Τα κόμματα της συγκυβέρνησης αντιμετωπίζουν το
πρόβλημα που προκύπτει από την (πολιτική) συμβίωση: Αρχίζουν να μοιάζουν
σαν δυο (τρεις στην περίπτωση τους) νερό. Κάτι το οποίο, εν τέλει,
υπονομεύει την ίδια τους την ύπαρξη.
Ειδικά των δύο (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ)
μικρότερων. Πρέπει λοιπόν να «φωνάξουν» ότι διαφέρουν. Τα μικρά
(κόμματα) για να μην εξαφανιστούν και το μεγάλο (ΝΔ) για να δείξει
ποιος είναι το αφεντικό.
Το αποκαλούμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο μοιάζει να δημιουργήθηκε
για να προσφέρει αυτήν την δικαιολογία (ιδεολογικής) διαφοροποίησης. Απ
τη μια οι υποτιθέμενοι κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες, από την άλλη η
Δεξιά του Σαμαρά.
Καλή η προσπάθειά τους, μόνο που είναι πολύ περισσότερα αυτά που ενώνουν τα τρία κόμματα, παρά αυτά που τα χωρίζουν.
Τα δεσμά των μνημονίων που έχουν υπογράψει, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν αποτελεί την κοινή πολιτική βάση των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Στα θεμέλια αυτής της πολιτικής βάσης βρίσκεται και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία την οποία υπηρετούν στην πράξη.
Γιατί η υλοποίηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων συνεπάγεται επιλογές ιδεολογικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα η εξαΰλωση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, η εκποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα (ΔΕΗ, Νερά κλπ) το ξεπούλημα, λιμανιών αεροδρομίων, νησιών, νησίδων, ιαματικών πηγών και πάει λέγοντας) αποτελούν ένα ξεκάθαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης.
Αυτό το μοντέλο υπηρετούν, προκειμένου να μοιράζονται τα ψιχία της εξουσίας οι σοσιαλδημοκράτες κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Και γι αυτό, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εξαφανίζονται/ ενσωματώνονται στη «μεγάλη παράταξη» που φιλοδοξεί να οικοδομήσει ο Σαμαράς.
Αυτός απ την πλευρά του (ο Σαμαράς) βρίσκει την ευκαιρία να επιδείξει την ισχύ του. Γνωρίζει ίσως ότι δεν οι εταίροι του στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να τον ρίξουν για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Γνωρίζει επίσης, ότι τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Κουβέλης τρέμουν το ενδεχόμενο των εκλογών. Μπορεί, λοιπόν, να τους αγνοεί και να δείχνει (προς την κοινωνία) ότι αυτός είναι που κυβερνά με τη «δεξιά» του πυγμή.
Αυτήν τη δεξιά που τόσο «απεχθάνονται», αλλά με την οποία τόσο αρχίζουν να μοιάζουν οι δυο μικροί συνεταίροι του Σαμαρά…
Καλή η προσπάθειά τους, μόνο που είναι πολύ περισσότερα αυτά που ενώνουν τα τρία κόμματα, παρά αυτά που τα χωρίζουν.
Τα δεσμά των μνημονίων που έχουν υπογράψει, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν αποτελεί την κοινή πολιτική βάση των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Στα θεμέλια αυτής της πολιτικής βάσης βρίσκεται και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία την οποία υπηρετούν στην πράξη.
Γιατί η υλοποίηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων συνεπάγεται επιλογές ιδεολογικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα η εξαΰλωση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, η εκποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα (ΔΕΗ, Νερά κλπ) το ξεπούλημα, λιμανιών αεροδρομίων, νησιών, νησίδων, ιαματικών πηγών και πάει λέγοντας) αποτελούν ένα ξεκάθαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης.
Αυτό το μοντέλο υπηρετούν, προκειμένου να μοιράζονται τα ψιχία της εξουσίας οι σοσιαλδημοκράτες κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Και γι αυτό, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εξαφανίζονται/ ενσωματώνονται στη «μεγάλη παράταξη» που φιλοδοξεί να οικοδομήσει ο Σαμαράς.
Αυτός απ την πλευρά του (ο Σαμαράς) βρίσκει την ευκαιρία να επιδείξει την ισχύ του. Γνωρίζει ίσως ότι δεν οι εταίροι του στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να τον ρίξουν για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Γνωρίζει επίσης, ότι τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Κουβέλης τρέμουν το ενδεχόμενο των εκλογών. Μπορεί, λοιπόν, να τους αγνοεί και να δείχνει (προς την κοινωνία) ότι αυτός είναι που κυβερνά με τη «δεξιά» του πυγμή.
Αυτήν τη δεξιά που τόσο «απεχθάνονται», αλλά με την οποία τόσο αρχίζουν να μοιάζουν οι δυο μικροί συνεταίροι του Σαμαρά…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου