Βαρέθηκα.
Πρωινό ξύπνημα στις 7:45 για
να είμαι στη σχολή στις 9. Πληρώνω 2,80 για να πάω και να γυρίσω.
Τελειώνω το μάθημα και γυρίζω σπίτι. Τρώω, αλλάζω ρούχα και πάω για
δουλειά. Δουλεύω τέσσερις ώρες κάθε μέρα για 380 ευρώ το μήνα. Και αν
πιστέψω τον περίγυρό μου, πρέπει να λέω και «δόξα τω θεώ» γιατί είμαι σε
καλή επιχείρηση. Για καλή χώρα δε μου ζήτησε κανείς να πω ευχαριστώ.
Σήμερα πληρώθηκα. Βενζίνη, τηλέφωνο,
ίντερνετ, τσιγάρα, αγορά ενός απαραίτητου προϊόντος για τις σπουδές μου
και τα δίδακτρα της σχολής. Πληρώνω τώρα σχολή γιατί πριν από μερικά
χρόνια δεν είχα να πληρώσω φροντιστήριο. Εντάξει μπορούσα και να μην
πηγαίνω σχολή. Ναι, αλλά τότε θα είχα πολύ χρόνο για να ξοδέψω τα λεφτά
που (δεν) έχω.
Οπότε η λύση ήταν να μειώσω τον ελεύθερο μου χρόνο. Πώς
δεν το σκέφτηκε ο Στουρνάρας ρε διάολε; Θα μου πεις, η τρόικα δεν έφυγε
ακόμα…
Βαρέθηκα. Έχω να πάω για καφέ χωρίς να
έχω το άγχος του ρολογιού, πάνω από ένα εξάμηνο. Θα μου πεις, μπορώ να
πιω καφέ και στο σπίτι. Το γαμημένο το ρολόι κρέμεται στον τοίχο όμως.
Και χαλασμένο να είναι, δύο φορές την ημέρα λέει την αλήθεια.
Και η
αλήθεια είναι η εξής: «Έφτασες 23 και έχεις παρελθόν». Για μέλλον ούτε
λόγος. Είμαστε η γενιά που το μέλλον το έχει κάνει μάλλον.
Μάλλον θα φύγω από το σπίτι των γονιών
μου και θα καταφέρω να ζήσω μόνος μου. Μάλλον θα βρω δουλειά. Καλά,
προφανώς όχι στο αντικείμενό μου, αλλά τόσοι σερβιτόροι έχουν
διδακτορικό εγώ δε θα βρω δουλειά;
Μάλλον θα μπορέσω να κάνω οικογένεια
με την κοπέλα που γουστάρω. Βέβαια πρέπει πρώτα να την προσεγγίσω. Για
να την πλησιάσω πρέπει να έχω χρόνο για να πάω για καφέ. Και δεν έχω.
Φαύλος κύκλος. Και ήμουν πάντα κακός στη γεωμετρία.
Ψάχνω να πιαστώ από κάπου. Κάτι βρήκα.
Τουλάχιστον με την κρίση ο κόσμος ασχολείται με την πολιτική πολύ
περισσότερο απ’ όσο στο παρελθόν. Σκατά.
Οι φασίστες έχουν 10% με
αυξητικές τάσεις και θεαματικά ποσοστά στις μικρές ηλικίες. Δηλαδή, στη
χώρα που γεννήθηκα, οι δέκα στους εκατό ψηφίζουν αυτούς που εγώ είδα ένα
βράδυ να μαχαιρώνουν ανθρώπους μπροστά σε κοριτσάκια 16 χρονών που
ούρλιαζαν από το κλάμα. Πόσα βράδια δεν τους είδα… Αυτά τα βράδια είναι
που με εξοργίζουν
.
Βαρέθηκα ρε. Τρίτη εβδομάδα χωρίς ρεπό.
Δε γαμιέται, θα πάρουμε κανένα ευρώ παραπάνω. Και; Θα τα βάλω στην άκρη
για τις καλοκαιρινές διακοπές. Ποιες; Καλό. Χωριό πάλι, (να πέσει φωτιά
να με κάψει αν παραπονεθώ γι’ αυτό) στο βουνό με τα τσίπουρα. Νησιά και
κλαμπ με το κιάλι. Τελευταία φορά διακοπές σε νησί, πήγα το 2007. Τότε
είχαν όλοι λεφτά αγάπη μου. Ακόμα κι εγώ.
Βαρέθηκα. Είναι Σάββατο και όλοι
βολοδέρνουν έξω. Είμαι πτώμα.
Είναι η μόνη μέρα που κοιμάμαι χωρίς
ξυπνητήρι. Δεν πάω πουθενά. Θα βάλω να δω καμιά ταινία, θα κοιμηθώ στους
τίτλους αρχής, θα ξεχάσω τα φώτα αναμμένα και δε θα ασχοληθεί κανείς
μαζί μου αφού και οι υπόλοιποι είναι στην ίδια κατάσταση με μένα ενώ
έχουν και άλλα τριάντα χρόνια στην πλάτη. Θα ξυπνήσω μεσημέρι. Η Κυριακή
είναι η μέρα συντήρησης των ρομπότ. Μπάνιο και ξύρισμα για να δουλεύει
καλά το ρομποτάκι όλη την υπόλοιπη εβδομάδα μέχρι την επόμενη συντήρηση.
Καλή η γκρίνια. Τώρα τι κάνουμε.
Υπομονή. Υπό+Μένω; Όχι ρε καργιόληδες. Δε θα μείνω υπό. Εγώ θα αλλάξω
τον κόσμο. Κι όποιος πιστεύει ότι δε μπορώ να διαβάσει Λειβαδίτη. Να
διαβάσει Μπρεχτ. Να διαβάσει Χικμέτ.
Κι αν δεν καταλάβει γιατί μπορώ, θα
τον συγχωρέσω. Θα παλέψω και γι’ αυτόν. Θα είμαι σαν τους κακομοίρηδες
προπονητές που στις νίκες δεν τους θυμάται κανείς και όταν η ομάδα
γκελάρει, έχουν τα αρχίδια να βγουν στη συνέντευξη τύπου και να το
πάρουν πάνω τους. Αράξτε μάγκες. Θα παλέψω εγώ. Όλος μου και μόνοι σας
Πηγή : http://12tetragonika.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου