του LastTapes
Εκυβερνήθησαν, κυβερνούνται και θα
κυβερνηθούν. Από έναν λαϊκισμό που κατατροπώνει τα πάντα.
Ένα απίστευτο ρεσιτάλ ανοησίας, ρατσιστικού λόγου, συντηρητικής παρακμής από όλες τις όψεις, βαθιά άρρωστης, αποτρόπαιης ατμόσφαιρας, υποκρισίας και ανικανότητας, ασύλληπτης μετριότητας και εξόφθαλμης σκοπιμότητας που έχει καταπιεί τα πάντα, έχει διαλύσει την ζωτική ανάσα με μία θύελλα νοσηρής βλακείας, διπολικής πωρωμένης σκέψης, άσβεστης δουλοπρέπειας, δειλίας, κουτοπονηριάς, διάλυσης της φαντασίας, φανατικού μίσους, αδιαπραγμάτευτης, αμετακίνητης ηλιθιότητας, εξοστρακισμού της έννοιας της σκέψης έξω από τα σύνορα. Τον ναζισμό.
Τα χαρακώματα της βέβαιης ταυτότητας. Μια τριτοκοσμική κατσαρίδα, αρκετές κεφαλές σε σχήμα εντέρου, ηγετίσκοι, βιαστές της γλώσσας, παντελώς πρωτόγονοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν λέξεις δίχως τον κουβά που θα κατεβεί στο πηγάδι για να ψάξει το νόημα.
Τον «λαό», τον «λαό της Αθήνας», ο «λαό της Θεσσαλονίκης», «την χώρα». Τσαμπουκά. Επομένως ακριβώς το ίδιο έργο, με τον ίδιο καλό καιρό, το ίδιο ωραίο σκηνικό, τα ίδια όμορφα φραπέ, τις ίδια όμορφες ρακετοποιημένες, κλαμποποιημένες παραλίες, την ίδια δολοφονία της εσωτερικής ζωής, την ασφάλεια του τσιμέντου, το δικαίωμα των παιδιών μας ρε, στιλέτα και φωτιές, τις ίδιες ήσυχες συνειδήσεις, που δανείζεται κάτι από την μακαριότητα της θέας της Ακρόπολης, την ίδια αίσθηση της φυλής, την ίδια παθολογική αρρώστια για ετεροκαθορισμό, τα ζεστά παπλώματα της ταυτότητας, τον υπνάκο υπό το ατρόμητο φως μιας επιφανειακά καλλιεργημένης μεταφυσικής, που είναι εν τέλει κοινωνικά νεκρή.
Την ίδια άθλια παράσταση. Βλακεία και ευκολία. Αυθεντικά και λαϊκά, γιατί έτσι τους πάει, από Νέρωνες και εξουσιομανείς μανιακούς.
Την πορνογραφία της κοινής μας ζωής, την χλέπα στο πεζοδρόμιο, το γκλομπ στο κρανίο, το κρανίο στο γκλομπ, τους σαρανταπέντε βαθμούς κελσίου δίχως ομπρέλα, τους οικογενειάρχες και τους νοικοκυραίους άνευ πουτάνας, τον Ελύτη σε συσκευασία εθνικού οράματος, την φυλακή στον Άκη τους, το ευρώ και τη δραχμή, τη βέβαιη γνώση τους, από έναν μέχρι τέσσερις σοφούς σε κάθε οικογένεια. Ντουντούκες, πάντα ντουντούκες, έναντι της χατζιδακικής σιωπής. Την τρομακτική αμάθεια του φιλοσόφου των γηπέδων, την πανεπιστημοσύνη του.
Ό,τι υπάρχει γύρω δηλαδή.
Τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Για το αφιέρωμά μας στον αγαπημένο μας Τόμας Μπ. αναζητήσαμε κείμενα από πολλές πηγές. Ευχαριστούμε τους ανθρώπους και φίλους που μας έγραψαν, και γι' άλλη μια φορά τον Ιάκωβο Ουρανό για την εικαστική επιμέλεια του τεύχους.
Οι δαίμονες των εαυτών μας ας είναι μαζί μας.
Με τιμή,
εκ της συντάξεως
Δημήτρης Χρυσός Τομαράς
Ένα απίστευτο ρεσιτάλ ανοησίας, ρατσιστικού λόγου, συντηρητικής παρακμής από όλες τις όψεις, βαθιά άρρωστης, αποτρόπαιης ατμόσφαιρας, υποκρισίας και ανικανότητας, ασύλληπτης μετριότητας και εξόφθαλμης σκοπιμότητας που έχει καταπιεί τα πάντα, έχει διαλύσει την ζωτική ανάσα με μία θύελλα νοσηρής βλακείας, διπολικής πωρωμένης σκέψης, άσβεστης δουλοπρέπειας, δειλίας, κουτοπονηριάς, διάλυσης της φαντασίας, φανατικού μίσους, αδιαπραγμάτευτης, αμετακίνητης ηλιθιότητας, εξοστρακισμού της έννοιας της σκέψης έξω από τα σύνορα. Τον ναζισμό.
Τα χαρακώματα της βέβαιης ταυτότητας. Μια τριτοκοσμική κατσαρίδα, αρκετές κεφαλές σε σχήμα εντέρου, ηγετίσκοι, βιαστές της γλώσσας, παντελώς πρωτόγονοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν λέξεις δίχως τον κουβά που θα κατεβεί στο πηγάδι για να ψάξει το νόημα.
Τον «λαό», τον «λαό της Αθήνας», ο «λαό της Θεσσαλονίκης», «την χώρα». Τσαμπουκά. Επομένως ακριβώς το ίδιο έργο, με τον ίδιο καλό καιρό, το ίδιο ωραίο σκηνικό, τα ίδια όμορφα φραπέ, τις ίδια όμορφες ρακετοποιημένες, κλαμποποιημένες παραλίες, την ίδια δολοφονία της εσωτερικής ζωής, την ασφάλεια του τσιμέντου, το δικαίωμα των παιδιών μας ρε, στιλέτα και φωτιές, τις ίδιες ήσυχες συνειδήσεις, που δανείζεται κάτι από την μακαριότητα της θέας της Ακρόπολης, την ίδια αίσθηση της φυλής, την ίδια παθολογική αρρώστια για ετεροκαθορισμό, τα ζεστά παπλώματα της ταυτότητας, τον υπνάκο υπό το ατρόμητο φως μιας επιφανειακά καλλιεργημένης μεταφυσικής, που είναι εν τέλει κοινωνικά νεκρή.
Την ίδια άθλια παράσταση. Βλακεία και ευκολία. Αυθεντικά και λαϊκά, γιατί έτσι τους πάει, από Νέρωνες και εξουσιομανείς μανιακούς.
Την πορνογραφία της κοινής μας ζωής, την χλέπα στο πεζοδρόμιο, το γκλομπ στο κρανίο, το κρανίο στο γκλομπ, τους σαρανταπέντε βαθμούς κελσίου δίχως ομπρέλα, τους οικογενειάρχες και τους νοικοκυραίους άνευ πουτάνας, τον Ελύτη σε συσκευασία εθνικού οράματος, την φυλακή στον Άκη τους, το ευρώ και τη δραχμή, τη βέβαιη γνώση τους, από έναν μέχρι τέσσερις σοφούς σε κάθε οικογένεια. Ντουντούκες, πάντα ντουντούκες, έναντι της χατζιδακικής σιωπής. Την τρομακτική αμάθεια του φιλοσόφου των γηπέδων, την πανεπιστημοσύνη του.
Ό,τι υπάρχει γύρω δηλαδή.
Τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Για το αφιέρωμά μας στον αγαπημένο μας Τόμας Μπ. αναζητήσαμε κείμενα από πολλές πηγές. Ευχαριστούμε τους ανθρώπους και φίλους που μας έγραψαν, και γι' άλλη μια φορά τον Ιάκωβο Ουρανό για την εικαστική επιμέλεια του τεύχους.
Οι δαίμονες των εαυτών μας ας είναι μαζί μας.
Με τιμή,
εκ της συντάξεως
Δημήτρης Χρυσός Τομαράς
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου