ΤΟ ΓΙΑΜΑΧΑΚΙ...VIDEO...

Κατεβαίνουμε με το Γιαμαχάκι τον έντονα κατηφορικό δρόμο για Μεγάλο Λιβάδι. Χαίρομαι τις στροφές αλλά σκέφτομαι και τον γυρισμό και μάλιστα υπό την πίεση του χρόνου.

 Το ταλαίπωρο θα δυσκολευτεί στην ανηφόρα, ίσα που θα φορτώνει ανάμεσα σε κλακατσίμπαλα και πατιναρίσματα την δευτέρα του για να την φτάνει στα 40 χ.α.ω. Θα έχουμε και τον άνεμο κόντρα βέβαια, θα δείξει.....

Αγναντεύοντας το Μεγάλο Λιβάδι, άλλοτε το κέντρο του εμπορίου μεταλλευμάτων του νησιού. Εδώ είχε την έδρα της η εταιρία εκμετάλλευσης, εδώ φορτώνονταν τα βαπόρια για να φύγουν στον πολιτισμό, κάποτε έσφυζε από ζωή ο τόπος. Τώρα πια είναι όλα ρημαγμένα δίνοντας μία απόκοσμη ατμόσφαιρα στο πολύ γραφικό αυτό μέρος το οποίο ούτως ή άλλως είναι προικισμένο από την φύση. Πολύ βαθύς και στενός ο όρμος, σπάνια τον πιάνει το κύμα. 

Μέτρια η παραλία αλλά ο επισκέπτης θα ανταμειφθεί με φανταστικό φαγητό σε πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στις γραφικές ταβέρνες με τις ντόπιες σπεσιαλιτέ. Στον πασίγνωστο Κύκλωπα θα φάτε την μεγαλύτερη ομελέτα της ζωής σας, με πατάτες, χωριάτικα λουκάνικα και διάφορα άλλα μπινελίκια μέσα και φυσικά τον κρασάτο κόκκορα.

Και το ηλιοβασίλεμα εδώ απλά μαγικό.

Λίγο πριν φτάσω κάτω συνέβη πάλι. Αυτός ο μαγνήτης που λέγαμε....

Χώθηκα αριστερά και ακολούθησα τις ράγες των βαγονέτων που μετέφεραν το μετάλλευμα. Όρεξη να έχει κάποιος και το νησί είναι γεμάτο από τέτοια. Απλώς εδώ είναι το κέντρο, η μητρόπολις.

Ίσα που χωράει το Γιαμαχάκι στο στενό μονοπάτι που ήταν σχεδιασμένο για το μικρό φάρδος των βαγονιών και που πια έχει παραδοθεί στον χρόνο. Καβαλάω ράγες, φυτευτές πέτρες, τσαμπουκαλεύομαι με την βλάστηση, περνάω.

Μου ΄ρχεται να το φιλήσω αυτό το μικρό ταπεινό δίτροχο. Σε κάτι τέτοια διαπρέπει.

Όταν εγκλωβιστείς στέκεσαι όρθιος με τα πόδια γερά κάτω, συμπιέζεις το πηρούνι, τραβάς και ο τροχός έρχεται στον αέρα για να τον βάλεις εκεί που σε βολεύει.

Άντε κάνε το αυτό με ένα full size φορτωμένο εντούρο των 140+ κιλών με μεγάλες διαδρομές αναρτήσεων.....

Άσε που στρίβει σαν τρένο lol!

Στο βάθος η τρύπα που άνοιξε ο άνθρωπος στην γη για να πάρει τον καρπό της. Κατάστικτο το τοπίο από δαύτες αλλά αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή.

Και η φωτογραφία της ημέρας.

Αφού δεν έφυγα κάτω έτσι όπως μέσα στην βιασύνη μου χοροπηδούσα το μηχανάκι για να το στήσω στην ιδανική θέση τρέχοντας μπρος πίσω στο σημείο λήψης, πάλι καλά.

Κι εδώ ήρθε η στιγμή της κρίσης που φοβόμουν ότι θα ζούσα σε αυτό το ταξιδάκι.

Αφήνοντας πίσω μου πια το πεδίο των φωτογραφιών πέρασα πάλι από την 'πύλη' η οποία με οδήγησε εκεί. Γνώριμο το σημείο για φωτογραφίες οπότε είπα να γυρίσω να στήσω το μηχανάκι στον ήλιο για μία τελευταία από το Μεγάλο Λιβάδι.

Πλάγιασα αριστερά το σταματημένο TW, πάτησα το πόδι γερά κάτω, ανέβασα στροφές και άφησα τον συμπλέκτη ελπίζοντας ότι θα επιτύχω την κλασσική μανούβρα ολισθηρής αναστροφής.

ΚΛΑΝΚ!

Κοίτα να δεις που θα βγήκε η αλυσίδα.

Τι μαλ@κας είσαι, έβγαλες την αλυσίδα.

Έτσι όπως το έγειρες αριστερά ο μεγάλος τζόγος άφησε την αλυσίδα να κρεμάσει έξω από το επίπεδο του πίσω γραναζιού και βγήκε. Τι περίμενες μηχανολόγε μου από το κακοσυντηρημένο νοικιάρικο;

Πωωωω, έχει τυλιχτεί γύρω από το εμπρός γρανάζι, δεν κουνάει μία, εργαλεία δεν έχεις, πάει το πλοίο εκτός αν κάνεις ότοστοπ και πληρώνεις μετά κερατιάτικα τα μεταφορικά.

Τουλάχιστον δεν έσπασαν τα κάρτερ, ευτυχώς που έχει ούτε-κι-εγώ-δεν-ξέρω-πόσο-λίγα άλογα και δεν θα το πληρώσω χρυσό.

ΟΚ, ψυχραιμία, αφού είναι τόσο ξεχειλωμένη για να έχει βγει θα μπορεί να μπει κιόλας.

Improvise Mc Gyver, φτάνει να την ξετυλίξεις από εκειμέσα την αναθεματισμένη.

Είναι ενιαίο το κάρτερ με το προστατευτικό της αλυσίδας, δεν μπαίνει τίποτα εκειμέσα, τράβα μπας και γυρίσει το γρανάζι κι ελευθερωθεί!

Δεν ξεκολλάει με τίποτα από το εμπρός γρανάζι όσο και να τραβάς με τα χέρια, κάνας μοχλός δεν παίζει;

Μοχλός, μοχλός, μοχλός, για κάτσε, ο πίσω τροχός είναι μοχλός.

Ώπα, αυτό μπορεί να δουλέψει, τράβα την και κούμπωσε μερικά δόντια στο πίσω γρανάζι και σπρώξε το μηχανάκι μπροστά να γυρίσει ο τροχός, να τραβήξει την αλυσίδα, να ξεκουλουριαστεί από εκειμέσα.

Δούλεψε ομορφάντρα μου, δούλεψε, είσαι μεγάλος!

Γουστάρω όταν ανακαλύπτεις την Αμερική, αυτό το κόλπο θα είναι σίγουρα γραμμένο στα κατάστιχα των μηχανόβιων από πάντα.

Άντε τρέχα τώρα γιατί καλή η μέτρια τέχνη για χάρη της οποίας παραλίγο να γκρεμοτσακιστείς πριν, αλλά ακόμα καλύτερο το μπανάκι.

Σιγά μόνο στην ανηφόρα μην ξαναβγεί μόνο ε κι έχουμε χειρότερα κόλπα εν κινήσει πλέον...

Τελικά στην ανηφόρα με κόντρα τον άνεμο και καμιά 90αριά κιλά φορτίο μια χαρά τα κατάφερε το μικρό. Η αλυσίδα δεν πήδαγε δόντια οπότε του έδωσε και κατάλαβε. Μπορεί να μην ξεπέρναγε τα 40, μπορεί η τρίτη να κρέμαγε, μπορεί να χάλαγαν τον κόσμο τα παράπονα του αλλά μου έκανε ένα δώρο. Αυτή την μυρωδιά του αερόψυκτου μοτέρ που τελικά αγάπησα, ακόμα και αν γαλουχήθηκα με υδρόψυκτα πριόνια. Κάτι ανάμεσα σε καυτό μέταλλο, καμμένο λάδι και βενζίνη, μία βαρβατίλα την οποία γνώρισα με το μηχανάκι το οποίο με ξαναέβαλε στο κόλπο μετά από 15 χρόνια αποχής. Ένα XR250R.

Μία στάση μόνο, μία στάση. Στα αρχαία φορτηγά. Τόσα χρόνια τα βλέπεις εκεί παρατημένα να σκουριάζουν δίπλα στον δρόμο, τόσα χρόνια λες να τα φωτογραφίσεις και ακόμα.

Utility vehicles side by side.

Κάνε λίγο παρέα στο καημένο το φορτηγάκι ρε Γιαμαχάκι, ίσως κάτι να ΄χει να σου πει από τα γεράματα του. Πηγή : http://www.mybike.gr