Αποικία χρέους…

του Σπύρου Λέκκα

Πριν από λίγες μέρες πήρε το αυτί μου τον Πάνο Καμμένο να αποκαλεί την κυβέρνηση Σαμαρά ως «κατοχική» κυβέρνηση. Γκουγκλάρω κι εγώ και διαβάζω στη Wikipedia στο λήμμα «Κατοχική Κυβέρνηση»:

«Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση ή κυβέρνηση υπό κατοχή, ή κατά διεθνή όρο κυβέρνηση μαριονέτα, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. Ο διορισμός της γίνεται συνηθέστερα αμέσως μετά την παράδοση της υπόψη χώρας άνευ όρων, ανεξάρτητα αν στη συνέχεια ακολουθήσει, ή όχι, προσάρτηση του εδάφους της, ή καταστεί «κράτος δορυφόρος». Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.»

Και παρακάτω:

«Οι κατοχικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο για εσωτερικές υποθέσεις, νομοθετώντας και ασκώντας εξουσία υπό την επίβλεψη στρατιωτικής διοίκησης του κατακτητή. Σημειώνεται ότι οι κυβερνήσεις αυτές στερούνται του δικαιώματος της διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών καθώς επίσης και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι τίθενται υπό τον έλεγχο του κατακτητή. Οι διορισμοί κατοχικών κυβερνήσεων, προβλέπονται από το δίκαιο του πολέμου προσδίδοντας σ΄ αυτές την έννοια της εσωτερικής αυτοδιοίκησης, για την διατήρηση της αναγκαίας δημόσιας τάξης και ασφάλειας.» (…) «

Από τον Α’ Π.Π, αλλά και κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. σε πολλές χώρες διορίστηκαν κατοχικές κυβερνήσεις που συγκροτούνταν συνηθέστερα από πρόσωπα ευρύτερης λαϊκής αποδοχής και λιγότερο εμφανώς φιλικά προσκείμενα προς τον κατακτητή. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις και παρά τον νομιμοφανή χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων οι υπό την κατοχή λαοί δεν έπαψαν να τις θεωρούν αυτές και τα πρόσωπα που τις απαρτίζουν «συνεργάτες» των κατακτητών.»

Οι παραλληλισμοί με την Ελληνική καθημερινότητα του 2013, πλέον, γίνονται αυθόρμητα.
 

Δεν θέλω όμως, να αφήσω το συναίσθημα να με καθοδηγήσει όταν αναλογίζομαι τέτοιου είδους και ειδικού βάρους θέματα. Θέλω να προσπαθήσω με τη σκέψη, την κοινή λογική που πιστεύω πως διαθέτω, την πληθώρα πληροφοριών που μπορώ να αντλήσω από το διαδίκτυο και τις –περιορισμένες ομολογουμένως- γνώσεις μου, να φτάσω (αν μπορέσω) σε κάποια συμπεράσματα.

«Κατοχική», λοιπόν, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. 

Μιλάμε, δηλαδή, για στρατιωτική κατοχή, ότι μετά από πόλεμο ή άνευ όρων παράδοση οι στρατιωτικές δυνάμεις μίας χώρας, κατέχουν τα εδάφη, τις υποδομές, τις υπηρεσίες και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μίας άλλης χώρας.

 Με μία πρώτη ανάγνωση, συνεπώς, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι μία κατοχική κυβέρνηση, αφού δεν βλέπουμε τανκς να περιφέρονται στο δρόμο, στρατιώτες να φυλάνε στις γωνίες, πολυβολία έξω από το μετρό και ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια να μπαινοβγαίνουν σε υπουργεία και στα γραφεία των πολιτικών.

 Επίσης, σύμφωνα με την ιστορία, οι κατοχικές κυβερνήσεις διορίζονται από τον κατακτητή σύμφωνα με τα συμφέροντά του και δεν εκλέγονται από τον λαό. Η κυβέρνηση συνεργασίας του Σαμαρά αναδείχτηκε μετά από τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012, όπως όλοι γνωρίζουμε. Άλλο ένα επιχείρημα, γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κατοχική» (όπως ακούγεται από πολλούς) η παρούσα κυβέρνηση.

Ας επιχειρήσουμε, τώρα, να δούμε κάποιες λεπτομέρειες της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα.

Στο λήμμα της Wikipedia αναφέρεται πως «κατοχική κυβέρνηση χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της.» Η κατεχόμενη χώρα, δηλαδή, δεν έχει πλέον εθνική κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. «Στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και στη διεθνή πολιτική σκηνή ο όρος Κυριαρχία χρησιμοποιείται προκειμένου να υποδηλώσει την ανεξαρτησία αλλά και την αυτονομία ενός Κράτους, ακριβώς επί των σχέσεών του με άλλα Κράτη.» (Wikipedia). Διαβάζοντας, όμως, τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» που υπέγραψε ο τέος υπουργός οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου μαζί με τον Γ. Παπαντρέου και συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά, βλέπουμε στο άρθρο 14 παρ. 5: 

«Ο Δανειο­λήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος» και παρακάτω, στο σημείο 11 του υποδείγματος  νομικής γνωμοδότησης: «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή δια­δικασία σχετικά με τη Σύμβαση».

Με άλλα λόγια? 

Η χώρα μας δεν είναι πλέον κυρίαρχη και ανεξάρτητη ή (ακόμα χειρότερα) έχει απεμπολήσει αυτοβούλως την εθνική της κυριαρχία συνυπογράφωντας τις δανειακές συμβάσεις.

Συνεχίζοντας, θα σταθούμε στο ρήμα του λήμματος της Wikipedia σχετικά με την κατοχική κυβέρνηση, ότι αυτή, δηλαδή, διορίζεται από τον κατακτητή.

 Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν διορίστηκε άμεσα από κάποιον κατακτητή. Ακόμα, όμως, και ο πιο καλοπροαίρετος και ανυποψίαστος πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να μην παρατήρησε εκείνο το όργιο τρομοκράτησης των Ελλήνων ψηφοφόρων που έλαβε χώρα –ιδιαίτερα- μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων τον Μάιο-Ιούνιο του 2012.

 Όλοι οι υποψήφιοι και μη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έστρεψαν αμέσως την κουβέντα στην ανάγκη παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ –πάση θυσία- καταδεικνύντας τον ΣΥΡΙΖΑ, τον μοναδικό «διαφορετικό» εκλογικό πόλο, ως τον υποστηρικτή της επιστροφής στη δραχμή. Διοργανώνονταν πάνελ και talk shows από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια (ακόμα και τα δημόσια) και από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς μεγάλης εμβέλειας και ακροαματικότητας, με στόχο τον εκφοβισμό του κόσμου, την καθολική τρομοκράτηση των μαζών μην τυχών και ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές. 

Έφτασαν να σκηνοθετήσουν εκπομπές  προσπαθώντας να οπτικοποιήσουν το τι θα σήμαινε για τη χώρα η έξοδός της από το ευρώ χρησιμοποιώντας τις εικόνες του σήμερα, με τους αστέγους και τις ουρές στα συσσίτια. Επίσης, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις παρεμβάσεις των ξένων αξιωματούχων, των επίσημων δανειστών δηλαδή, κατά την προεκλογική περίοδο και το κλίμα ενός πανευρωπαϊκού πανικού που είχε καλλιεργηθεί.

 Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, μας δείχνουν πως «κάποιοι» ήθελαν να βγει οπωσδήποτε μία κυβέρνηση με Σαμαρά ή Βενιζέλο (ή συνδυασμό αυτών) και οπωσδήποτε χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεχιστεί και η ψυχολογική επιβολή του θατσερικού ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Ποιοί «κάποιοι»? Κρίνοντας από το προφανές, αυτοί οι «κάποιοι» ήταν όλοι οι καναλάρχες (γνωστοί μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές και οι παρατρεχάμενοι) και οι Ευρωπαίοι και διεθνείς δανειστές. 

Τέλος, ας μην ξεχνάμε και μία μικρή πλην όμως σημαντική λεπτομέρεια που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της παρούσας κυβέρνησης, που είναι ο εκλογικός νόμος, χωρίς τον οποίο δεν θα είχε πάρει αυτό το πολύ δημοκρατικό “bonus” του 1/6 των εδρών της βουλής η ΝΔ. 

Συνεπώς, ναι μεν, ο Σαμαράς δεν διορίστηκε στην κυριολεξία από κάποια κατοχική δύναμη, όλες όμως οι δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα οι οικονομικές δυνάμεις της χώρας και της αλλοδαπής που έχουν συμφέροντα στη χώρα, έφτιαξαν ένα ενιαίο επικοινωνιακό μπλόκ για να επιβάλλουν τους δικούς τους ανθρώπους στην κυβέρνηση…κάτι σαν «πλάγιος διορισμός» ή σαν τις αδιάβλητες «προσλήψεις μέσω συνεντεύξεων»!

Ας επανέλθουμε, όμως στη Wikipedia, η οποία συνεχίζει 

«Οι κατοχικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο για εσωτερικές υποθέσεις, νομοθετώντας και ασκώντας εξουσία υπό την επίβλεψη στρατιωτικής διοίκησης του κατακτητή. Σημειώνεται ότι οι κυβερνήσεις αυτές στερούνται του δικαιώματος της διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών καθώς επίσης και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι τίθενται υπό τον έλεγχο του κατακτητή.» Συμφωνήσαμε από την αρχή, ότι δεν έχουμε κατοχή με την κλασσική έννοια του όρου, δηλαδή τη στρατιωτική κατοχή. Διαβάζοντας, όμως, τις παραπάνω γραμμές δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις συγκρίσεις με το σήμερα. 

Ο κύριος Ράιχενμπαχ, ο επικεφαλής της ομάδας δράσης (γνωστής κι ως Task Force) μαζί με άλλους 40 περίπου Γερμανούς ελεγκτές σε υπουργεία και οργανισμούς, επιτελούν χρέη σκιώδους κυβέρνησης της χώρας φέρνοντας ντιρεκτίβες από τα αφεντικά τους κατευθείαν στην Ελληνική κυβέρνηση, η οποία χωρίς να χάνει χρόνο σπεύδει να τα εφαρμόσει εξαντλώντας μάλιστα την αυστηρότητα και την αυταρχικότητά της σε οποιονδήποτε αντιδρά. Φορολογικά νομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, παρεμβάσεις στη δημόσια διοίκηση, επιτάξεις εργαζομένων κι ένα σωρό υποδείξεις και κατευθύνσεις σε Έλληνες, «εκλεγμένους» υπουργούς.

 Ο κύριος Φούχτελ, ο Γερμανός υφυπουργός εργασίας κι απεσταλμένος της κυρίας Μέρκελ με στόχευση στην τοπική αυτοδιοίκηση, έχει σαρώσει όλους τους δήμους της χώρας προκειμένου να τους «πείσει» να ξεπουλήσουν τις βασικές τους αρμοδιότητες (όπως η διαχείριση των απορριμάτων) καθώς και τις υπηρεσίες των δήμων σε ξένους και εγχώριους ιδιώτες. Όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας εχουν εκχωρηθεί μαζί με την εθνική κυριαρχία και οι ελεγκτές επιβλέπουν και υπαγορεύουν το πώς θα διανεμηθεί η κάθε πίττα. 

 Τέλος, έχει συμφωνηθεί και προβλέπεται από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που έχει υπογράψει η κυβέρνηση, πως όλα τα έσοδα του κράτους θα μπαίνουν σε έναν ειδικό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος και θα εξυπηρετούνται πρώτα τα χρέη προς τους ξένους δανειστές και τις τράπεζες κι ό,τι περισσεύει θα πηγαίνει στις ανάγκες του κράτους. Με λίγα λόγια έχει γίνει μία άτυπη δέσμευση των εσόδων του κράτους προς όφελος των δανειστών.

 Κι επειδή δεν είμαστε εντελώς αφελείς, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι όλοι αυτοί οι αλλοδαποί κύριοι που διοικούν την Ελληνική εκτελεστική εξουσία έχουν έρθει για να συνετίσουν και να συμμαζέψουν τους Έλληνες υφισταμένους τους και πιστεύουμε ακράδαντα πως λειτουργούν προς όφελος δικό τους και των εντολέων τους. 

Πιο απλά, έχουμε κάποιους «κυρίους» να «τρέχουν» τη χώρα (και συνεπώς τις τύχες και τις ζωές ενός ολόκληρου λαού) τους οποίους ούτε τους ξέρουμε, ούτε τους επιλέξαμε, ούτε τους θέλουμε. Δεν φορούν, βέβαια, δερμάτινη καμπαρτίνα πάνω από τη στρατιωτική τους στολή με τη σβάστιγκα στο μανίκι, η ουσία της δουλειάς τους και ο ρόλος τους στη χώρα, όμως, δεν απέχει καθόλου από τα καθήκοντα μίας στρατιωτικής διοίκησης κατοχής.

Κι ενώ έχω πειστεί  πως η κυβέρνηση δεν δρα ανεξάρτητα και σίγουρα δεν δρα προς όφελος των πολιτών της χώρας, δυσκολεύομαι να την χαρακτηρίσω «κατοχική». Εδώ, επιτρέψτε μου να μην μπω καν στον κόπο να σχολιάσω το σημείο του ορισμού του Wikipedia περί διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, καθώς αν υπάρχει έστω κι ένας που πιστεύει πως η Ελλάδα χαράσσει ανεξάρτητη διεθνή πολιτική τη στιγμή που δεν της επιτρέπεται η παραμικρή ενασχόληση με τη χάραξη εσωτερικής πολιτικής, μάλλον αποτελεί κλινική περίπτωση και δεν μπορώ να βοηθήσω.

Συνεχίζω, λοιπόν, την αναζήτηση στο Wikipedia και πέφτω στο λήμμα «αποικία»: «Κατά την ευρύτερη χρήση του όρου, αποικία (colony) χαρακτηρίζεται η μόνιμη εγκατάσταση ενός συνόλου ανθρώπων, υπηκόων ενός κράτους, σε μια άλλη χώρα με διοικητική ή συνταγματική σύνδεση (ή και με αμφότερες) μεταξύ της μητρόπολης και της νέας εγκατάστασης.

 Κατά παράδοση επίσης η σύνδεση αυτή «υποτάσσει» την αποικία στη μητρόπολη.» 

Νιώθω ότι πλησιάζω, αλλά ο ορισμός του όρου μου φαίνεται λίγο «μετριοπαθής» και με οδηγεί στο να κάνω μία αναζήτηση με την Αγγλική λέξη Colony (αποικία):

 «In politics and history, a colony is a territory under the immediate political control of a state.» (…) «A colony is mostly ruled by another state or can be run independently. Unlike a puppet state or satellite state, a colony has no independent international representation, and its top-level administration is under direct control of the metropolitan state». Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει: 

«Στην πολιτική και την Ιστορία, μία αποικία είναι μία γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται κάτω από τον άμεσο πολιτικό έλεγχο ενός κράτους. (…) Μία αποικία συνήθως διοικείται από κάποιο άλλο κράτος ή μπορεί να έχει και ανεξάρτητη διοίκηση. Αντίθετα με το «κράτος-μαριονέτα» ή το «κράτος-δορυφόρο», μία αποικία δεν έχει ανεξάρτητη διεθνή αντιπροσώπευση και τα ανώτατα κλιμάκια της διοίκησης είναι κάτω από τον άμεσο έλεγχο του μητροπολιτικού κράτους».

Αυτό μάλιστα!! Είμαστε ξεκάθαρα μία αποικία, πλέον. Κι αυτό το κατάφεραν οι δανειστές χωρίς να σπαταλήσουν ούτε ένα ευρώ σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατάληψης της χώρας. Η αιχμή του δόρατος της αποικιοποίησης της χώρας μας είναι το υπέρογκο δημόσιο χρέος της σε σχέση με το ΑΕΠ. 

Για το χρέος της χώρας, την φύση του και την ιστορία του έχουν μιλήσει κι έχουν γράψει επανειλημμένως πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι και αναλυτές και το θεωρώ περιττό να αναφερθώ κι εγώ, αφού το γνωστικό μου πεδίο δεν φτάνει μέχρι εκεί. Αυτό, όμως, που οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας είναι πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και οποιασδήποτε άλλης χώρας είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέγεθος από το ιδιωτικό χρέος. 

Η φιλολογία των πρόσφατων κυβερνήσεων και των φερέφωνών τους πως δηλαδή οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους τα χρόνια του Ευρώ κι αυτός ο άκρατος δανεισμός είναι που οδήγησε σε εκτόξευση το δημόσιο χρέος, είναι τουλάχιστον παιδαριώδης αν δεν είναι μία χυδαία προπαγάνδα μαζικής ενοχοποίησης του κόσμου. 

Από την άλλη, οι «ανακεφαλαιοποιήσεις», τα «πακέτα στήριξης» των τραπεζών, οι «παροχές ρευστότητας» προς τις τράπεζες με απλά λόγια μπορούν να αποδοθούν ως ανάληψη των χρεών των ιδιωτικών τραπεζών από το δημόσιο και εγγραφή τους στον προϋπολογισμό του κράτους. Ακόμα πιο απλά? Οι ιδιώτες τραπεζίτες αφού απέτυχαν ως «επιχειρηματίες» φόρτωσαν τα χρέη τους στους ήδη χρεοκοπημένους πολίτες αυτής της χώρας με τη βοήθεια και  τις ευλογίες των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων κυρίως της τελευταίας 5ετιας.

Αβίαστα, λοιπόν, προκύπτει ένα βασανιστικό και πολύ δύσκολο στην απάντησή του ερώτημα: Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό το καθεστώς της αποικίας χρέους και να ανορθώσουμε την οικονομία και την κοινωνία προς όφελος του λαού αυτής της χώρας?

Προσωπικά, δεν έχω τις γνώσεις και την αυταρέσκεια να αναπτύξω μία θεωρία που πιστεύω ότι είναι η απόλυτη λύση στο πρόβλημα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω τις αντιρρήσεις μου για τη σημερινή κατάσταση και να τις πάω -ίσως- κι ένα βήμα παραπέρα ή -ακόμα καλύτερα- να καταθέσω τα «θέλω» μου, ωμά κι επιγραμματικά.

• Θέλω η χώρα μου και κατά συνέπεια ο λαός της να είναι ανεξάρτητος κι εθνικά κυρίαρχος, συνεπώς θέλω μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, μη αναγνώριση, έλεγχο και διαγραφή του δημοσίου χρέους.

• Θέλω έξοδο από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, για να επανακτηθεί η δυνατότητα χάραξης εθνικής νομισματικής πολιτικής.

• Θέλω δικαιοσύνη στην οικονομική δραστηριότητα, συνεπώς θέλω εθνικοποίηση όλων των τραπεζών (κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος), εκκαθάριση και διαγραφή των χρεών των νοικοκυριών, άνοιγμα των μαύρων βιβλίων των τραπεζών, έλεγχος των εργαζομένων προς την τράπεζα, δήμευση των περιουσιών των τραπεζιτών και παραπομπή τους στη δικαιοσύνη.

• Θέλω αξιοπρέπεια και δουλειά για όλους, συνεπώς θέλω αναπτυξιακά προγράμματα και κρατικές επενδύσεις με αυξημένα μεροκάματα και παροχές κύρια προς τους ανέργους καθώς επίσης και σοβαρή χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων.

• Θέλω δικαιοσύνη στην πολιτική ζωή, συνεπώς ανατροπή της κυβέρνησης, έλεγχο από τη δικαιοσύνη όσων κάθισαν σε υπουργικούς θώκους και δήμευση περιουσιών όσων αποδειχθεί ότι πραγματικά καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα.
• Θέλω ενημέρωση κι όχι προπαγάνδα, συνεπώς όποιος τηλεοπτικός σταθμός δεν έχει άδεια λειτουργίας κλείνει πάραυτα, εξετάζονται από τη δικαιοσύνη οι σχέσεις ιδιοκτητών και μεγαλοδημοσιογράφων με πολιτικούς, εξετάζονται payroll και δημεύονται περιουσίες όσων αποδειχθεί πως άγγιξαν δημόσιο χρήμα.
• Θέλω αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική.
• Θέλω , επιτέλους, να σκάσουν όλοι οι «σωτήρες» και να αφήσουν τον κόσμο της εργασίας να αποφασίζει για το παρών και για το μέλλον του κι ας κάνει όσα λάθη θέλει…είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη χειραφέτηση.

Πηγή :  pithia-gr.blogspot.com