H Tραγωδία της Πολιτικής

Titos Christodoulou.

Η πολιτική γεννιέται από την τραγωδία, σαν απάντηση στην τραγωδία, σαν προσπάθεια να υπερβαθεί η τραγωδία.. Η πολιτική κοινότητα πρέπει να ιδωθεί σαν ένας εύθραυστος θρίαμβος πάνω στην ριζική απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης, η πολιτική τάξη σαν μία σπάνια επιτυχία ενάντια στο χάος και την ρευστότητα της ζωής.

Η κοινότητα και η τάξη, οπωσδήποτε, είναι κυρίαρχοι σκοποί της πολιτικής. Αλλά, στο μέτρο που η πολιτική γεννάται από την συνειδητοποίηση της τραγωδίας, σαν απάντηση στην τραγωδία, η πολιτική συνιστά μία προσπάθεια πού δεν μπορεί να βρει την τελική εκπλήρωση, να επιτύχει τους υψηλότερους στόχους της. Γιατί η πολιτική δεν μπορεί πλήρως να αψηφήσει την τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης, η πολιτική κοινότητα δεν μπορεί ολότελα να θεραπεύσει την απομόνωση των ανθρώπων. Κι όποια επίφαση τάξης επιβάλλει η πολιτική, είναι μόνον παροδική κι επίπλαστη. Η πολιτική, τότε, είναι μία δραστηριότητα σε ασυμφωνία με τον εαυτό της, πάντα αμφίσημη, ποτέ πλήρως ικανοποιημένη, εκπληρωμένη.

Η προβληματική, λοιπόν, της ριζικής αμφισημίας της πολιτικής, που αγνοείται τόσο συχνά από τις πολιτικές θεωρίες, αφορά το γεγονός ότι η πολιτική εκπηγάζει από, κι έτσι προϋποθέτει, την συνειδητοποίηση της τραγωδίας. Οι περισσότερες θεωρητικές διατυπώσεις της πολιτικής είναι μονοσήμαντες και ρηχά κυριολεκτικές: περιστρέφονται γύρω από την προκείμενη ότι η πολιτική μπορεί να επιτύχει τους σκοπούς της. Οι ριζοσπάστες κοινοτιστές πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει μία χαρούμενη ανθρώπινη κοινότητα, φτάνει να διορθώσουμε τις στάσεις μας, τις λέξεις μας και τις πρακτικές μας. Οι φιλελεύθεροι αντικοινοτιστές μας λένε, αντίθετα, ότι πρέπει να μετριάσουμε τις φιλοδοξίες μας, να δεχτούμε συμβιβασμένες καταστάσεις, να 'αποκεντρώσουμε' τους πολιτικούς μας σχεδιασμούς.

Συμβουλές που, ωστόσο, στηρίζονται στην προκειμένη ότι τα συμφέροντα και οι ελευθερίες μας βρίσκονται αλλού, δηλαδή, κάπου έξω από την πολιτική σφαίρα, όπου μπορεί πάλι να επιτευχθεί η ανθρώπινη ευτυχία, αν και σε μειωμένο βαθμό. Και πάλιν, πρόκειται για διατυπώσεις πού αγνοούν την τραγωδία. Γιατί, αλήθεια, ποιά μπορεί να είναι τα 'συμφέροντα' του ανθρώπου, μπροστά στο αδήριτο γεγονός του θανάτου;
Πηγή :