Οι διανοούμενοι που άλλοτε ήταν σαν εθνικοί σταρ, με διεθνή ακτινοβολία, αραίωσαν. Τη θέση τους πήραν επιφυλλιδογράφοι με το κομμάτι και έμπειροι παλαιοί δημοσιογράφοι. Εφημερίδες αντί για βιβλία.
Ακόμα και τους μαρξιστές οικονομολόγους δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις από τους επαγγελματίες του οικονομικού ρεπορτάζ. Τα δε επαγγελματικά στελέχη της αριστεράς ανατρέχουν σε κλασικές πηγές των αρχών του εικοστού αιώνα, για να βρουν πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα.
Με τον ίδιο τρόπο που δανείζονται πολιτικές πλατφόρμες από αδελφά κόμματα άλλων χωρών, άλλων συνθηκών, άλλων προταγμάτων και προτεραιοτήτων...
Εν τω μεταξύ, εμείς ψαχνόμαστε μεταξύ μας κι είμαστε πάντα οι ίδιοι κι οι ίδιοι και πάντα μειοψηφικά λίγοι. Κι όταν βρισκόμαστε, αν δεν μας ζαλίσει η ρετσίνα, σπάνια χωρίζουμε πλουσιότεροι. Λες και ψάχνουμε ακροατήριο για τους μονολόγους μας ή το μεθύσι.
Στην πλειονότητα μας, στις σύγχρονες κοινωνίες, ψάχνουμε ενεργητικά πλέον την παθητικότητα.
Όχι μόνο του βυθίσματος στον καναπέ και της τηλε-αποχαύνωσης, αλλά της συνειδητής άρνησης να «την» ψάξουμε.
Ολόκληρη η κουλτούρα της κατανάλωσης στηρίζεται και μας διαμόρφωσε σ’αυτό. Η απόφαση της αγοράς ενός προιόντος γίνεται περισσότερο με συνειρμικές εικόνες, παρά με τη λογική και τις πληροφορίες. Τα φιλικά στον χρήστη προιόντα και interfaces κρύβουν τέλεια την λογική της λειτουργίας τους. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ούτε τα «από πίσω», ούτε τα ψιλά γράμματα.
Αλλά ούτε και το διδαχθήκαμε το ψάξιμο. Το αντίθετο μάλιστα.
Επίσης, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας δεν μας αφήνουν και τον χρόνο.
Παρόλο που ο αυτοματισμός θεωρητικά θα απελευθέρωνε τον άνθρωπο από την κοπιαστική εργασία. Το ψάξιμο, όμως, χρειάζεται και χρόνο και ξεκούραστο κορμί.
Αλλά, δεν είναι οι γκουρού που μας λείπουν. Χορτάσαμε και από τις αυθεντίες. Να «μορφ-»ωθούμε είναι το ζητούμενο. Να πάρουμε δηλ.μορφή, με συγκεκριμένες απόψεις, συμπεριφορές και πολιτική λειτουργία. Κι αυτό γίνεται μόνο όταν «αναμετράσαι» δημοσίως με άλλους μορφωμένους ανθρώπους. Τότε καταλαβαίνεις τα κενά σου, τα λάθη σου και γίνεσαι συναισθηματικά πλουσιότερος.
Μετά το ’60 σιγά-σιγά χαθήκαμε στο life style.
H πολιτική κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, η είσοδος της μικροηλεκτρονικής στην παραγωγή και η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και του εμπορίου, αντιστοιχήθηκαν σε νέες παραγωγικές σχέσεις, οι οποίες απαίτησαν και διαμόρφωσαν μια άλλη κουλτούρα. Η μεταρρύθμιση στην Κίνα και η πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» ενίσχυσαν απλώς την κυριαρχία της νέας αυτής κουλτούρας.
Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, σήμερα, τρέμουμε μπροστά στις ενδεχόμενες απαντήσεις που μπορεί να βρει -ερήμην μας- η παγκόσμια άρχουσα τάξη.
Σεναριολογούμε αν θα είναι ένας τρίτος παγκόσμιος ή μικροί περιφερειακοί οι πόλεμοι που θα βγάλουν το σύστημα από την τρέχουσα κρίση. Ανίκανοι να αντιστοιχήσουμε τον πόνο που νοιώθουμε από την απώλεια ενός μόνο δικού μας ανθρώπου με τον θάνατο χιλιάδων (Ιράκ, Σερβία, Αφρική,..) ή εκατομμυρίων συνανθρώπων μας (Β’Παγκόσμιος). Διασκεδάζουμε βλέποντας ταινίες όπως «το κύμα», χωρίς να ψαχνόμαστε πραγματικά για το πώς σπάει επιτέλους αυτό το αυγό του φιδιού του φασισμού.
Μας έπεισαν ότι είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε.
«Ο κόσμος έγινε πολύπλοκος, οι επιστήμες πολλές και μ’ατέλειωτες υποειδικότητες…». Μας επέβαλαν και το μοντέλο του σοβαρού ακαδημαικού, σύμφωνα με το οποίο για να μιλήσεις πρέπει να κατέχεις και την ορολογία και την μεθοδολογία. Μπούρδες.
Μια γαζώτρια στην Αργεντινή, σ’ένα απαλλοτριωμένο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο κατασκευής ρούχων είπε με περισσή άνεση και αυτοπεποίθηση περίπου το εξής: “Τελικά δεν είναι δύσκολο να διοικήσεις ένα εργοστάσιο. Τζάμπα φοβόμασταν το πώς και το τι θα κάναμε.
Από τις εισπράξεις αφαιρούμε όλα τα έξοδα μας, μετά τους μισθούς μας και ότι περισσεύει αποφασίζουμε συλλογικά πως θα το διαθέσουμε. Δεν φαντάζομαι ότι αλλάζουν πολύ τα πράγματα και με τη διοίκηση του κράτους».Κάποιοι καθημερινοί άνθρωποι εκεί ξεπέρασαν τα προβλήματά τους και μίλησαν στους συναδέλφους τους. Κλήθηκαν να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσης και κτύπησαν τον γόρδιο δεσμό των λογικών του συστήματος με την απαλλοτρίωση ενός κλειστού εργοστασίου.
Αυτό ακριβώς καλούμαστε να κάνουμε και μείς.
Να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας, να «μορφ-»ωθούμε ως άτομα και να μιλήσουμε μεταξύ μας. Διαβάζοντας και «συζητώντας» με συγγραφείς που έζησαν εδώ ή αλλού και που δούλεψαν θέματα, για μας, πριν από μας. Εμείς, οι κοινοί θνητοί, να σχολιάζουμε τις αυθεντίες, με όλο το σεβασμό, αλλά και με θράσος. Χωρίς να είμαστε διανοούμενοι. Γιατί το ζητούμενο ήταν και είναι πάντα, να βρισκόμαστε, να αναλύουμε τα θέματα της ζωής, να συνθέτουμε και να πράττουμε
anadrastos.blogspot.g
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου