Αυτή την στιγμή ο ελληνικός λαός παιδεύεται γι αυτά που έκανε κι αυτά που
παρέλειψε να κάνει.
Παιδεύεται γιατί καμώθηκε πως δεν ήξερε ότι τα δανεικά που εξασφάλισαν τα
χρόνια της ευημερίας του, προέρχονταν από την ληστεία της ανθρωπότητας. Και ότι
δανειστές του ήταν οι ίδιοι οι ληστές.
Παιδεύεται γιατί τα χρόνια της ευμάρειας θεώρησε ότι προϊόντα
κατασκευασμένα αλλού, με παιδική εργασία και ημερομίσθια κάτω του ενός ευρώ,
έπρεπε να είναι μέρος του κόσμου του. Παιδεύεται γιατί θεώρησε ότι ένα ζευγάρι
παπούτσια Prada, αξίας 200 ευρώ, του άρμοζαν.
Προδίδεται απ΄αυτούς που εξέλεξε και με τους οποίους συνέπραξε για
δεκαετίες στην ερήμωση της χώρας του.
Και παραπονιέται γιατί οι μισθοί του
τείνουν να γίνουν «μισθοί Βουλγαρίας» λες και οι Βούλγαροι, ή κάποιοι Σουδανοί,
είναι παιδιά ενός υποδεέστερου θεού.
Τώρα που ο κόσμος του καταρρέει και τον συμπαρασύρει, προσεγγίζει την ιδέα
της εξέγερσης. Για να εξεγερθεί όμως ένας λαός πρέπει να σιγουρευτεί για την
ηθική υπεροχή του απέναντι στους κυβερνήτες του.
Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα. Μέσα από τον παιδεμό έρχεται η συνειδητοποίηση
των πραγμάτων και η εξιλέωση. Ο πόνος λεπταίνει τον άνθρωπο.
Μπαίνοντας ο λαός στην εξέγερση θα αντιμετωπίσει, με τρόπο οδυνηρό, την
υλική και οργανωτική υπεροπλία του
αντιπάλου. Ανυποψίαστος ως τα χτες, βρίσκεται μπροστά στα σχέδια κάποιων
υπερβατικών αγορών, τους παγερούς υπολογισμούς των «εταίρων», την συντεχνιακή
στάση των πολιτικών και την κυβέρνηση. Κατεβαίνει στις διαδηλώσεις και
βρίσκεται μπροστά σε έναν εσωτερικό στρατό και τον χημικό του πόλεμο. Γυρίζει
σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση και πυροβολείται ακόμα μια φορά, ακριβώς
ανάμεσα στα μάτια, από τα Μ.Μ.Ε.
Επομένως πρέπει να ετοιμαστεί για
έναν πόλεμο που δεν τον θέλησε. Κι όπως πάντα στον πόλεμο, η προετοιμασία είναι
κατ’αρχήν πνευματική.
Πρέπει να δει, ποιος ήταν ως τώρα
και ποιος θέλει να γίνει στο μέλλον.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει τις αιτίες
της συμφοράς του και χωρίς υπεκφυγές και βολικές συγκαλύψεις, να σταθεί
απέναντί τους.
Πρέπει να ορίσει, το πού θέλει να πάει,
τηρώντας απαράβατα τον κανόνα της ειλικρίνειας. Οι πράξεις του και οι σκοποί
του πρέπει να είναι σύμφωνοι με τον Ηθικό Νόμο. Όσο πιο πολύ πλησιάζει την
ακεραιότητα τόσο πιο ανίκητος θα γίνεται.
Όταν τα δυο σημεία - αφετηρία και
σκοπός- ορισθούν με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια, τότε η ενδιάμεση πορεία θα
γίνει κατορθωτή.
Θα του χρειαστούν όλη του η διαύγεια και
η ευφυία. Όλη η ευρηματικότητα και η φαντασία. Μέσα στην οργανωμένη
συσκότιση του νου θα του χρειαστεί η πιο απλή λογική. Μέσα στη διάλυση κάθε
διανοητικής συγκρότησης, η ανασύστασή της. Μέσα στο κρύο του άπειρου
σχετικισμού, η διατύπωση απαράβατων αξιών. Θα του χρειαστούν τα λόγια και ο
ρυθμός ενός μεγάλου συλλογικού παραμυθιού που θα το αφηγείται χαμηλόφωνα στον εαυτό του. Μια ενιαία,
συλλογική αφήγηση που, «όπως στα παιδιά» θα συντάξει τον διάχυτο φόβο και θα
δώσει μορφή και «πρόσωπο στο άπιαστο τέρας που παραμονεύει στο σκοτάδι». Πρέπει
δηλαδή η ψυχή του λαού να οργανωθεί και μυθολογικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου