Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Bill Pexton

Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Bill Pexton

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Το θυμάμαι σαν χθες που ήμουν μεθυσμένος. Βράδυ πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη με πλησιάζει ένα «γ-καρντάσι» λιάρδα και με ζητά φωτιά.

Με το που ζεσταθήκανε οι σχέσεις μας την κρύα εκείνη νύχτα το παλληκαράκι πήρε το θάρρος να με ρωτήσει: «Τι ομάδα είσαι αδερφέ;»
Του λέω τι ομάδες και μαλακίες.
Στράβωσε. Με είδε αλλιώς. «Α δηλαδή σκουλήκι» με λέει.
Του λέω δεν ασχολούμαι με αυτά.
«Α καλά» με λέει. «Βάζελος είσαι»
Στεναχωρήθηκα που η έλλειψη οπαδικής ταυτότητας μου απαγόρευσε να συνεχίσω μια κουβέντα μαζί του για αστροφυσική πχ. και να πλουτίσω ως άνθρωπος.
Ούτε καν να πλακωθώ δεν μπορούσα μαζί του, να το παίξω χουλιγκάνι του αντι-οπαδισμού.
Οι δρόμοι μας χώρισαν.
Οι καλές αναμνήσεις μείναν.
Φυσικά αυτό του είδους η αναζήτηση ταυτότητας και η ετικετοποίηση του άλλου συνεχίζονται σε υψηλότερο επίπεδο.
Αν δεν είσαι καπιταλιστής είσαι κουμουνιστής, αν δεν είσαι πατριδοκάπηλος είσαι προδότης, αν είσαι πατριώτης είσαι φασίστας, αν δεν είσαι φασίστας είσαι αναρχικός, αν δεν είσαι αναρχικός είσαι νεοφιλελεύθερος κοκ.
Παρότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε δίνουν δεκάρα για σένα, πραγματικά δεκάρα, θέλουν σώνει και καλά να σου βάλουν μια ταμπελίτσα. Είναι σαν τρελαμένοι γκρούπις που χουν γεμίσει το δωμάτιο τους με αφίσες της αγαπημένης της μπάντας ή σαν θρησκόληπτοι που χουν γεμίσει το δωμάτιο με εικονίσματα.
Αυτό κυρίες και κύριοι είναι το φαινόμενο του κοινωνικού τοτεμισμού. Οι άνθρωποι, φορώντας μια νοητή προβιά γίνονται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Γίνονται πράσινοι, κόκκινοι, μπλε, κίτρινοι, ασπρόμαυροι, ότι θέλετε γίνονται. Αυτό που δεν αλλάζει σε σχέση με τα παλιά είδη τοτεμισμού είναι ότι οι άνθρωποι που φορούν την προβιά γίνονται σαν τα ζώα.
Αφορμή για αυτό το αποτυχημένο και σχετικά αδιάφορο άρθρο που διαβάζετε αποτέλεσε το άρθρο/απάντηση του κου Γ. Κολέμπα με τίτλο «Υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου» στο TVXS (Τouloumpes Vohmias Xwris Sunthritka).[1]
Ας αφήσουμε τον γελοίο τίτλο που μας παραπέμπει σε εργαστήρια βιοτεχνολογίας ή σε εργαστήρια πολιτικού ολοκληρωτισμού. Ας αφήσουμε επίσης τις αοριστολογίες που περιέχει το άρθρο. Ας αφήσουμε τα απωθημένα και τον ρεβανσισμό και την εσχατολογία που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις.
Ας μπούμε στο ζουμί. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός (οικοσοσιαλισμός στο συγκεκριμένο άρθρο αλλά εμείς δε θα το περιορίσουμε τόσο).
Το τελικό δίλλημα. Για 1050603^η φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας καλούμαστε να επιλέξουμε την τελική απάντηση.
Και σκέφτομαι: Για μισό. Ας πάμε σε μια ακραία ιδεολογία που οι θεωρητικοί της πλουτοκρατίας εφεύραν ως προβιά. Ας πάμε στο νεοφιλελευθερισμό.   Ποια είναι η προβαλλόμενη ουτοπία του; Μα φυσικά ηλίθιε (σε εμένα τον ανεπίδεκτο μαθήσεως αναφέρομαι) η απολύτως ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη αγορά. Και το κράτος και το κάθε πολιτικό σύστημα θα το καταπιεί η μαύρη τρύπα της ιστορίας. Μα δεν είναι φανταστικό; Απόλυτη ελευθερία. Αυτορρύθμιση. Αυτοοργάνωση. Αναρχία.
Για να πάμε στον κομουνισμό: Καταστροφή των τάξεων (όχι τον ταξικών διαχωρισμών- των τάξεων), μια αταξική κοινωνία. Τι την χρειαζόμαστε την εξουσία τότε; Ρε χαζέ (σε εμένα αναφέρομαι πάντα) απόλυτη ελευθερία, ισότητα. Γιούπι.
Μα για κάτσε:  Αυτές οι ουτοπίες μοιάζουν κάπως μεταξύ τους. Είναι ότι τα άκρα συναντώνται; Είναι ότι τα ετερώνυμα έλκονται;
Μα τότε, γιατί για να φτάσουμε εκεί περνάμε κάθε φορά μέσα από ολοκληρωτικά συστήματα; Γιατί χαζέ μου, τα ανθρώπινα αυτά συστήματα δε θα μπορούσαν να επιβληθούν και να αντλήσουν εξουσία αν δεν αντλούσαν «Πίστη».
Δε θα υπήρχαν ομάδες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα εφαρμόζονταν πολιτικές ιδεολογίες αν δεν υπάρχουν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν θρησκείες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν εξουσίες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους και οι αντίπαλοί τους. Ο κόσμος θα καθόταν κάτω από μια μπανανιά και θα έξυνε ευτυχισμένος  τα αρχίδια του μέχρι να του πέσουν. Είναι η πίστη που κινεί τον κόσμο.
Και η πίστη μετακινεί και βουνά. Φυσικά. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που θα πιστέψουν και θα πάνε να σπρώξουν το βουνό. Και μπορεί κάποια μέρα να το ρίξουν. Στα κεφάλια των απίστων.
Με άλλα λόγια, πέρα από τον όποιο πολιτικό τους χαρακτήρα, τα πολιτικά συστήματα είναι πάντα και συστήματα πίστης.
Λοιπόν. Αυτά είναι τεχνάσματα, σοφιστείες της κακιάς ώρας. Λέγε ρε καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;
Εεε. Μισό. Δε θεωρώ καν τον καπιταλισμό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι απολιτικός ή αντιπολιτικός. Ανεξάρτητα αν στο εποικοδόμημα του έχουν συμβάλει χιλιάδες «θεωρητικοί» του στη βάση του δεν έχει καμιά σχέση με πολιτικές θεωρίες και διακυβέρνηση και κοινωνικές δομές και υγεία και παιδεία και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αυτό που τον απασχολεί είναι η συγκέντρωση πόρων και μέσων. Τόσο απλό. Δε δίνει δεκάρα για οτιδήποτε άλλο.
Και να σας πω και ένα μυστικό. Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει. Είναι αέρας κοπανιστός. Μια προβιά. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα τραστ, ένα δίκτυο συγκεκριμένων ανθρώπων και οικογενειών. Αυτό είναι όλο. Υπάρχουν αυτοί, το πολιτικό και ιδεολογικό ιερατείο τους και οι οργανισμοί και οι υπόλοιποι που είναι απλά πιστοί ή αντίπιστοι.
Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πρέπει να εξυψώσει μια ήδη φούσκα και να της δώσει υπόσταση πολιτικής θεωρίας ή συστήματος. Τίποτα από τα δύο δεν είναι. Ένα δίκτυο ανθρώπων είναι που πλουτίζουν από τη βλακεία μας και την δουλοφροσύνη μας , αυτό είναι όλο.
Λοιπόν, αφού όλοι μου υποδεικνύουν σε ποια ερωτήματα πρέπει εγώ, ο συμπολίτης μου και όλη η ανθρωπότητα να απαντήσει, αφού το ερωτηματολόγιο δεν το χω φτιάξει εγώ ούτε κανένας από εμάς αλλά παρά ταύτα οφείλουμε να απαντήσουμε σε αυτό λες και έχει φτιαχτεί για εμάς και τις ανάγκες μας εγώ θα απαντήσω στους εξεταστές μου μια ερώτηση.
Καπιταλισμός ή αστρολογία. Ρε τον αμόρφωτο θα πείτε που δεν έχει διαβάσει το ένα και το άλλο, που δεν κάνει ούτε μια ετεροαναφορά σε μεγάλους της σκέψης που διαμορφώσαν τα ιστορικά ρεύματα.
Ναι αλλά εμένα δε μου αρέσει το ρεύμα. Κάθε φορά που κάνει ρεύμα κλείνω το παράθυρο γιατί πονάν τα αρθριτικά της γιαγιάς μου.
Ναι γιατί όχι αστρολογία; Όπως και ο καπιταλισμός έτσι και η αστρολογία δεν έχει καμιά βάση.  Η κοσμοθέαση της είναι δε πολύ ευρύτερη από τον καπιταλισμό. Έχει διαχρονία και το εποικοδόμημα τους έχει εκθετικά περισσότερους θεωρητικούς από ότι ο «καπιταλισμός»
Μα αστρολογία ως πολιτικό σύστημα; Γιατί όχι; θα φτιάξουμε ένα κανονιστικό σύστημα με βάση τη θέση των πλανητών και των άστρων και όλα θα πάνε μια χαρά. Άλλωστε ήταν η αστρολογία που προέβλεψε και πήγε να συναντήσει την δημιουργία ενός καινούριου πολιτικού συστήματος της εποχής. Λέω τότε που οι τρεις μάγοι βρήκαν το Χριστό. Το αποτέλεσμα: Ένα μεικτό θρησκευτικό-πολιτικό σύστημα που βύθισε την ανθρωπότητα για χιλιετίες στον σκοταδισμό. Για να μην προσβληθούν οι εν Χρηστώ αδερφοί μου, να τονίσω  ότι αναφέρομαι στο πως εκμεταλλεύτηκαν την πίστη των ανθρώπων τα ιερατεία. Οι ιδέες του Χριστού ήταν μεγάλες και διαχρονικές και πανανθρώπινες.
Το ίδιο και κάποιες ιδέες του κομουνισμού: Είδαμε τι έγιναν και αυτές στα χέρια των ανθρώπων.
Όπως ίσως να καταλαβαίνετε, σημασία δεν έχουν μόνο οι ιδέες. Σημασία έχει και η ποιότητα των ανθρώπων που μετέχουν ενός συστήματος.   Για αυτό το λόγο βλέπουμε δημοκρατίες και δημοκρατίες. Σοσιαλισμούς και σοσιαλισμούς. Για αυτό και οι απολογητές της εκτροπής κάθε φορά που τα πράματα πηγαίνουν σκατά, λένε, ε συγγνώμη  δεν εννοούσαμε αυτή τη δημοκρατία αλλά την άλλη που έχουν ή είχαν εκεί, ή όχι εννοούσαμε τον υγιή καπιταλισμό, έ όχι αυτόν τον χριστιανισμό, τον άλλο τον καλό, ε ναι δεν εννοούσαμε αυτόν το σοσιαλισμό αλλά τον άλλο τον Σουηδικό ή τον λατινοαμερικάνικο.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αμετονόητοι του συστήματος που παρά τις καταστροφικές συνέπειες των εφαρμογών του αυτοί δεν μασάνε. Οι φανατικοί. Όπως το ΚΚΕ και οι νεοφιλελεύθεροι που σου λεν, ναι ρε βλάχο αυτόν ακριβώς τον κομουνισμό ή αυτόν ακριβώς τον καπιταλισμό εννοούμε.
ΜΠΑΟΚ ρε.
Δυστυχώς τα συστήματα εξουσίας τραβούν παθολογικές προσωπικότητες και αυτοί γίνονται κάθε φορά η Νέμεσις της δικιάς μας αυταρέσκειας.
Συνεχίστε να πιστεύετε λοιπόν. Αυτό κυρίως απαιτείται από εσάς, να πιστεύετε όχι σε ιδέες αλλά σε οργανωμένα συστήματα ιδεών. Από τη στιγμή που πιστεύετε σε αυτά υπάρχουν όλοι εκείνοι που θα εκμεταλλευτούν την πίστη σας και θα σας πουλήσουν την υπόσχεση ενός καλύτερου κόσμου. Και θα την πιστέψετε και αυτή την υπόσχεση. Και θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Για αυτούς που εκμεταλλεύονται την πίστη σας. Γιατί για αυτούς θα έχετε κατασκευάσει έναν κόσμο. Όχι για εσάς. Ούτε για τους υπολοίπους από εμάς.
Για αυτούς. Για τις ελίτ. Για τους «καπιταλιστές». Τους «κουμουνιστές». Τους παπάδες. Τους στρατηγούς. Τους βασιλιάδες.
Αλληλεγγύη μετά σου πουλά η αριστερά. A Word Of Notice. Η αλληλεγγύη δεν ανήκει ούτε στον αριστερό ούτε στην αριστερά για να την πουλήσει ή να την επιβάλλει.
Η αλληλεγγύη είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των κοινωνιών. Η αριστερά έχει γίνει ο καπιταλιστής του ανθρωπισμού και των υψηλών αισθημάτων. Έχει αποκτήσει το μονοπώλιο τους.
Ας γυρίσουμε λοιπόν ανάμεσα στην τεχνητή επιλογή των τελευταίων αιώνων. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Την κουρτίνα 1 ή την κουρτίνα 2; Δύσκολή επιλογή. Γιατί άλλοι άνοιξαν τέτοιες κουρτίνες  και περάσαν συμπαθητικά και άλλοι ανοίξαν τις κουρτίνες και βρήκαν σκατά μέσα. Και τους υποχρεώσαν να τα φάνε.
Δεν έχει σημασία μόνο το τι γράφει η κουρτίνα απ’ έξω. Σημασία έχει και τι το έχει από πίσω.
Ας πάμε σε μια χώρα τώρα λοιπόν όπου τα άκρα συναντούνται πολύ συχνά. Την Ελλάδα:
Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Χα. Ο άξεστος Έλληνας τα ήθελε και τα δύο. Και τα πήρε και τα δύο στη χειρότερη μορφή τους.

Ήταν η σοσιαλιστική δημοκρατική κυβέρνηση του Παπανδρέου που έδωσε  το σινιάλο στο νεοφιλελεύθερο επιτελείο της πυρηνικής πλουτοκρατίας για να μπουν στην Ελλάδα και να την κάνουν οικόπεδο και ήταν ο ακόμη πιο αριστερός Φώτης Κουβέλης που έφτιαξε ένα κόμμα βαστάζων να κρατούν τις ομπρέλες των υπαλλήλων των μεγάλων αφεντικών μην τυχόν και πάθουν ηλίαση από τον τόσο ελληνικό ήλιο.
Αυτό είναι ρε παιδιά. Αλληλεγγύη στα αδέρφια μας τους νεοφιλελεύ-Θεους.
Και κάθονται οι άλλοι και σου γράφουν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός σαν να γράφουν εκθεσάρα 5^ης δημοτικού και οι αναγνώστες να τσιμπάν σαν να τους φαίνεται η έκθεση 5^ης δημοτικού εκλαϊκευμένη κβαντική φυσική.
Καπιτοσοσιαλισμός κύριε. Τρόικα έξω ,τροίκα και μέσα. Καπιτα-ληστές και σοσια-ληστες και τρικομματική. Και θα δούμε και ακόμη χειρότερα.
Το χειρότερο παράδειγμα καπιταλισμού το είδαμε στην Ελλάδα των τελευταίων ετών. Παράλληλα με το χειρότερο παράδειγμα σοσιαλισμού που είδαμε ποτέ.
Ελλάδα. Η χώρα του φωτός. Ο αναδευτήρας της μαλακίας.
Λοιπόν. Τώρα θα σας πούμε για τον καπιταλισμό. Την πραγματική ιστορία του: Την ιστορία του φανταστικού ελληνοαμερικανού Μπιλ Πέξτον, που γεννήθηκε ως Βασίλης Μαλαπέτσας.
Μικρός ξενιτεύτηκε. Πήγε στα Λονδίνα όπου διέπρεψε σαν λούστρος. Για βαφή μάζευε το φούμο από τα μούτρα του πατέρα του του ανθρακωρύχου. Παρατήρησε σύντομα ότι αν έβαζε τους πελάτες του να καθίσουν σε συγκεκριμένες στάσεις, είχε μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσουν κέρματα από τις τσέπες τους. Σιγά σιγά μάζεψε μερικά φράγκα έβγαλε το εισιτήριο του για την Γη των ευκαιριών και του ατελείωτου πλιάτσικου, τις Αμερικές.
