Η περιβόητη κεφαλιά του Zidane στο παγκόσμιο του 2006, αποτελεί μνημείο, κατά τη γνώμη μου, του ανθρώπινου προσώπου του πρωταθλητισμού (και του fair play υπό ορισμένη οπτική γωνία) επειδή καταδεικνύει πως όσο μεγάλες κι αν είναι οι προσωπικές και συλλογικές φιλοδοξίες σε ένα ματς τόσο ιστορικής σημασίας όσο ο τελικός ενός παγκοσμίου κυπέλλου, υπάρχει πάντα ένας σκληρός πυρήνας αξιοπρέπειας που ο ανθρωποαθλητής είναι διατεθιμένος, έστω και ενστικτωδώς, να υπερασπίσει με κάθε κόστος, ακόμα και πέρα από το δεσπόζον πλαίσιο της νίκης και της ήττας.
Ένας άλλος Γάλλος με Αλγερινή καταγωγή έχει ξαναθέσει το ίδιο ζήτημα όχι μέσα στο πλαίσιο του ποδοσφαίρου, αλλά μέσα σ’αυτό της επανάστασης, όπου η ανάγκη της νίκης είναι ακόμα πιο επιτακτική. Όταν ρώτησαν τον Αλμπέρ Καμύ αν πρόκειται να υποστηρίξει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Αλγερίας έκανε (με μεγάλη καθυστέρηση) την ιστορική δήλωση (που του στέρησε αργότερα κάθε λογής κομματική ταυτότητα):
Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην επανάσταση και στη μάνα μου, θα διάλεγα τη μάνα μου
βλέμα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου