Κύρα Αλεξάκου Γίνετε fan
Ένα απόγευμα χάζευα τη θάλασσα, λες και την έβλεπα για πρώτη φορά, και σκεφτόμουνα τη βουτιά που επρόκειτο να κάνω. Τότε με πλησίασε ένας ασπρομάλλης κύριος και μου είπε κάτι, που τότε δεν ήξερα οτι θα μου άλλαζε τα πάντα: «Να έρχεστε και το χειμώνα. Είναι πιο ωραία». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να χαμογελάσω ευγενικά και φυσικά να απορρίψω την πρωτάκουστη και για τα δικά μου δεδομένα παράλογη ιδέα. Εδώ κρύωνα να μπω στη θάλασσα τέλη Αυγούστου. Τα μπάνια όπου να΄ναι τελείωναν.
Ο ευγενικός αυτός κύριος όμως δεν παρέδωσε τα όπλα και με μια στωικότητα μου επαναλάμβανε την ίδια φράση κάθε μέρα. Έμαθα λοιπόν ότι ήταν χειμερινός κολυμβητής στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, ότι κάνει συγκεκριμένη διαδρομή κάθε μέρα, ότι η θάλασσα το χειμώνα είναι καλύτερη και ότι στην παραλία υπήρχαν και άλλοι χειμερινοί. Έμαθα τέλος ότι σήμα αναφοράς και τόπος συγκέντρωσης είναι ένα παγκάκι της παραλίας. Τις επόμενες μέρες άρχισα να γνωρίζω και τους υπόλοιπους χειμερινούς της παρέας και να ακούω ιστορίες και συμβουλές για το χειμερινό κολύμπι, απλά από περιέργεια φυσικά. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι, σε ηλικίες από 30 μέχρι 70 θα γινόντουσαν οι καινούργιοι μου φίλοι.
φωτο discover serifos
Λίγο η παρέα, λίγο η αγάπη για τη θάλασσα με έκαναν και συνέχισα τα μπάνια και τον Σεπτέμβριο. Χωρίς να το καταλάβω έφτασε Οκτώβριος. Ένιωθα ήδη περήφανη για το κατόρθωμα μου. Το Νοέμβριο τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Τα πρώτα κρύα, οι πρώτες δυσκολίες. Και τότε έβαλα στόχους. Είπα να κολυμπήσω τουλάχιστον μέχρι τα γενέθλια μου στο τέλος του μήνα, μετά μέχρι τα Χριστούγεννα, αν και δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Χωρίς να το καταλάβω έφτασα να παίρνω μέρος σε πρωτοχρονιάτικες βουτιές και κόψιμο βασιλόπιτας. Ήμουν πλέον μέλος της χειμερινής παρέας.
φωτο Νικος Ατλιδάκης
Η πραγματική δυσκολία όμως ήρθε αμέσως μετά. Έβλεπα τους έμπειρους χειμερινούς να δυσκολεύονται και τουλάχιστον έπαιρνα κουράγιο. Έκανα μια διακοπή περίπου 3 εβδομάδων και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να μην τα παρατήσει. Συνέχισα όμως να πηγαίνω στη θάλασσα. Προκαλούσα τον εαυτό μου. Ο καιρός είχε χαλάσει, η θάλασσα είχε παγώσει για τα καλά. Τα ψέμματα είχαν τελειώσει. Ή θα έμπαινα, ή δεν θα μάθαινα ποτέ αν η θάλασσα είναι πραγματικά πιο ωραία το χειμώνα. Και έτσι το τόλμησα. Με μεγάλη υποστήριξη και συμπαράσταση της ομάδας και μεγάλο δικό μου κουράγιο και τόλμη, μπήκα στη θάλασσα ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου. Το συνάισθημα απερίγραπτο.
φωτο Νικος Ατλιδάκης
Ο χρόνος σταματάει και οι σκέψεις σιωπαίνουν. Νιώθεις ότι όλα σου τα κύτταρα ζωντανεύουν. Το σοκ από το κρύο νερό σου «ξαναξεκινάει το σύστημα». Ξεχνάς προβλήματα και ανησυχίες, φόβους και ενδιασμούς και ζεις για την στιγμή. Τη στιγμή εκείνη που νιώθεις οτι πραγματικά ζεις. Το χειμώνα είσαι συνήθως μόνος στη θάλασσα και έχεις λοιπόν την ευκαιρία να νιώσεις πραγματικά το νερό, να ακούσεις τη θάλασσα, να ζήσεις το τώρα. Είσαι εσύ και η θάλασσα. Και φυσικά η ατελείωτη υπερηφάνεια που νιώθεις για το κατόρθωμα σου. Η ευεξία όταν βγεις σε ανταμείβει και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα το ξανατολμήσεις.
φωτο Νικος Ατλιδάκης
Ανεκτίμητες οι φιλίες που έχω κερδίσει, οι στιγμές γύρω από το παγκάκι της παρέας με φωτιά, κάστανα και τσιπουράκια. Στιγμές ζωής που χαρίζουν λίγη ξεγνοισιά στις δύσκολες μέρες που ζούμε.Το χειμερινό κολύμπι μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου και την καθημερινότητα μου. Μου προσφέρει ένα διάλειμμα από την ρουτίνα και με βοήθησε να ξεπεράσω δύσκολες στιγμές, όταν ένιωθα ότι δεν υπήρχε ελπίδα.
Η θάλασσα θεραπεύει, γιατρεύει πληγές φανερές και μη και σε κάνει να ελπίζεις.
Και τα χρωστάω όλα στον πρόεδρο της παρέας μας, που με πλησίασε εκείνο το απόγευμα Αυγούστου και χωρίς να το καταλάβει μου άλλαξε τον τρόπο ζωής μου. Συνεχίζει ακόμα και σήμερα να με παροτρύνει να μπω στη θάλασσα τις δύσκολες μέρες. Εγώ με τη σειρά μου, μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας, τον θαυμάζουμε κάθε μέρα και ευχόμαστε να έχουμε και εμείς πάντα την τόλμη, την αισιοδοξία και το κέφι του.
Περισσότερα στο Twitter: Κύρα Αλεξάκου: Πηγή : http://www.huffingtonpost.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου