Φράουλες και Αίμα

 Γράφει ο Μάνος Πεπονάκης

Tα ατυχή περιστατικά στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας με τους επιστάτες να σηκώνουν τα όπλα εναντίον των μεταναστών που εργάζονταν στην καλλιέργεια φράουλας και διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους αποκαλύπτει το πόσο σάπια είναι η ελληνική κοινωνία. 

Και πόση δουλειά για μία σύγχρονη οικονομία πρέπει να γίνει ακόμα και στον πρωτογενή τομέα. 

Γιατί όταν ο ιδρώτας πληρώνεται με σφαίρες και οι «ημέρες πληρωμής» θυμίζουν western spaghetti με το χώμα να βάφεται κόκκινο και τις φράουλες να πνίγονται στο αίμα το θέμα δεν είναι ρατσιστικό, είναι εγκληματικό.  

Δεν ανακαλύψαμε την πυρίτιδα στη Μανωλάδα, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Το έγκλημα στα φραουλοχώραφα είναι διαχρονικό. 

Από το μακρινό 2008 όταν πλέαμε στα πελάγη της ευημερίας δειλά δειλα σε ρεπορτάζ εφημερίδων, στα ψιλά στα δελτία ειδήσεων γινόταν λόγος για τις συνθήκες εργασίας των εργατών στον ¨κόκκινο χρυσό». Εκατοντάδες μετανάστες, κυρίως από το Bangladesh,  δούλευαν για ψίχουλα στα χωράφια υπό το άγρυπνο βλέμμα των επιστατών. 

Ζούσαν σε καλύβες δίπλα στα χωράφια σε άθλιες συνθήκες, χωρίς τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, χωρίς σχολείο για τα παιδιά τους. 

Πολλές φορές απλήρωτοι για μήνες με κάποιες χαριστικές επιταγές για ψώνια στα supermarket της περιοχής. Για ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη, ουδείς λόγος. Τότε, το 2008 και πάλι οι εργάτες είχαν ξεσηκωθεί. Οι μόνοι γηγενείς που τους υπερασπίστηκαν ήταν τα μέλη του ΠΑΜΕ.

Τα χρόνια πέρασαν, η κρίση ήρθε κι ενώ εμείς στα αστικά κέντρα ασχολούμασταν με το αν θα πάρει η κυβέρνηση τη δόση του δανείου, το έγκλημα στη Μανωλάδα συνεχιζόταν… -Έλα μωρέ, θα έλεγε ο Ελληνάρας ρουφώντας το φραπόγαλό του στην καφετέρια, εδώ δεν έχουμε δουλειά εμείς οι Έλληνες, θα νοιαστούμε για τους Πακιστανούς (όλους τους μελαμψούς Πακιστανούς τους λέει)  που μαζεύει φράουλες στο χωράφι και δεν πληρώνεται; Ίσα ίσα που αναπνέει και καθαρό αέρα.  Με αυτές τις νοοτροπίες πορευτήκαμε για χρόνια.

 Γιατί και ο Ελληνάρας αν είχε το χωράφι στη Μανωλάδα και παρήγαγε φράουλες θα είχε τους μελαμψούς να του δουλεύουν σα δουλοπάροικοι χωρίς να νοιάζεται για το πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι. 

Γρήγορα, να μαζεύουν γρήγορα τον κόκκινο καρπό, να το πουλήσουμε, να βγάλουμε λεφτά, να κάνουμε φιγούρα με τη γκόμενα στα σκυλάδικα του Πύργου. Τι, ήρθαν να πληρωθούν; Θα πάρω την καραμπίνα να τους φοβίσω να δω πως θα λουφάξουν. Κι αν φάω και κανέναν, να οι εξαθλιωμένοι που ψάχνουν μεροκάματο στις φράουλες.

Το θέμα στη Μανωλάδα δεν είναι ρατσιστικό.

 Ούτε οι κτηματίες είναι συλλήβδην Χρυσαυγίτες όπως αφήνουν να εννοηθεί κάποιοι.  Στις τελευταίες εκλογές μόλις 359 σε 8813 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στη συγκεκριμένη δημοτική ενότητα ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. 

 Ούτε η κρίση φταίει για τα χάλια μας. Το πρόβλημα υπήρχε πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Στα φροαυλοχώραφα της Ηλείας δρα ένα ελληνικό είδος μαφίας. Oπλοφορούντες επιστάτες Ελληνες, Αλβανοί, Βούλγαροι εποπτεύουν τους δουλοπάροικους με τη σκουρόχρωμη επιδερμίδα.

 Αν γυρίζονταν σήμερα οι Ρίζες, η θρυλική μίνι σειρά της δεκαετίας του 1970 με θέμα τους έγχρωμους δούλους στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα,  η Μανωλάδα θα ήταν το πρώτο σημείο για reperage.  Μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα με την ανοχή των τοπικών αρχών και την πλήρη απουσία των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν είναι, όμως, μόνο η Μανωλάδα το πρόβλημα. Η λαθρομετανάστευση, η μαύρη εργασία, η απλήρωτη εργασία είναι παντού. Και μόνο το boycottage που εισηγήθηκαν κάποιοι στο διαδίκτυο δε λύνει το πρόβλημα. 

Υπάρχουν αρχές που δε λειτουργούν ή δεν τις αφήνουν να λειτουργήσουν, όπως η Επιθεώρηση Εργασίας που δε μπορεί να επέμβει αυτεπάγγελτα αλλά μόνο μετά από καταγγελία. Το θέμα είναι πιο βαθύ από όσο νομίζουμε. 

Πολύ φοβάμαι ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα και για τα αυτονόητα. Την αξιοπρεπή διαβίωση, το να αμείβεται κάποιος για την εργασία που προσφέρει, το σεβασμό στο συνάνθρωπο.

Υποτίθεται ότι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται στην αγροτική παραγωγή. Αν η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα που μας υπόσχεται η πολιτική μας ηγεσία είναι τύπου Μανωλάδας, τότε πρέπει να ντρεπόμαστε. 

Η αγροτική παραγωγή για να παράξει υψηλή προστιθέμενη αξία στην οικονομία πρέπει να γίνεται με σύγχρονους όρους και όχι σε συνθήκες Μεσαίωνα. Αλλά, βλέπετε, η ανασυγκρότηση και η βελτιστοποίηση της παραγωγής κατέληξαν γαρδένιες στα μπουζούκια…κι έτσι οι φράουλες βυθίζονται στο αίμα.

Photo via flossyflotsam

Πηγή :http://12tetragonika.gr/