“Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί”...video ...

Πριν από λίγες μόλις ημέρες σε ένα κρύο, αλλά κατάμεστο Θέατρο Δάσους, οι Θεσσαλονικείς δεν χειροκρότησαν στο τέλος της θεατρικής παράστασης. Δεν ακούστηκε ούτε ένα μπράβο, δεν έσκασε ούτε ένα χαμόγελο. “Λαέ μη σκύβεις το κέφαλι” φώναξε ένα ολόκληρο θέατρο και αποθέωσε τους απλήρωτους ηθοποιούς του ΚΘΒΕ.

Πάνω από δέκα πανεργατικές απεργίες και χιλιάδες λαού στο δρόμο, στις πλατείες, στην κατειλλημμένη χαλυβουργία, στην αγωνιζόμενη ΒΙΟΜΕΤ. Πολλές ήττες, κάποιες νίκες, αλλά οι απο τα κάτω είναι εδώ… Σήμερα στη Θεσσαλονίκη, μια μέρα πριν από ακόμη μια απεργία όλοι ήταν στο δρόμο.

 Οι εργολαβικοί του ΑΠΘ από το κατειλλημμένο κτίριο διοίκησης, οι εργαζόμενοι στο Δήμο Ευόσμου που περιφρουρούν από την Πέμπτη το κατειλλημμένο δημαρχείο, οι υπάλληλοι του ψυχιατρείου που απαιτούν να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους και όσες τις χρειάζονται, τα παιδιά από τη “Δέλτα” που πλέον δεν επιτρέπεται ούτε να ακουστούν.

Η Θεσσαλονίκη υπό κατάληψη λοιπόν. Και είναι ωραία η πόλη έτσι…

Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των συνδικάτων, των οργανώσεων, των κομμάτων της Αριστεράς καταλαβαίνεις ότι κάτι διαφορετικό θέλουν να πουν. Δεν καλούν τον κόσμο να απεργήσει -αυτό θα σύμβει σε συντριπτικά ποσοστά-, δεν καλούν τον κόσμο στις πορείες, δεν καλούν την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Καλούν τον κόσμο να μείνει στους δρόμους.

Υποκύπτουν στο αίτημα των φτωχών αυτού του τόπου να “μη σφίξει άλλο το ζωνάρι”. Μα οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι ήδη στο δρόμο. Και όπως φαίνεται δεν έχουν διάθεση πισωγυρίσματος.

Την Πέμπτη το πρωί οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ θα περιφρουρούν ακόμη τα κατειλλημμένα δημαρχεία, οι εργολαβικοί θα μας περιμένουν στο ΑΠΘ, και οι γιατροί είτε στα Κοινωνικά Ιατρεία, είτε στα νοσοκομεία θα δίνουν τη μάχη για τη περίθαλψη όλων. Ντόπιων και Ξένων.

Την Παρασκευή μαζί με τα παιδιά της “Δέλτα” θα διαδηλώνουμε ενάντια στην καταστολή των Ελεύθερων Κοινωνικών χώρων και το Σαββατοκύριακο κάποιοι και κάποιες από εμάς θα δουλεύουν στα συσσίτια του στεκιού μεταναστών.

Όσοι ήταν προχθές στο θέατρο Δάσους κάτι ήξεραν λοιπόν όταν δεν χειροκρότησαν, αλλά σιγοτραγούδησαν.

“Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί”. 

 http://seisaxthia.wordpress.com