ο Δρόμος είναι η μόνη Διέξοδος
Οι άνθρωποι χρωματιστά pixels
μιας ρευστής πραγματικότητας
Μπορεί να μην κάναμε τίποτα
για να αλλάξει ο κόσμος
Αλλά τουλάχιστον λάμπουμε γυμνοί
Την ώρα που δύουν και οι τελευταίες ελπίδες μας
Λίγο πριν πουλήσουμε τη ψυχή μας στο Διάβολο.
Μοναδικοί μάρτυρες της ομορφιάς μας
Ήρωες του προσωπικού μας έπους
Που δεν αφορά κανέναν.
Όλοι μιλούν με βεβαιότητες
Γνωρίζουν την Αρχή και το Τέλος;
Το αναγνωρίζεις,
στο σταθερό τους βλέμμα
Στις αργές συσπάσεις των χειλιών τους,
καθώς ξεφλουδίζουν τις άγουρες λέξεις
Στην αυτάρεσκη σιγουριά τους
Στο ελαφρύ τους μειδίαμα
Και γω που νόμιζα πως μόνο τα μήλα πέφτουν
Ω Αγία Βαρύτητα!
Πως να χωρέσω τόση Γη...
Και πάλι πετώ μια μικρή, στρογγυλή πέτρα στη θάλασσα.
Και περιμένω να σηκωθεί τρικυμία
Να αφρίσει το πέλαγος
O ήλιος να κάψει το νερό
Στα βράχια να στεγνώσει το αλάτι.
Την βλέπω να βυθίζεται στα διάφανα νερά
Αναταράσσει για λίγο την άμμο
Ακουμπάει πάνω της
Και μένει εκεί.
Ησυχία.
Τίποτα άλλο δεν κουνήθηκε
στον ορατό κόσμο των Ανθρώπων.
Το Καλοκαίρι έμεινε Καλοκαίρι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου