Νικήτας Καραγιάννης
Μια συναυλία από το πουθενά για το πουθενά
Οσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, η χρονική στιγμή στην οποία καλούνται
οι εξαθλιωμένοι από τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας Έλληνες να πληρώσουν
εισιτήριο για να «δοξάσουν» τον συνθέτη και παραγωγό της εγχώριας
σύγχρονης μουσικής παρακμής, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού.
Εν μέσω εθνικής κατάθλιψης, ο κατ’ εξοχήν καλλιτεχνικά υπεύθυνος για
την αποθέωση της μπουζουκόβιας υπο – κουλτούρας προσκαλεί τον κόσμο που
τον στήριξε έμπρακτα τα τελευταία 20 χρόνια της καριέρας του, ν’
αναπολήσει μαζί του μια αδιέξοδη διαδρομή που άρχισε στις καλυμμένες με
άοσμα γαρίφαλα πίστες και που ενώ κάτω από κανονικές συνθήκες δεν θα
μπορούσε να πάει βήμα παραπέρα, κατάφερε ωστόσο να φτάσει μέχρι το
Ο.Α.Κ.Α.
Αναρωτιέμαι: Στην περίπτωση του Φοίβου μπορούμε άραγε να μιλάμε για
κανονικότητα ή μήπως τελικά το «φαινόμενο» αυτό της ελληνικής
δισκογραφίας αποτελεί μια πέρα για πέρα κανονική εξέλιξη της
πραγματικότητας μας;
Η επετειακή mega – συναυλία έρχεται να μας θυμίσει τις δύο τελευταίες
δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων οι νεοέλληνες των διακοπο – δανείων,
των τζιπ, των off shore και της φοροδιαφυγής έπεφταν με ιλιγγιώδη
ταχύτητα στους προ-κατ τοίχους των μπουζουκομάγαζων που φιλοξενούσαν
«μεγάλες προσωπικότητες» της μουσικής, προσφέροντας το πλαστικό τους
χρήμα και την κουρελιασμένη αισθητική τους θυσία στον βωμό του απόλυτου
κενού.
Το γεγονός ότι οι «συνθέσεις» του Φοίβου έγιναν τεράστιες επιτυχίες
αποτελεί αδιαφιλονίκητη απόδειξη ότι η φιλοσοφία του fast food πέτυχε
και στο βασανισμένο πεντάγραμμο. Οι φωνές του μετα – millenium
ηλεκτρονικού σεβντά σκοτώνονταν για ένα τραγούδι του νεαρού συνθέτη που
θα τους έδινε το εισιτήριο για την «κορυφή», μια θέση στα high-tech
στερεοφωνικά των SUV αυτοκινήτων που πλημμύριζαν τα αυθαίρετα πάρκινγκ
της ελληνικής νύχτας, την αναγνώριση της προσφοράς τους στον «πολιτισμό»
αυτού του τόπου.
Τα καλλιτεχνικά πρόσωπα/εικόνες της τελευταίας 20ετίας, guest stars
της σαχλής σκηνής των πρωινάδικων, που πρωταγωνίστησαν στα
μεταμεσονύχτια τσιφτετέλια και έγιναν μοντέλα προς μίμηση της
μελοποιημένης ready to wear μελαγχολίας συναντιούνται στη σκηνή ενός
θεάτρου σκιών και μεθυσμένων αναμνήσεων σε μια ύστατη προσπάθεια να μας
θυμίσουν ότι ακόμα υπάρχουν. Βασικά, εκείνοι μας θυμήθηκαν επειδή δεν
διακινδυνεύουν να τους ξεχάσουμε εμείς.
Επειδή προφανώς αναπολούν τις
αξημέρωτες νύχτες που μάζευαν τα εκατομμύρια τα οποία σκορπούσαν στα
πόδια τους καθοδηγούμενα θύματα μιας τραγουδισμένης ατέρμονης ερωτικής
απόρριψης, αντίστοιχης αποτελεσματικότητας με το άγγιγμα του Μίδα.
Θα πει κάποιος, ότι «ο κόσμος αυτά ήθελε» και ότι ζούμε σε μια
ελεύθερη αγορά στην οποία ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Αν εμένα
προσωπικά τα ρηχά τραγουδάκια του Φοίβου μου ακούγονται σαν παράσιτα
χαλασμένου ραδιοφώνου δεν σημαίνει ίσως τίποτα, μάλλον δεν έχει την
παραμικρή σημασία. Ομως, μετά την κατάρρευση της νεοελληνικής ηθικής και
των σαθρών αξιών της, μετά την απογύμνωση του πλαστικοποιημένου «δήθεν»
και της μπουρτζοβλάχικης απλοχεριάς των τελευταίων είκοσι ετών που
έχτισε ολόκληρες αυτοκρατορίες χωρίς θεμέλια, μου φαίνεται τρομαχτική
και προκλητική κάθε αναφορά/νοσταλγία σε εκείνη την χρονική περίοδο
.
Ασχετο υστερόγραφο: Ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν
διάβασα πουθενά, σε κανένα δελτίο Τύπου της διοργάνωσης αν, έστω, μέρος
των εσόδων θα δοθεί σε άπορους, άνεργους, πεινασμένους συμπολίτες μας.
Μήπως μου ξέφυγε ή το φυλάνε για έκπληξη;
http://www.metropolispress.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου