Γράφει ο Γιάννης Γούναρης
ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ (1988)
Ελλάδα. Έγχρωμη. Διάρκεια 125'.
Σενάριο - Σκηνοθεσία : Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Συνεργασία στο σενάριο: Tonino Guerra, Θανάσης Βαλτινός
Φωτογραφία : Γιώργος Αρβανίτης
Σκηνικά : Μικές Καραπιπέρης
Κοστούμια : Αναστασία Αρσένη
Μουσική : Ελένη Καραϊνδρου
Ήχος : Μαρίνος Αθανασόπουλος, Alain Contault
Μιξάζ : Θανάσης Αρβανίτης
Βοηθός σκηνοθέτης : Τάκης Κατσέλης
Σπέσιαλ Εφέ : Gino de Rossi
Ερμηνευτές : Τάνια Παλαιολόγου (Βούλα), Μιχάλης Ζέκε (Αλέξανδρος), Στράτος Τζώρτζογλου (Ορέστης), Δημήτρης Καμπερίδης (θείος των παιδιών), Βασίλης Κολοβός (φορτηγατζής), Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (στρατιώτης), Κώστας Τσαπέκος, Αντρέας Βαρούχας, Νάντια Μουρούζη, Σωκράτης Αλαφούζος, Ηλίας Λογοθέτης, Νίκος Κούρος, Βάσια Παναγοπούλου, Παναγιώτης Μποτίνης, Τούλα Σταθοπούλου, Εύα Κοταμανίδου, Αλίκη Γεωργούλη, Βαγγέλης Καζάν, Κυριάκος Κατριβάνος, Νίνα Παπαζαφειροπούλου, Γρηγόρης Ευαγγελάτος, Στράτος Παχής, Χριστόφορος Κ. Νέζερ, Γιάννης Φύριος
Παραγωγή : Paradis Film, La Generale d'Images, La S.E.P.T. (Paris), Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), ET-1, Basic Cinematografica (Roma), Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Διεύθυνση παραγωγής : Αιμίλιος Κονιτσιώτης, Dominique Toussaint.
Περίληψη
Η Βούλα κι ο Αλέξανδρος είναι δυο παιδιά, αδέλφια, που ο πατέρας τους δουλεύει μετανάστης στη Γερμανία. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η απάντηση που τους δίνει η μητέρα τους όταν εκείνα τον αναζητούν. Μια μέρα, επιβιβάζονται σ' ένα τρένο που νομίζουν ότι θα τους μεταφέρει στη Γερμανία. Το ταξίδι τους δε φαίνεται να πραγματοποιείται.
Ο προορισμός απομακρύνεται όσο τα παιδιά εμπλέκονται σε μια διαρκή αντιπαράθεση με την πραγματικότητα, που τους «καθυστερεί» σε διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς κατά μήκος της χώρας. Μετά από μια σκληρή περιπλάνηση στη ζωή και την ενηλικίωση, θα φτάσουν σ' εκείνο το σύνορο, πέρα απ' το οποίο πιστεύουν ότι θα βρουν τελικά έναν πατέρα, που αντιπροσωπεύει γι' αυτά μια ελπίδα.
Αν, μετά την έρημη και παρακμασμένη χώρα που διέτρεξαν, υπάρχει η «Γερμανία» πέρα απ' αυτό το σύνορο, τότε υπάρχει ελπίδα τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο για να βγουν απ΄ τον δικό μας χαοτικό κόσμο.
Ήμουν στην σχολή Σταυράκου την εποχή που γυρίστηκε και προβλήθηκε το ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ το πρωί δούλευα σε μιά αποθήκη ηλεκτρολογικού υλικού και το απόγευμα πήγαινα στη σχολή δέν είχαν χρήματα οι γονείς μου αλλά αυτό δεν μου στέρησε το πάθος μου να σπουδάσω το cinema πλήρωσα με κόπο και ιδρώτα την σχολή μου και είμαι περήφανος για αυτό .
Μετά την σχολή παρακολουθούσα ταινίες που έπαιζαν οι κινηματογράφοι η αφιερώματα στην κινηματογραφική λέσχη μια μαγική εποχή για μένα έχτιζα λιθαράκι - λιθαράκι ένα πνευματικό οικοδόμημα που με άλλαξε σαν άνθρωπο .Εκείνη τήν εποχή λοιπόν μας έκανε μαθήματα ιστορίας του κινηματογράφου ο Ανδρέας ο Τύρος , μας παρότρυνε να βλέπουμε ταινίες και να τις συζητάμε στην σχολή .
Πήγα και παρακολούθησα την ταινία του Θ Αγγελόπουλου το ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ η ταινία με μάγεψε την θεωρώ απο τις καλύτερες του μετά τον ΘΙΑΣΟ και την ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ..Σάς μεταφέρω την άποψη μου για την σκηνή στο λιμάνι που ο ΤΎΡΟς [κριτικός κινηματογράφου ] θεώρησε πολύ ακραία να όμως που η ιστορία με δικαιώνει .
Ο Αγγελόπουλος από την εποχή του ΘΙΑΣΟΥ έκανε αναφορές στην ιστορική έννοια προσπαθούσε να την αποκαταστήσει μέσα από τις ταινίες του. Με έναν δικό του και μοναδικό τρόπο κυρίως με καταπληκτικά κάδρα από τα τοπία της ελληνικής επαρχίας με υπέροχη φωτογραφία από τον Αρβανίτη και με μονοπλάνο η γενικά με κίνηση των ηθοποιών μέσα στο κάδρο ΄.
Ήταν πρώτη φορά που έβλεπα τον Αγγελόπουλο να κάνει κοντινό στον ΤΖΩΡΤΖΟΓΛΟΥ .Είχε τους λόγους του ....Αλλά ας δούμε γιατί , η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο παιδιών ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που ψάχνουν μέσα απο ένα οδοιπορικό στην ελληνική επαρχία τον πατέρα τους που έχει φύγει μετανάστης στην Γερμανία .
Κατ εμε αντιπροσωπεύουν την καινούρια γενιά συμβαίνουν διάφορα σε αυτό το οδοιπορικό που καταγράφουν την φθορά και την σήψη της ελληνικής ψυχής στην σκηνή στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης συναντιούνται οι τρείς γενιές τα παιδιά , ο Τζωρτζογλου και κάποια μέλη από τον θίασο .
Μέσα από την θάλασσα ξεπροβάλει ένα χέρι που του λείπει όμως ο δείκτης η έλλειψη κατεύθυνσης η έλλειψη πατρικής συνείδησης στην θέα αυτής της εικόνας οι γενιές απλώς παρακολουθούν με έκσταση περιμένοντας ίσως κάτι ...εκεί εμφανίζεται ο από μηχανής θεός και αποσύρει το χέρι από την θάλασσα με ένα ελικόπτερο φοβερή σκηνή υποσυνείδητα οι γενιές ασπάζονται την αλήθεια και βιώνουμε την θλίψη αλλα και την μεταφυσική διάσταση που επιδρά στις ψυχές των παιδιών έχουν χαθεί και ο απο μηχανής θεός δεν φέρνει την λύτρωση
Μιά Ελλάδα που ψάχνει να βρεί την πατρική συνείδησή για να ολοκληρωθεί αφού η ολοκλήρωση έρχεται μόνο όταν καταφέρεις να γίνεις πατέρας και μητέρα του εαυτού σου μια κοινωνία που βασίζεται στο ελεος που συμβολίζει η μητέρα αλλα της λείπει η δικαιοσύνη που αντιπροσωπευει ο πατέρας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου