Χάρες;

Χάρες;
Δύο οι χάρες που οφείλω – σε σένα – να σε θυμάμαι – σε μένα – να σε ξεχάσω...
Ετσι όφειλε να πεί κάποιος που αγαπούσε κάτι που ήταν δύσκολο να φτάσει ή ακόμα κι όταν το έφτασε του γλίστρησε μέσ’ από τα χέρια του.
Οι άλλοι απλώς θα μηρυκάζουν αισθήματα – μια δόση χαρά, μια δόση θλίψη και ο κύκλος θα γυρνά ασταμάτητα.
Μέχρι που κάτι καθολικό θα ορίσει τα όρια κι ορίζοντας τα θα τα σβήσει.

Είναι σαν το θάνατο κι οι μεγάλες αγάπες – σβήνουν πονώντας.
Αλήθεια έχουμε ποτέ θάψει αγαπημένους; Στην ουσία ποτέ – παραμένουν άθαφτοι και επανέρχονται στο δικό μας αιώνα – μέχρι να τελειώσει κι αυτός.
Στη βροχή πάντοτε μούρχονται στο μυαλό φρέσκοι νεκροί – τους αισθάνομαι σαν να βρέχονται μες στο χώμα – έθαψα κάποιον σήμερα και πάλι βρέχει πολύ – έχω φυλάξει τα ερωτικά του γράμματα – αυτά που πήρε – τα βάσταγε κρυφά απο τη γυναίκα του, κι απ’αυτήν που τα’γραψε.
Τώρα στράφι όλα – οι στιγμές, οι αγάπες, κι οι ζωές – θα καρτερούν καινούρια παραδείγματα προς μίμηση ή αποφυγή.
by Leandros Antoniades

Πηγή :