Στο πλοίο πουλούσε ανύπαρκτα οικόπεδα στους φιλόδοξους εποίκους.
Με τις ευκαιρίες για γη που προσφέρονταν τσάμπα τότε, πήρε πολλά στρέμματα, μη καλλιεργήσιμα που πριν από μερικούς μόλις μήνες ανήκαν σε μια φυλή ινδιάνων που δολοφονήθηκε. Επειδή τότε τα πράγματα ήταν κάπως ανοργάνωτα στις Αμερικές φρόντισε τα χωράφια του να είναι μέσα στις διαδρομές των γελαδάρηδων. Είχε στο μυαλό του να τους ζητήσει φράγκα για να τους αφήσει να περνάνε από μέσα. Οι γελαδάρηδες τον γράψαν κανονικά και περάσαν από πάνω του.
Με τα λιγοστά λεφτά που είχε από την αρπαχτή στο πλοίο πλήρωσε ένα παιδί από την γειτονική πόλη να πει μια ιστορία για το πόσο καλοί ήταν οι αγελαδάρηδες και πως τον άφησαν να χαιδέψει τα άλογα τους και τα γελάδια τους και του κάναν μετά και κάτι άλλα που δεν του άρεσαν και τόσο.
Την επόμενη φορά που ήρθαν οι γελαδάρηδες είχαν ένα ολόκληρο χωριό απέναντι τους και φύγαν κακήν κακώς.
Χρόνια αργότερα, ιστορικός στο πανεπιστήμιο που ίδρυσε ο ίδιος ο Πέξτον θα περιέγραφε το περιστατικό ως την πρώτη κοινωνική επανάσταση στο Φαρ Ουέστ.
Ο κοινωνικός αγωνιστής Πέξτον λοιπόν μετά την κοινωνική επανάσταση ζητούσε από τους γελαδάρηδες περισσότερα φράγκα όχι μόνο για να περάσουν από τα χωράφια του αλλά και για να φτιάξει τις σχέσεις των γελαδάρηδων με την πόλη.
Εκτός από φράγκα τους ζήτησε και έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον παραδώσει στην πόλη με τη κατηγορία του βιασμού. Οι γελαδάρηδες του έδωσαν ένα βλογιοκομμένο ορφανό που ‘χαν μαζί τους για τις αγγαρείες. Καλύτερα αυτός παρά εμείς σκέφτηκαν.
Ο Πέξτον ήταν αυτός που πούλησε το σκοινί με το οποίο οι κάτοικο της πόλης κρέμασαν το αθώο ορφανό.
Με τα λεφτά των γελαδάρηδων πήρε και άλλα στρέμματα και έκανε τη ζωή τους πιο δύσκολη ζητώντας τους και άλλα λεφτά για να περνάν από τα χωράφια του. Για να τους αποζημιώσει μεσολάβησε με το αζημίωτο φυσικά για να πουλάει τα γαλακτοκομικά τους στην πόλη σε πιο ακριβές τιμές.
Μετά ήρθε το εθνικό κτηματολόγιο που απαγόρευε στους γελαδάρηδες να περνάν από τα κτήματα του Πέξτον. Ο Πέξτον αγόρασε και τους γελαδάρηδες με τα λεφτά που είχε συγκεντρώσει από αυτούς.
Τώρα είχε το πρώτο μονοπώλιο του και ανέβασε και άλλο τις τιμές του.
Έτσι έφτιαξε την πρώτη του τράπεζα που έδινε λεφτά στους κατοίκους της πόλης για να αγοράζουν τα προϊόντα του Πέξτον με τον όρο ότι οτιδήποτε μαγαζί άνοιγαν θα άνηκε κατά 30% στον Πέξτον. Μετά βάρεσε την πρώτη του κρίση. Τα  γελάδια δε δίναν γάλα και καλά και η τράπεζα δεν έδινε χρήματα. Οι κάτοικοι της πόλης πουλήσαν τα πάντα στο Πέξτον για να έχουν το γάλα του παιδιού τους. Και οι Πέξτον τους επέτρεψε να δουλεύουν στις δουλειές τους  ως υπάλληλοι του πλέον.
Τι ευεργέτης!!! Η πόλη προς τιμή του ονομάστηκε Πεξτονβιλ. Μετά μεγάλωσε και άλλο και ονομάστηκε Πέξτοντάουν και μετά Πέξτον Σίτι. Αλλά το Πέξτον Σίτι δεν τον χωρούσε. Σε συνεργασία με άλλους Πέξτον άλλων πόλεων έπρεπε λοιπόν να ρίξει τα όποια εμπόδια, κάτι νόμους και κάτι δασμούς και κάτι άλλο τέτοια. Κάναν λοιπόν το ίδιο κόλπο που είχε κάνει ο καθένας στον τόπο του αλλά σε μεγάλη κλίμακα. Και το αστείο ήταν ότι σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα το κάναν τόσο πιο εύκολο φαινόταν.
Ονομάσαν τη διαδικασία Πεξτονοποίηση (πως λέμε παγκοσμιοποίηση) και οι τράπεζες τους φυτρώσαν σαν μανιτάρια σε όλη τη γη.
Μετά πετάξαν κάτι κρίσεις.
Κάποια στιγμή άρχισαν να τους παίρνουν πρέφα. Και κάπου εκεί οι Πέξτονες άρχισαν να φωνάζουν τους σπουδαγμένους που είχαν στα πανεπιστήμια που οι ίδιοι είχαν ιδρύσει έτσι για το γαμώτο, καθώς οι Πέξτονες πρώτης γενιάς ήταν βαθειά αμόρφωτοι και απόλυτα πρακτικοί άνθρωποι. Εμπειριστές. Τι να την κάνεις τη μόρφωση όλου του κόσμου αφού έχεις όλο τον κόσμο ήδη δικό σου. Να που όμως κάτι τέτοιες στιγμές που οι λόγιες σουπιές σου ‘ταν χρήσιμες.
Τι να κάνουμε, ρώτησε ο Πέξτον. Μας παίρνουν χαμπάρι.
Ο σοφός της προηγούμενης περιόδου που δίδασκε τους κατοίκους πως το να σε κλέβουν ήταν τεράστια ευκαιρία γιατί δημιουργούσε τέτοια δυναμικής ροή χρημάτων που θα πέφταν και σε σένα τα μιλιούνια ουρανοκατέβατα αρκεί να συμμετέχεις σε αυτή ενεργά, δηλαδή να δουλεύεις (για τον Πέξτον να δουλεύεις αλλά αυτό δεν τα λέγανε), λέει στον Πέξτον: Θα τους πούμε ότι η κρίση είναι η αυτορρύθμιση του καπιταλισμού που έτσι διορθώνει τις ανισορροπίες του και μια ευκαιρία αναδιάρθρωσης. Άντε γαμήσου, του πέταξε ενοχλημένος ο Πέξτον. Εγώ είμαι ο καπιταλισμός. Με λες και ανισόρροπο.
Φώναξε άλλον πιο εναλλακτικό ακαδημαϊκό. Κοίτα Μπιλ του λέει. Σοσιαλισμός λέγεται. Να τους πετάξουμε λίγο να ηρεμήσουν. Και τι είναι αυτό, ρώτησε συνοφρυομένος ο Πέξτον. Ε να, ανακατανομή πλούτου.  Τι λες ρε μαλάκα του πέταξε ο Πεξτον. Με τα δικά μου τα λεφτά θα κάνεις εσύ πολιτική;
Τους έδιωξε όλους. Κάθησε και το σκέφτηκε. Μμμμ. Σοσιαλισμός: του άρεσε. Το είχε δει σε φυλακές. Τους πετάς 4 καινούρια βρακιά και μετά τα αλλάζεις από τον ένα στον άλλο και αυτοί νομίζουν ότι έχουν κάθε δύο μέρες καινούριο βρακί.
Δεν είναι κακό. Αλλά κάποια στιγμή θα το παίρναν και αυτό χαμπάρι.
Τότε φώναξε τον τρίτο καλύτερο τον προφέσορα. Αυτός ήταν κοφτερό μυαλό και του μοιαζε λίγο για αυτό και δεν ήθελε να του είναι πολυυποχρεωμένος γιατί αυτός πάντα ζητούσε βαριά ανταλλάγματα. Λοιπόν, τον ρωτάει ο Πέξτον. Σοσιαλισμός ή καπιταλισμός;
Η απάντηση του την έδωσε στα νεύρα: «Τίποτε από τα δύο, και τα δύο μαζί, πότε το ένα πότε το άλλο. Πότε το ένα και μετά το άλλο. Και που και που και καμιά εκτροπή και από τα δύο»
Ο Πέξτον το σκέφτηκε. Ο προφέσορας είχε δίκιο. Όποτε μπούχτιζαν από τον καπιταλισμό θα τους πετούσε λίγο σοσιαλισμό να στανιάρουν. Δε θα είχαν ούτε καπιταλισμό, ούτε σοσιαλισμό ποτέ. Θα είχαν πάντα μόνο Μπιλ Πέξτον. Και δε θα το καταλάβαιναν ποτέ.
Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα αποτύχαινε ο καπιταλισμός. Και όπου αποτύχαινε ο καπιταλισμός, θα αποτύχαινε ο Σοσιαλισμός. Και όπου αποτύχαιναν τα πάντα θα πετύχαινε πάντα ο Μπιλ Πέξτον.
Μπορούσε να το δει στην οθόνη του μυαλού του. Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα βγαίναν τα καπιταλιστοπρόβατα και θα λέγαν ο σοσιαλισμός πέθανε ζήτω ο καπιταλισμός..
Και όποτε αποτύχαινε ο καπιταλισμός θα βγαίναν τα σοσιαλιστοπρόβατα και θα λέγαν τα αντίθετα.
Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τοτεμιστές ήταν πάντα εξαιρετικά χρήσιμοι ηλίθιοι. Τόσο πιο χρήσιμοι όσο πιο διαβασμένοι ήταν.
Οι λίγοι που θα τολμούσαν να πουν πως δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε αλλά το παιχνίδι του Πέξτον θα ήταν οι γραφικοί του χωριού.
Αφού λοιπόν ηττήθηκε ο καπιταλισμός μετά την ήττα του σοσιαλισμού όλοι ζήσαν καλά στον Πέξτον Πλάνετ.
Γιατί λοιπόν κάθισα και έγραψα όλη αυτή τη βλακεία; Γιατί οι άνθρωποι γράφουν παραβολές;

Μπορούμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αμέριμνοι τον δικό μας κόσμο, αλλά όσο υπάρχουν Πεξτον σε αυτόν τον πλανήτη πάντα κάτι θα στέλνουν για να μας παίρνουν το βιός μας. Στρατούς, τράπεζες, κάτι, πάντα κάτι θα στέλνουνε.

Τη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε στο Πέξτονβιλ. Να πάρουμε από τους τοπικούς Πέξτον αυτά που μας πήραν. Δικά μας είναι. Οι κόποι και οι ιδρώτες γενεών ολόκληρων. Δεν είναι ο καπιταλισμός. Δεν είναι το σύστημα. Είναι η σπείρα των μεγάλων οικογενειών. Αντί να μιλάμε για βλακείες, να δούμε σε ποιο σημείο μπορούμε να χτυπήσουμε τη σπείρα, ποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας μας. Αντί για μπουρδολογία, στρατηγική.
Δυστυχώς τους Πέξτον πρέπει να τους σκοτώνεις (συμβολικά το εννοώ, ως κοινωνία) μικρούς. Αν τους αφήσεις να μεγαλώσουν, αυτοί θα σκοτώσουν τα μικρά σου.
Τώρα είναι πιο δύσκολα. Οι Πέξτον έχουν και ιδιωτικούς στρατούς και κυβερνήσεις και τα σώματα ασφαλείας τους και τα πάντα όλα. Η μάχη είναι άνιση. Είμαστε πολλοί, είμαστε 7 δις αλλά είμαστε πολυδιασπασμένοι. Μας καθαρίζουν έναν τη φορά…

Ναι Αργυρίου, Πέξτον κι άλλο θα μου πείτε. Ακριβώς. Πολλοί είχανε και δυστυχώς ακόμη έχουνε την ψευδαίσθηση ότι η Δημοκρατία είναι η μαμή τους ή η κουβερνάντα τους, φανατικοί μαμάκηδες. Η Δημοκρατία δεν είναι η μάνα μας. Είναι το παιδί μας. Αυτό φυσικά αν κόψουμε τους ιδεολογικούς αυνανισμούς και γίνουμε πραγματικά γόνιμοι.

Πηγή : http://torafeio.wordpress.com