FOSPHOTOS / Alexandros Katsis
Ανέβηκε λοιπόν στο βήμα της Βουλής για να εξηγήσει γιατί το ΚΚΕ δεν θα
ψηφίσει την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης στη Χρυσή Αυγή.
ΟΚ, ως εδώ μπορώ να το καταλάβω. Η στροφή της κυβέρνησης από το φλερτ με τη Χρυσή Αυγή στην ενοχοποίησή της, ήταν τόσο απότομη που βάζει τον καθένα σε σκέψεις. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν υποχρεωτική, και ότι συνιστά στρατηγική ήττα της πολιτικής των δύο άκρων. Εκείνοι πιστεύουν ότι αποτελεί προοίμιο μελλοντικού διωγμού των αριστερών και επαναστατικών ιδεών. Η διαφορά εκτιμήσεων είναι σεβαστή.
Βέβαια, αν το ΚΚΕ ψάχνει να βρει αφορμές να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι μία απ’ αυτές, δεν νομίζω να πετύχει και πολλά πράγματα. Αλλά δεν μου πέφτει λόγος, ο καθένας ανοίγει το δρόμο του σ’ αυτή τη ζωή με τα εργαλεία της αρεσκείας του.
Είπε και μερικά σωστά πράγματα η Αλέκα, ότι δεν είναι δυνατόν να εξομοιώνονται τα γιαουρτώματα με τις δολοφονίες. Είπε και το άλλο, να μη χαϊδεύουμε τ’ αυτιά των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής με στόχο τον προσπορισμό των ψήφων τους, αφού μεγάλο μέρος τους ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν την ψήφιζε.
Αλλά τι κάνει αμέσως μετά; Πρώτα πρώτα, ξεκαθαρίζει ότι το κοινοβούλιο δε λέει και πολλά πράγματα ως θεσμός στο κόμμα της, ασχέτως αν "συμπεριφερόμαστε κανονικά".
Είναι ν’ απορείς. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν εγκαταλείφθηκε η πολιτική του όπλου παρά πόδα, το ΚΚΕ διακήρυξε ότι θα διεκδικήσει την εξουσία με ειρηνικά μέσα, και εξήντα χρόνια τώρα ουδέποτε επέδειξε άλλες διαθέσεις - και με το παραπάνω θα έλεγα.
Και όμως, χωρίς κανείς να έχει θέσει θέμα, νιώθουν ακατανίκητη την ανάγκη να προειδοποιήσουν (τον αντίπαλο; τους οπαδούς τους;) περί του αντιθέτου. Σαν να θέλουν να πουν κοιτάξτε, μη μας βλέπετε που συμπεριφερόμαστε τώρα σαν κυρίες, άλλα έχουμε στο μυαλό μας κι όταν έρθει η ώρα μας θα δείτε.
Η χειρότερη όμως στιγμή της αγόρευσης ήταν όταν η Αλέκα Παπαρήγα αποδύθηκε σε συγκρίσεις ανάμεσα στον αγκυλωτό σταυρό και το σφυροδρέπανο, λοιδορώντας τους ηγέτες της Χρυσής Αυγής που απαρνήθηκαν τα σύμβολά τους, κατ’ αντιδιαστολή με τους κομμουνιστές που δεν θα προδώσουν ποτέ το σφυροδρέπανο. Λες και το μόνο που διαφοροποιεί τους κομμουνιστές από τους φασίστες είναι η πίστη στα σύμβολά τους!
Τοποθετώντας όμως το σφυροδρέπανο και τον αγκυλωτό σταυρό πλάι πλάι, δεν κάνεις τίποτ’ άλλο παρά να μπάζεις άθελά σου την αριστερά στο ίδιο κάδρο με τη Χρυσή Αυγή. Τι άλλο καλύτερο να επιθυμήσουν οι ακροδεξιοί ταλιμπάν του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος;
ΟΚ, ως εδώ μπορώ να το καταλάβω. Η στροφή της κυβέρνησης από το φλερτ με τη Χρυσή Αυγή στην ενοχοποίησή της, ήταν τόσο απότομη που βάζει τον καθένα σε σκέψεις. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν υποχρεωτική, και ότι συνιστά στρατηγική ήττα της πολιτικής των δύο άκρων. Εκείνοι πιστεύουν ότι αποτελεί προοίμιο μελλοντικού διωγμού των αριστερών και επαναστατικών ιδεών. Η διαφορά εκτιμήσεων είναι σεβαστή.
Βέβαια, αν το ΚΚΕ ψάχνει να βρει αφορμές να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι μία απ’ αυτές, δεν νομίζω να πετύχει και πολλά πράγματα. Αλλά δεν μου πέφτει λόγος, ο καθένας ανοίγει το δρόμο του σ’ αυτή τη ζωή με τα εργαλεία της αρεσκείας του.
Είπε και μερικά σωστά πράγματα η Αλέκα, ότι δεν είναι δυνατόν να εξομοιώνονται τα γιαουρτώματα με τις δολοφονίες. Είπε και το άλλο, να μη χαϊδεύουμε τ’ αυτιά των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής με στόχο τον προσπορισμό των ψήφων τους, αφού μεγάλο μέρος τους ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν την ψήφιζε.
Αλλά τι κάνει αμέσως μετά; Πρώτα πρώτα, ξεκαθαρίζει ότι το κοινοβούλιο δε λέει και πολλά πράγματα ως θεσμός στο κόμμα της, ασχέτως αν "συμπεριφερόμαστε κανονικά".
Είναι ν’ απορείς. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν εγκαταλείφθηκε η πολιτική του όπλου παρά πόδα, το ΚΚΕ διακήρυξε ότι θα διεκδικήσει την εξουσία με ειρηνικά μέσα, και εξήντα χρόνια τώρα ουδέποτε επέδειξε άλλες διαθέσεις - και με το παραπάνω θα έλεγα.
Και όμως, χωρίς κανείς να έχει θέσει θέμα, νιώθουν ακατανίκητη την ανάγκη να προειδοποιήσουν (τον αντίπαλο; τους οπαδούς τους;) περί του αντιθέτου. Σαν να θέλουν να πουν κοιτάξτε, μη μας βλέπετε που συμπεριφερόμαστε τώρα σαν κυρίες, άλλα έχουμε στο μυαλό μας κι όταν έρθει η ώρα μας θα δείτε.
Η χειρότερη όμως στιγμή της αγόρευσης ήταν όταν η Αλέκα Παπαρήγα αποδύθηκε σε συγκρίσεις ανάμεσα στον αγκυλωτό σταυρό και το σφυροδρέπανο, λοιδορώντας τους ηγέτες της Χρυσής Αυγής που απαρνήθηκαν τα σύμβολά τους, κατ’ αντιδιαστολή με τους κομμουνιστές που δεν θα προδώσουν ποτέ το σφυροδρέπανο. Λες και το μόνο που διαφοροποιεί τους κομμουνιστές από τους φασίστες είναι η πίστη στα σύμβολά τους!
Τοποθετώντας όμως το σφυροδρέπανο και τον αγκυλωτό σταυρό πλάι πλάι, δεν κάνεις τίποτ’ άλλο παρά να μπάζεις άθελά σου την αριστερά στο ίδιο κάδρο με τη Χρυσή Αυγή. Τι άλλο καλύτερο να επιθυμήσουν οι ακροδεξιοί ταλιμπάν του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος;
Χριστόφορος Κάσδαγλης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου