Η γυμνή πλάτη. Στην παραλία, στο κρεβάτι, στην άκρη μιας μπάρας. Η γυμνή πλάτη του Ιουλίου είναι ένα μαύρο μπλουζάκι, τα όχι τελείως λεπτά τιραντάκια, μια τεράστια καμπύλη σαν κόλπος της Σερίφου και ύστερα η ατέλειωτη διαδρομή, μικρά βραχάκια – η σπονδυλική στήλη – από το πίσω μέρος του λαιμού μέχρι το χάος.
*
Η μυρωδιά του βενζινάδικου ντάλα μεσημέρι κάπου στη Λιμάνι. Αφόρητη ζέστη, άρρωστη μυρωδιά, απαίσια κι εθιστική. Κολλάει το χέρι σου στο μαύρο του αμαξιού στο κατεβασμένο παράθυρο. Ο σκύλος φτερνίζεται απ’ το πίσω κάθισμα χωρίς διακοπή όσο είμαστε εκεί.
*
Η καυτή άσφαλτος. Είσαι στην παραλία και θες να περάσεις απέναντι το δρόμο να φέρεις παγωτά. Αλλά είσαι αλλοπαρμένος, κόκκινος στους ώμους και το σβέρκο, ξεχνάς ότι πρέπει να έχεις μαζί σου λεφτά ή να φοράς παπούτσια. Ξεχνάς τους βασικούς κανόνες του πολιτισμού του χειμώνα και ξεκινάς για τα παγωτά ξυπόλητος και με άδειες τις βρεγμένες τσέπες του μαγιό. Τα πόδια σου τσουρουφλίζονται στην άσφαλτο, γυρνάς άπραγος, τρέχεις πάνω στην ζεματιστή άμμο να φτάσεις στην πετσέτα. Ενοχλείς του πάντες γιατί πηδάς πάνω σε όποια πετσέτα είναι πιο κοντινή. Κλωτσάς βιβλία, πατάς απλωμένα χέρια, χαλάς την ησυχία. Παίρνεις λεφτά, αλλά σοφός μαζοχιστής αρνείσαι τη βοήθεια της σαγιονάρας. Θα πας ξυπόλητος ξανά.
*
Με κλειστά τα μάτια ξαπλώνεις ανάσκελα για ώρα κι αιωρείσαι στο νερένιο κενό. Ξαφνικά αναρωτιέσαι που σε έφτασε το ρεύμα πιο κοντά ή πιο μακριά, κοιτάς δεξιά αριστερά και το βλέμμα σου έχει κάποιο φίλτρο, βλέπεις με ενσωματωμένο ινσταγκραμ, είναι όλα σιέλ ή απλά καμένα γαλάζια. Δεν έχεις ίνσταγκραμ είναι απλά μια παλιά φωτογραφία που έχει χαλάσει το χρώμα της. Πίσω στο χωριό, στη μια πλευρά του τραπεζιού κάποιος έχει μπροστά του δύο σακούλες και καθαρίζει φασολάκια. Στην άλλη πλευρά κάποιος χτυπάει και ακούει το καρπούζι. Ο χτύπος είναι σαν αλλόκοτη μουσική, σαν την πιο ουσιώδη επικοινωνία. Το καρπούζι δεν τρομάζει από την απειλή του μαχαιριού και λέει απαλά, μην με χτυπάς. Φάτε με.
*
Το πιο κλασσικό κοκτέιλ, αυτό που δοκιμάσαμε πριν απ’ όλα, που το ήπιαμε σχεδόν δωρεάν στους Μύλους σε μια πλατεία έτοιμη να βουλιάξει απ’ τη ζέστη. Η μίξη της ξηρασίας των 40 βαθμών κελσίου και της ζαλάδας από τη μπύρα. Κάποια στιγμή σταματάει ο ιδρώτας, θες μόνο να λιώσεις, να ξεμείνεις με μια μισή πρόταση στην άκρη ενός πεζουλιού ή μιας καρέκλας. Δεν υπάρχουν μυστικά να πεις, τα άγχη εξατμίζονται, η εικόνα που παρουσιάζεις στην περαστική που περνάει εξουθενωμένη αλλά το ίδιο όμορφη δεν έχει σημασία, τα λόγια βγαίνουν με το ζόρι και το παραμικρό δροσερό αεράκι γιορτάζεται σαν εθνική επιτυχία. Ωπ, νάτο. Το νιώθεις; Έτσι κράτα το λίγο, μείνε λίγο. Επικλήσεις σε έναν αόρατο ρυθμιστή του τοπικού μικροκλίματος. Νομίζω πως η μπύρα μας ζεσταίνει περισσότερο. Μα είναι παγωμένη. Κάποιες ώρες αργότερα ο ράθυμος πονοκέφαλος. Αργεί χαρακτηριστικά να σε αποχαιρετίσει κι όμως νιώθεις πως μαζί φέρνει και μια αδιανόητη διαύγεια. Εκεί που ανοίγεις την πόρτα στο δωμάτιο, κουρέλι κανονικό πια, πιστεύεις ξαφνικά ότι μπορείς να πάρεις τις πιο σοβαρές και οριακές αποφάσεις της ζωής σου. Ποτίστε με μπύρα στίς πλάκες της Πιάτσας κι ύστερα φέρτε μου να συμπληρώσω μηχανογραφικά, επιστολές παραίτησης, ερωτικά γράμματα. Φέρτε μου το χάρτη να δείξω αργά και υπολογισμένα εκείνο το νησί.
*
Βέβαια ο ντάλα ήλιος δεν αντέχεται. Αλλά μερικές φορές αυτό ακριβώς το στοιχείο του αφόρητου μοιάζει παρηγορητικό, σχεδόν φιλικό. Να περπατάς σ’ ένα χωμάτινο δρόμο ή να φλέγεσαι στην Λιά και να μην υπάρχει πουθενά σκιά. Να περιμένεις στα μάρμαρα του δημαρχείου στην Πάνω Χώρα Να κατηφορίζεις το δρομάκι για τη θάλασσα στο Λιμάνι . Να μην σε πειράζει που πίνεις και ιδρωκοπάς στο Καρνάγιο ή στο γιώτ κλάμπ.
*
Τίποτα δεν είναι οριστικό, τίποτα δεν τελειώνει, όλα κυλάνε αιώνια στις φλέβες και τα φτύνεις τελικά απ’ το στόμα σαν ενοχλητικά κουκούτσια. Όλα μοιάζουν ταυτόχρονα σαν να τα έχουμε χάσει εξαρχής και σαν να περιμένουν στη γωνία να τα βρούμε.
Πηγή :το τιοgr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου