Η ελπίδα θα ξεκινήσει από το μηδέν. Δεν γίνεται πιο κάτω. Πρέπει να ελπίζουμε αγωνιζόμενοι, και όχι να αυτοκτονούμε.

της Δώρας Αμαραντίδου 
Θάλασσα κι αρμύρα, φως και νοσταλγία συνθέτουν το κάδρο της μουσικής παρουσίας του Παντελή Θαλασσινού, που με την κιθάρα του παίζει και τραγουδά, πάνω από δύο δεκαετίες για ακροατές τριών γενιών. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε που τον γνωρίσαμε. Μόνο που τώρα είναι πιο ανεξάρτητος και σκληροπυρηνικός από ποτέ. Το διαπιστώνουμε από τις απόψεις που καταθέτει στο in2life. Με ήρεμο, πάντα, τόνο στη φωνή του, προτείνει και την πιο ακραία μορφή αντίδρασης σε κοινωνικό επίπεδο, περιγράφει και τον δικό του τρόπο ασφαλούς οικονομικής διαχείρισης του έργου του. Πριν δύο μήνες ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, την «Έρημος Αθήνα», με την οποία κυκλοφορεί και την νέα του δισκογραφική δουλειά, «10 τραγούδια της Ελπίδας».

Τραγούδια από αυτό το άλμπουμ θα ερμηνεύσει, διάσπαρτα σε δύο συναυλίες μαζί με παλιότερα, αγαπημένα, στο «Ρυθμός Stage», στις 15 και 16 Απριλίου. Να πούμε, βέβαια, ότι τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στη νέα δισκογραφική δουλειά του είναι ήδη… παλιά και δοκιμασμένα, αφού πριν την ηχογράφησή τους, παίζονταν για δύο χρόνια, σε συναυλίες. Η δε εγγραφή τους στο στούντιο έγινε και πάλι "ζωντανά", με το ταυτόχρονο παίξιμο όλων των οργάνων και της φωνής.

Στο δίσκο περιλαμβάνεται και ένα μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Ουράνη με τίτλο «Πότε θα ανοίξουμε πανιά». Ο Παντελής Θαλασσινός σημειώνει: «Αυτό κι αν είναι τραγούδι ελπίδας! Αποτελεί τον αντίποδα του πεσιμισμού που διακρίνει το έργο του Ουράνη. Λέει "σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι: δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας! Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια, αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο: φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους θαλασσοπόρους που, μια πατρίδα αφήνοντας, έβρισκαν έναν κόσμο!"»

Ποια είναι η κινητήριος δύναμή σας; Δημιουργώ με οδηγό την πίστη μου σε αυτό ακριβώς που έκανα και πριν την κρίση, κόντρα στον καιρό. Εφόσον ούτε τώρα ούτε πριν η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας για τον πολιτισμό, οι δημιουργοί πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να αντιταχθούμε σε αυτή την πολιτιστική ένδεια, προσφέροντας στον κόσμο και πνευματική καλλιέργεια και ξεκούραση. Πρέπει να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι είμαστε εδώ και είμαστε μαζί του.

Ο κόσμος νιώθει ότι είστε μαζί του; Ο κόσμος έχει κουραστεί να προσπαθεί να πάει κάπου για να ψυχαγωγηθεί… Πονάει οικονομικά και τελικά δεν ακούει, δεν βλέπει αυτό που πραγματικά θέλει. Πάντως η λαχτάρα του να ακούσει τραγούδια που έχουν κάτι να του πουν είναι τεράστια. Παίρνω για παράδειγμα τις πρόσφατες συναυλίες μου στην Πάτρα και στην Κρήτη, οι οποίες ήταν sold out. Ο κόσμος ήρθε συνειδητά να με ακούσει κι ενώ ήμουν μόνος μου, έπαιξα και τραγούδησα ασταμάτητα επί τρεισήμισι ώρες, γιατί κι εγώ δεν ήθελα να κατέβω απ’ τη σκηνή. Γιατί ήθελα να τον ικανοποιήσω, γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτές οι συναυλιακές εμπειρίες για τον κόσμο είναι πλέον πολυτέλεια.

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι οι νέοι επιλέγουν όλο και περισσότερο τον ελληνικό παραδοσιακό ήχο στα ακούσματά τους; Αυτή την αγάπη την συναντούμε σε παιδιά συγκεκριμένων περιοχών της χώρας, όπως στην Κρήτη που παίζουν μόνο κρητικά ή στην Ικαρία, που τραγουδούν μόνο ικαριώτικα, επιλέγοντας να προεκτείνουν στο σήμερα την παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας τους, και αυτό είναι θαυμάσιο. Έτσι θα έπρεπε να γίνεται και σε όλη την Ελλάδα, διότι η ελληνική μουσική δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν άλλο τόπο. Ίσα ίσα, που την χαρακτηρίζει ένας πάρα πολύ δυνατός λόγος έναντι των ξένων τραγουδιών. Αλλά να μην ξεχνάμε και τα μουσικά σχολεία, όπου η διδασκαλία επικεντρωνόταν στην παραδοσιακή ελληνική μουσική. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται πλέον και κλείνει τα μουσικά σχολεία, τα οποία έχουν τροφοδοτήσει με πάρα πολλούς μουσικούς τον χώρο μας.

