Ανηφόριζα την πλαγιά,για την Χώρα σέρνοντας αργά τα βήματά μου. Ακόμη και τα μάτια μου είχαν κάτι το νωχελικό, καθώς ακουμπούσαν πότε δεξιά και πότε αριστερά στη διαδρομή προς την όχι και τόσο μακρινή κορυφή. Κάποτε στην Σέριφο ένα παρόμοιο συναίσθημα. Ήταν νωρίς το απόγευμα στόν Καφενέ του Βασιλέα . Τα πόδια ξυπόλυτα πάνω στο δροσερό τσιμέντο, ένας καφές γλυκός – για μένα που δεν πίνω τα γλυκά – και ένα αεράκι απίθανο. Φυσούσε αυτό το αεράκι του Ιουλίου , το για κάποιο λόγο καθησυχαστικό. Θα μισοκοιμόμουν άνετα εκεί, καθιστός στην ψάθινη καρέκλα με το χέρι χωμένο σ’ ένα μπολ γεμάτο σταφύλια. Πότε πότε θα έτρωγα ένα απ’ αυτά, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σχεδόν σε ένα όνειρο που μπορείς να γράψεις το σενάριο, να το σκηνοθετήσεις, να παίξεις και να το παρακολουθήσεις
Ξαφνικά
Θα πετάξω απλά χύμα στο τραπέζι τις ΝΌΤΕς: έλλειψη ελέους, ακαταλόγιστο, αχειροποίητη ή όπως έλεγε πάντα ο Γιάννης ο ΡΈΞ : ΠΑΤΑΓΟΣ.στον Καφενέ του βασιλέα σας περιμένουμε δρομοτράγουδα της πλατείας,, πλέουν λευτερα κι ωραία...
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου