από το Αρχιπέλαγος στη Disneyland.
Ατενίζοντας τον ορίζοντα στη Σέριφο βρίσκει κανείς τα μεταλλεία της έρημα, σκουριασμένα, με γέφυρες τσακισμένες να ανοίγουν προς τις πολυάριθμες οντότητες-νησίδες του αρχιπελάγους. Η ανοίκεια αυτή εικόνα των πεθαμένων μεταλλείων μας ταράζει γιατί μας θυμίζει πως αυτή η διάσπαρτη πόλη, μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από μια Disneyland.
Το σημερινό Αιγαίο, αυτή η χωροταξική, πολεοδομική και αρχιτεκτονική κράμπα, εκφράζει το απόλυτο όριο. Το όριο της Μεσογείου από το νερό στη γή, το όριο ανάμεσα στον ξένο και τον ξενιστή, το όριο της άκρατης ζωής και της έρημης κατάρρευσης. Τα ελληνικά νησιά, οι μήτρες των παγκόσμιων τουριστικών «παρασίτων» μορφώνονται σε μια σημειολογική παλινδρόμηση του μύθου του καλόκαρδου Ζορμπά και του ντερριντιανού απροϋπόθετου ξενιστή.
Ενας τόπος, οικείος και αόριστος ταυτόχρονα.
Στην καρναβαλική απόλαυση του ελληνικού καλοκαιριού σε κάποιο αιγιακό νησί - μια περιοδική εορτή που ετοιμάζεται μεθοδικά εδώ και δεκαετίες, στήνεται και στέκει όσο ο ήλιος μεσουρανεί πάνω στα γαλάζια νερά, μόνο για να ξεθυμάνει και να αποδομηθεί προσεκτικά, με τα πρώτα σύννεφα του φθινοπώρου.
Οι κάτοικοι ασχολούνται αποκλειστικά με την τουριστική βιομηχανία, τα χωριά ερημώνουν, οι πρωτογενείς τομείς φυτοζωούν, τα δωμάτια προς ενοικίαση πολλαπλασιάζονται, και γεμίζουν την αιγιακή γη τουριστικά κενοτάφια του χειμώνα.
Στη σύγχρονη συγκυρία της κρίσης, με την επερχόμενη δεύτερη -αντίστροφη- αναδίπλωση προς την επαρχία, οφείλουμε να πάρουμε τη θέση μας στον κόλπο του Μεγάλου Λιβαδιού, ανάμεσα στη γέφυρα που δια-λέγεται και τη βίλα που παρατηρεί.
αναστοχασμοί.vg.μαϊος13
Πηγή : http://www.ludenslabs.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου