Γιατί δεν έχει καταρρεύσει ακόμη η κοινωνία;

του Πολυμέρη Βόγλη

Το Δημόσιο τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην εποχή του Μνημονίου, έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας εκστρατείας δυσφήμησης και απαξίωσης. Το επιχείρημα είναι γνωστό: εάν οι υπηρεσίες που παρέχονται από το κράτος ιδιωτικοποιηθούν τότε και οι κρατικές δαπάνες θα μειωθούν αλλά και οι υπηρεσίες θα βελτιωθούν λόγω «ανταγωνιστικότητας».

Σύμφωνα με τη λογική αυτού του επιχειρήματος το πρόβλημα με το Δημόσιο δεν είναι οι θεσμοί, οι λειτουργίες ή η οργάνωση αλλά το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται σε αυτό. Ακούμε διαρκώς ότι γιατροί και νοσοκόμες, δάσκαλοι και καθηγητές, υπάλληλοι, επιστήμονες και τεχνικοί, και γενικά όλοι αυτοί που εργάζονται στο Δημόσιο «λαδώνονται», «λουφάρουν», απουσιάζουν αδικαιολόγητα, έχουν προνόμια, είναι αγενείς, «τους πληρώνουμε για να κάθονται», παρανομούν, έχουν χαμηλή παραγωγικότητα, «έχουν τη σιγουριά του Δημοσίου», μπήκαν με «μέσο», κλπ.

 

 Βέβαια, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις συνήθως πήγαν σε δημόσια σχολεία, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε δημόσια πανεπιστήμια, σε κάποιο έκτακτο περιστατικό θα πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο.

 

Όλοι αυτοί που κατηγορούν το «κράτος», είναι συνήθως οι ίδιοι που όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση αναφωνούν «πού είναι το κράτος;». Όλοι αυτοί που κατηγορούν το δημόσιο, ξεχνούν ότι κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σε όλο και πιο δύσκολές συνθήκες, με όλο και χαμηλότερες αμοιβές, με όλο και μεγαλύτερη επισφάλεια, για να εξυπηρετήσουν τους όλο και περισσότερους ανθρώπους που προσφεύγουν πλέον στις υπηρεσίες του δημοσίου, και για να εξασφαλίσουν όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα για μια σύγχρονη κοινωνία: τη μόρφωση και την υγεία, το ρεύμα και το νερό, την καθαριότητα και τη διοίκηση, τη δικαιοσύνη και την ασφάλεια.

Αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται για να μην καταρρεύσει η κοινωνία δεν είναι η εξαίρεση, είναι δίπλα μας. Τις τελευταίες δέκα μέρες τους συναντώ καθημερινά, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου Αμαλία Φλέμιγκ. Δεν είναι από τα μεγάλα νοσοκομεία της πρωτεύουσας, με διάσημους γιατρούς και υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις.

 Αντίθετα είναι ένα μικρό νοσοκομείο, που δημιουργήθηκε στους χώρους παλαιάς ιδιωτικής κλινικής, με ασανσέρ που δεν λειτουργούν, με τα σημάδια της φθοράς εμφανή παντού στο κτήριο, με θαλάμους ασθενών μικρούς και καταθλιπτικούς.

Σε αυτό το νοσοκομείο για μέρες βλέπω καθημερινά γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό να εργάζονται σκληρά, να παρηγορούν οικογένειες, να περιποιούνται ασθενείς, να είναι πρόθυμοι και ευγενικοί, να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να βαρυγκωμούν, να μην παίρνουν «φακελάκι» για να δείξουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάποιον ασθενή. 

Μια νεαρή νοσοκόμα που φρόντιζε έναν ηλικιωμένο ασθενή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, μου είπε με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια ότι «αυτή είναι η δουλειά μου και χαίρομαι που κάνω αυτή τη δουλειά, που φροντίζω ανθρώπους».

Για αυτούς τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία, και τους χιλιάδες άλλους που εργάζονται σε τομείς του δημοσίου που είναι απαραίτητοι για να διατηρηθεί η χώρα όρθια σε συνθήκες οικονομικής καταστροφής, ποιος και πότε θα μιλήσει; Ίσως, όταν αντιληφθούμε ότι αυτοί οι εργαζόμενοι είναι το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας.

Πηγή :Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το TVXS