Οι οποίοι μουσικοί και στιχουργοί, όταν γίνουν επαγγελματίες, πώς τα βγάζουν πέρα; Αν πούμε σε κάποιον κρατικό λειτουργό την φράση "πνευματικά δικαιώματα" θα την ακούσει σαν κινέζικα. Κι αυτή τη στιγμή ορισμένοι στιχουργοί παίρνουν 200 έως 500 ευρώ το χρόνο. Απλά το κράτος δεν προστάτευσε ποτέ την πνευματική ιδιοκτησία και άφησε ανεξέλεγκτη την πειρατική εγγραφή.

Γι’ αυτό ιδρύσατε τη δική σας εταιρία παραγωγής; Φυσικά. Με αυτή την εταιρία παραγωγής, όταν κάνω έναν δικό μου δίσκο, ξέρω πού πηγαίνουν τα χρήματα. Το νέο άλμπουμ μου, που μέχρι τώρα πωλείται μέσα από το ίντερνετ, θα κυκλοφορήσει και σε καταστήματα δίσκων. Αυτή τη στιγμή είμαι στη διαδικασία της κατασκευής εξώφυλλου μαζί με ένα 16σελιδο φυλλάδιο. Και θα το δείτε αυτό που σας λέω: Θα έχω τη δυνατότητα να δώσω το cd μου στο εμπόριο σε χοντρική 3.50 ευρώ και θα πουλιέται 5 ή 6 ευρώ. Όχι όπως πρώτα που πουλιόταν 10, 12 ή 15 ευρώ. Οπότε καταλαβαίνετε τι έβγαζαν οι εταιρίες… Επιπλέον θα έχω τη δυνατότητα με πάρα πολύ χαμηλή τιμή, να το πουλάω και στις συναυλίες μου. Και όλα νόμιμα, με αποδείξεις.

Γιατί ονομάσατε την εταιρία «Έρημος Αθήνα»; Η εταιρία μου έχει σήμα την Ακρόπολη και μια καμήλα για να επισημάνω ότι η Αθήνα είναι μια έρημος επικοινωνίας. Μοιάζουμε όλοι ξένοι σαν σε μια έρημο που προχωράμε στα τυφλά. Περιτριγυριζόμαστε από κόσμο, αλλά νιώθουμε σαν να μην είναι κανείς δίπλα μας.

Μα υποτίθεται ότι έχουμε έρθει συναισθηματικά πιο κοντά αναμεταξύ μας, λόγω της καθολικής οικονομικής δυσπραγίας. Δεν πιστεύω στην αλληλεγγύη που μοιάζει με την ελεημοσύνη. Πιστεύω στην αγωνιστική στήριξη των ανθρώπων, ώστε να εξισωθούμε όλοι έναντι των νόμων που απορρέουν από το Σύνταγμα.

Αγωνιστική στήριξη ποιας μορφής;
Να μην κοιτάμε μόνο την τσέπη μας αλλά να είμαστε κοντά σε αυτούς που πάσχουν, συμμετέχοντας έμπρακτα στον αγώνα τους. Όταν γίνεται κινητοποίηση κάποιων που δεν μας αφορά άμεσα, τουλάχιστον ας μην χλευάζουμε. Και η διαδήλωση πρέπει να γίνει ακόμα πιο σκληρή απ’ ό,τι τώρα. Το ίδιο το κράτος δημιουργεί βία μέσα στις διαδηλώσεις, στέλνοντας δυνάμεις καταστολής, για να τις διαλύει. Μάλιστα, το κράτος προαποφασίζει κάθε φορά ποια διαδήλωση θα διαλύσει, δημιουργώντας το ίδιο τη βία. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο κόσμος πρέπει να μπει πιο δυνατά στις διαδηλώσεις, αν θέλει να επαναστατήσει και όχι να διαμαρτυρόμαστε καθήμενοι. Θυμάμαι το ’75, όταν έγιναν οι πρώτες απεργίες των οικοδόμων στην Ομόνοια, που οι απεργοί κρατούσαν βέργες από μπετόν. Άνοιγαν κεφάλια τότε οι απεργοί για να έχουμε τις συλλογικές συμβάσεις, τις οποίες πλέον κατήργησε η Βουλή με έναν νόμο και όχι βάση Συντάγματος.

Η διαδήλωση με τη σιδερόβεργα δεν είναι ακραίος τρόπος αντίδρασης; Ο λαός πρέπει να αντιτάξει ένοπλο αγώνα έναντι αυτών οι οποίοι έχουν βάλει τον νόμο κάτω από τα πόδια τους. Ζούμε μια νέα δικτατορία και ψάχνουμε την ευνομία. Ο νόμος πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους και όχι κάτω από τα πόδια μερικών "προνομιούχων". Η ελπίδα θα ξεκινήσει από το μηδέν. Δεν γίνεται πιο κάτω. Πρέπει να ελπίζουμε αγωνιζόμενοι, και όχι να αυτοκτονούμε.


Ο Παντελής Θαλασσινός δίνει συναυλίες στο «Ρυθμός Stage» (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη, τηλ. 210 9750060) τη Δευτέρα 15 και την Τρίτη 16 Απριλίου.
Μαζί του παίζουν οι μουσικοί Δημήτρης Γάσιας (βιολί), Φίλιππος Λευκαδίτης (κρουστά), Γιώργος Μακρής (γκάιντες), Πάνος Δημητρακόπουλος (κανονάκι), Γιάννης Πλαγιανάκος (μπάσο).
Ώρα έναρξης: 22.00
Είσοδος: 12 ευρώ (με μπύρα ή κρασί)Πηγή : http://trelogiannis.blogspot.gr/