Η απαράμιλλη γοητεία της Χώρας της Σερίφου μαζί με μια βουτιά στις παρθένες της παραλίες, αποτελούν τον μοιραίο συνδυασμό που θα σε κάνει να μην θέλεις εύκολα να φύγεις από το νησί… Στο άκουσμα της λέξης «Σέριφος», κάθε φορά στο μυαλό μου αναπλάθω τη μυθική μάχη του Οδυσσέα με τον Πολύφημο, που σύμφωνα με μια εκδοχή, διαδραματίστηκε εκεί.
Με τη φαντασία μου ήδη να έχει κεντριστεί από αυτό, ξεκίνησα να ψάχνω στο χάρτη για να βρω το κυκλαδίτικο νησί. Το εντόπισα μεταξύ Κύθνου και Σίφνου, είπα στον εαυτό μου «γιατί όχι;» και άρχισα να χαράζω την πορεία μου. «Ακόμη ένα νησί που δεν έχω εξερευνήσει, ακόμη μία πρό(σ)κληση, ακόμη μία περιπέτεια», σκέφτηκα νοερά, ετοιμάζοντας τις αποσκευές μου.
Μετά από 3 ώρες ταξιδίου με το συμβατικό πλοίο από τον Πειραιά, πατούσα το έδαφος της Σερίφου. «Άξιζε τον κόπο» σιγοψιθύρισα με το που πάτησα το πόδι μου στο Λιβάδι, το λιμάνι του νησιού, αποχαιρετώντας τον «Άγιο Γεώργιο» που συνέχιζε το ταξίδι του για τις υπόλοιπες δυτικές Κυκλάδες.
ΛΙΜΑΝΙ… ΕΙΚΟΝΩΝ
Έβγαλα τη φωτογραφική μου, για να τραβήξω την πρώτη λήψη· από εδώ η θέα στη Χώρα είναι απερίγραπτη. Μία εικόνα αρκούσε για να συνειδητοποιήσω ότι η διαμονή μου σε αυτή τη «γωνιά» των Κυκλάδων θα ήταν καθ’ όλα απολαυστική! Περπατώντας κατά μήκος της παραλίας, άφησα πίσω μου τον μικρό μόλο με τα πολυάριθμα σκάφη αναψυχής.
Το βλέμμα μου κέρδισε η αντίθεση της πολυτέλειας και της αίγλης των yachts με την απλότητα και τη γραφικότητα των παραδοσιακών καϊκιών!
Θαλασσοδαρμένοι ψαράδες ξέμπλεκαν τα δίχτυα τους, την ίδια στιγμή που ερωτευμένα ζευγαράκια απολάμβαναν την περαντζάδα τους πλάι στο κύμα. Ανάμεσά τους περιπλανιόμουν κι εγώ, ψάχνοντας να βρω ένα «λιμάνι» γεύσεων για να ικανοποιήσω τις γαστριμαργικές μου «ανησυχίες»!
Το εστιατόριο του Τάκη μού φάνηκε καλή επιλογή! Εκ των υστέρων, ανακάλυψα πως ήταν η καλύτερη! Η αστακομακαρονάδα του με έκανε να γλείφω τα δάχτυλά μου. Η ενημερωμένη κάβα με τις 95 διαφορετικές ετικέτες ελληνικών κρασιών, απλώς με εντυπωσίασε! Κατευθύνθηκα προς το κατάλυμα-ορμητήρίο μου, προσπερνώντας τα παραλιακά cafe-bars -σε αυτά θα επέστρεφα αργότερα μιας και εδώ υπάρχει το προσφορότερο έδαφος για το nightlife του νησιού- τις γραφικές ταβέρνες και τα καταστήματα με τα τουριστικά είδη. Λίγες ώρες ξεκούρασης ήταν απαραίτητες!
ΟΜΟΡΦΗ ΧΩΡΑ
Πέντε χλμ. φιδογυριστού δρόμου διέσχισα για να προσεγγίσω τη Χώρα, όταν όμως έφτασα, δεν χόρταινα να θαυμάζω το μεγαλείο της ενετικής καστροπολιτείας. Με τη φήμη της ομορφότερης των Κυκλάδων, αποτελεί αδιαμφισβήτητα την κορυφαία ατραξιόν του νησιού. Απλωμένη στην κορυφή του επιβλητικού λόφου που «επιβλέπει» το λιμάνι, μοιάζει με λευκή αετοφωλιά.
Πάρκαρα το αυτοκίνητο στην Κάτω Χώρα για να «χαθώ» στα δαιδαλώδη στενάκια που τη συνδέουν με την Πάνω. Κάπου εκεί, έκανα μία στάση στο Λαογραφικό Μουσείο, για να θαυμάσω την πλούσια συλλογή του. Αντικείμενα οικιακής χρήσης, αγροτικής εργασίας και τοπικές φορεσιές προκαλούν μία γλυκιά νοσταλγία. Συνεχίζοντας την περιδιάβασή μου στα στενά σοκάκια πέρασα μπροστά από πάλλευκα σπίτια κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής και ανέβηκα αναρίθμητα σκαλιά, για να φτάσω τελικά στον προορισμό μου· η κεντρική πλατεία του Αγίου Αθανασίου, γνωστή και ως Πιάτσα, έσφυζε από κόσμο, που ξαπόσταινε στα τραπεζάκια των παραδοσιακών καφενείων-μεζεδοπωλείων.
Δεν δίστασα να μπω στο νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου -χτισμένο το 1907- όπου στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο και να περιεργαστώ τα εκθέματά του. Η γενική εντύπωση που αποκόμισα, πάντως, από την περιήγησή μου στη Χώρα, είναι πως συγκριτικά με τις αντίστοιχες των υπόλοιπων νησιών, αυτή της Σερίφου, αν και δεν υπολείπεται σε ομορφιά, υστερεί σε φροντίδα, με αποτέλεσμα να μην παρουσιάζει πάντοτε μια απόλυτα «ελκυστική» εικόνα στον επισκέπτη.
ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ
Παρόλη την ζέστη, «σκαρφάλωσα» με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα φαρδιά σκαλιά στο τέλος της Πάνω Χώρας, προκειμένου να φτάσω στο ψηλότερο σημείο της. Κορυφαίος πρωταγωνιστής το Κάστρο και το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Από εδώ η πανοραμική άποψη στην Κάτω Χώρα, το Λιβάδι, την παραλία του Αυλόμωνα και το βαθύ μπλε του Αιγαίου, μαγεύει ακόμη και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη. Η αίσθηση της ελευθερίας κυρίευσε όλο μου το Είναι. Εκείνο το βράδυ, τα όνειρά μου πλημμύρισαν από την απερίγραπτη αύρα που περιέβαλε το σώμα και «μέθυσε» το πνεύμα μου…
ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ
Το μεγαλύτερο μέρος της τουριστικής ανάπτυξης του νησιού, οφείλεται στις παραλίες του. Μπορεί να μην είναι οργανωμένες και να μην διακρίνονται για τα κοσμοπολίτικα vibes, ωστόσο τα κρυστάλλινα, σμαραγδένια νερά και οι αμμώδεις εκτάσεις τις ανεβάζουν στο βάθρο των νικητών! Οι φημισμένες πλαζ της Λιας και του Αγίου Σώστη, ανατολικά της Χώρας, ήταν απλώς ο προπομπός της Ψιλής Άμμου με τη χρυσαφένια αμμουδιά. Βραβευμένη ως η καλύτερη παραλία της Ευρώπης για το 2003 αποτελεί το «καμάρι» των ντόπιων.
Χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξα στην αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα, αφήνοντας την αλμύρα της να τυλίξει το κορμί μου! Χαράσσοντας νότια πορεία, προσέγγισα τους τρεις διαδοχικούς κόλπους της Βαγιάς, των Γάνεμων και του Κουταλά. Ιδιαίτερα για όσους θέλουν να ζήσουν prive καταστάσεις, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, αποτελούν ιδανική επιλογή.
ΜΝΗΜΕΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Συνέχισα τη νότια κατεύθυνσή μου, για να φτάσω στο γειτονικό Μεγάλο Λιβάδι. Στο δρόμο σκουριασμένα βαγονέτα, σαπισμένα φορτηγά και εγκαταλειμμένες πέτρινες αποθήκες ξυπνούν στιγμές καθημερινότητας μιας άλλης εποχής· τότε που οι εργάτες μετέφεραν τα σιδηρομεταλλεύματα στα καράβια του λιμανιού.
Το ταξίδι στο παρελθόν, όμως, δεν είχε τελειωμό… Φτάνοντας στον οικισμό, το αλλοτινό μεγαλόπρεπο κτήριο του παλιού Διοικητηρίου -σήμερα, δυστυχώς αφημένο στην τύχη του- και η Έκθεση Πετρωμάτων και Μεταλλευτικών Εργαλείων του Δήμου Σερίφου, συμβάλλουν δυναμικά στο να παραμείνουν «ζωντανές» οι μνήμες …
Έχοντας αυτές τις εικόνες στο νου, ξεκίνησα το νοσταλγικό ταξίδι της επιστροφής στο «κλεινόν άστυ»! Αποχαιρέτισα τη Σέριφο γοητευμένη και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου, ότι το επόμενο καλοκαίρι θα επέστρεφα πάλι εδώ!
Read more: http://www.neolaia.gr/2010/05/10/protaseis-proorismwn-episkefteithe-tin-serifo/#ixzz1x8icTkIi
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου