Μάκαρες – βραχονησίδες με ιστορία

Με το όνομα Μάκαρες φέρεται ένα σύμπλεγμα τριών βραχονησίδων που βρίσκονται περίπου 3,75 μίλια ανατολικότερα του Ακρωτηρίου της Μουτσούνας, στα ανατολικά της Νάξου. Η βορειότερη νησίδα ονομάζεται Άγιος Νικόλαος κοντά της και...
νοτιοανατολικά είναι η νησίδα Πρασίνη. Νοτιότερα από τη νησίδα Πρασίνη βρίσκεται η τρίτη βραχονησίδα του συμπλέγματος που ονομάζεται Στρογγύλη.
Σήμερα είναι ακατοίκητες αλλά παλαιότερα είχαν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές και για πολλούς λόγους κυρίως από Αμοργιανούς. Η τελευταία τους χρήση ήταν σαν βοσκότοπος. Την περίοδο του Β. Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκαν σαν διαμετακομιστικός σταθμός των εθελοντών που πήγαιναν στη Μέση Ανατολή ενώ υπάρχει η πληροφορία (που δεν έχει αποδειχθεί) πως το μεγάλο νησί είχε χρησιμοποιηθεί και σαν αεροδρόμιο από τη RAF για ώρες ανάγκης.
Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όμως στις Μάκαρες υπήρξε μεταλλείο, το πιθανότερο ήταν να έβγαινε σιδηρομετάλλευμα αλλά είναι γνωστό επίσης πως από τις Μάκαρες έβγαζαν τόσο πέτρα σε μεγάλες πλάκες όσο και διακοσμητική. Από τη πορώδες πέτρα των Μακάρων έχουν διακοσμηθεί κάποια Ηρώα όπως της Κορώνου. Λέγεται πως ράγες αυτού του μεταλλείου υπήρχαν στο νησί μέχρι το 1980 ενώ η μεγάλη πέτρινη δεξαμενή υπάρχει ακόμα. Την επιβεβαίωση του Μεταλλείου μας την κάνει η εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ στο Κυριακάτικο φύλλο του στις 8 Απριλίου 1934 με τίτλο ‘’ Οι μεταλλωρύχοι του νησιού Μάκαρες ‘’ :

«Κοντά στην Αμοργό, σ’ ένα νησάκι που λέγεται Μάκαρες, είναι μεταλλείο που το εκμεταλλεύεται μια εταιρία Ρεπουζάκου, Σούλη, Παυλίδου. Οι εργάτες ούτε γιατρό έχουν, ούτε σπίτι για να μένουν. Τους σηκώνουν κάθε πρωί από τις 4.30 τη νύχτα και δουλεύουν εξαντλητικά ως το βράδυ, 14 και 16 ώρες την ημέρα. Κι όλα αυτά για 4 δραχμές μεροκάματο. Οι τσίγκοι στα καλύβια, που έχουν πρόχειρα κατασκευάσει, πέφτουν με τον αέρα. Οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να τρώνε τα νεροζούμια και το βρώμικο κρέας, που μόνο κάθε 15 μέρες βλέπουν. Το νερό είναι δηλητηριασμένο γιατί το παίρνουν από μια στέρνα γεμάτη ποντίκια. Ο διευθυντής Μπέης έχει εφαρμόσει ένα τρομοκρατικό καθεστώς. Όλ’ αυτά κάνουν τη ζωή των εργατών ανυπόφορη και πολλοί αναγκάζονται να φεύγουν. Έχουν όμως τη δύναμη να καλυτερέψουν τη ζωή τους όταν συσσωματωθούν και βγάλουν μια επιτροπή αγώνα για να διεκδικήσουν αύξηση μεροκάματου σε 100 δραχμές την ημέρα, οχτάωρο, κατάπαυση της τρομοκρατίας, ιατρική περίθαλψη, συντάξεις σε περίπτωση ατυχήματος κλπ.
Πηγή : Ανταποκριτής Αμοργού».

ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