αγίου Μηνά στη συνοικία Γαλατάς και το σπήλαιο Καταφύκι, ένα από τα μεγαλύτερα της Ελλάδος. Το ταξίδι ολοκληρώνεται στον οικισμό της Παναγιάς της Κανάλας, μέρος ξεχωριστό, καθώς εκεί βρίσκεται ένα πυκνό πευκοδάσος, το μοναδικό σημείο με πράσινο στο νησί.
Πηγή : http://www.travelstyle.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου