Αν είναι να πεις κάτι, πρέπει να το λες αργά, καθαρά και σιγά για να σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, αυτοί που είναι κοντά και λίγο παραπέρα· και σιγά σιγά (όσο μεγαλώνεις;) θα ανακαλύπτεις αυτούς που σ’ αγαπούν και τους αγαπάς και εσύ.
Τι σου μένει από μια μέρα, τι σου μένει από μια ζωή;
Τα μικρά σημάδια της αγάπης, τα τυχαία συναπαντήματα με την ομορφιά.
Τίποτα δεν έχεις να πεις, μονάχα αναζητάς τη λάμψη σου στα μάτια των άλλων.
Ψάχνουμε ανθρώπους
Στην προσπάθεια να σηκώσουμε το βάρος της ζωής μας, χαϊδεύουμε τον εαυτό μας με υποσχέσεις ευτυχίας, κοροϊδεύουμε την μοναξιά μας με λόγια της αγάπης. Μαζευόμαστε, αναμασώντας τις αναμνήσεις μας και χαζογελώντας με εύκολα παιχνίδια του αυτονόητου. Απαίδευτοι και υπερόπτες αφηνόμαστε στην ασφάλεια του καινούργιου.
Όμως
Η ζωή –αν και κρυμμένη στη ρουτίνα της συνήθειας- ακατέργαστη και αταξινόμητη, κατακλύζει τις αισθήσεις μας. Και μέσα από το λήθαργο του πολιτισμού μας, μερικές στιγμές –ταραγμένοι- κλαίμε από την ομορφιά που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Τότε δεν υπάρχει κανείς, γυμνοί από τη σαβούρα της λογικής, τυχεροί που γεννηθήκαμε, είμαστε ολομόναχοι απέναντι στο μεγαλείο της ύπαρξης.
Και οι φωτογραφίες μας, ας είναι χαρτιά πιστοποίησης για τη λίγη ομορφιά που μαζέψαμε από το απλό και το συνηθισμένο της ζωής μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου