Οι αντικειμενικές συνέργειες των πολιτικών δυνάμεων: πως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή είναι τελικά "μέρος του συστήματος"

Το καλάθι του ελληνικού πελατειακού συστήματος είναι φανερά πια αδειανό από εναλλακτικές... 

(του Γιώργου Παπασπυρόπουλου) 

Ακούγοντας την Αλέκα Παπαρήγα να κατακεραυνώνει για ακόμη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ ως "κόμμα του συστήματος", νοιώθεις ότι -κι αν μπει για λίγο στην άκρη η πικρία του εκλογικού αποτελέσματος-, η Αλέκα έχει δίκιο! Όχι ότι το ΚΚΕ με τα ηχηρά του "όχι" σε κάθε εναλλακτική πρόταση "εντός συστήματος" και ΕΕ, πρεσβεύει κάτι διαφορετικό - αν υπάρχει ένα απόλυτα συστημικό κόμμα, αυτό είναι το ΚΚΕ - απλά αναφέρεται στο άλλο σύστημα εκείνο του "υπαρκτού", σε έναν μονολιθικό κρατικό καπιταλισμό όπου όλοι οι πολίτες είναι δημόσιοι υπάλληλοι - αυτό κι αν είναι "σύστημα"...

Βλέποντας όμως αποστασιοποιημένα και κυρίως εκ του αποτελέσματος την συμμετοχή του κάθε πολιτικού φορέα στο πολιτικό γίγνεσθαι, ειδικά την περίοδο της κρίσης, ανακαλύπτεις καθοριστικές συνέργειες των δυνάμεων αυτών έως και "αντικειμενικά" συνεργασιών στην πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα. 

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει σχεδόν τα ίδια πράγματα με τους άλλους, εδώ και καιρό. Είναι αντιμνημονιακός όσο είναι στην αντιπολίτευση, όπως ακριβώς έκαναν ΝΔ και ΔΗΜΑΡ όσο ήσαν στην αντιπολίτευση. Η αντιπρότασή του είναι ασαφής και συχνά αντικρουόμενη μεταξύ των στελεχών του - έτσι συνέβαινε και στα άλλα κόμματα... Η μόνη διαφορά του δεν βρίσκεται σε ότι προτείνει (επαναδιαπραγμάτευση, διαγραφή μέρους του χρέους, περίοδος μη καταβολής δόσεων, ρήτρα ανάπτυξης), γιατί αυτά κατά καιρούς τα έχουν ζητήσει και οι άλλοι, αλλά στον τρόπο διαπραγμάτευσης: πρώτα καταγγελία του μνημονίου και μετά η όποια συζήτηση με τους εταίρους και δανειστές μας. Δηλαδή η διαφορά βρίσκεται στο στοιχείο του εκβιασμού: "έχετε πρόβλημα να μας βγάλετε από την ΕΕ λόγω του πιθανού ντόμινο, ε λοιπόν αυτό είναι και το όπλο μας".

Πέραν του ανεύθυνου ρίσκου και της παιδιάστικης διατύπωσης μιας πολύ σοβαρής πολιτικής επιλογής, η στάση αυτή έχει και τα θετικά της... 

• Πρώτον, εκτονώνει πολιτικά την οριακή απελπισία του λαού και της κοινωνίας που βλέπουν την τρόικα να μας πιέζει στα όρια της επιβίωσης και να αρκείται σε βαριά οριζόντια μέτρα, συνεργώντας στο βάθος με την συντήρηση του πελατειακού συστήματος. Η απελπισία δεν γίνεται εξέγερση αλλά αναμονή για την πτώση της κυβέρνησης και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία...
•  
•  
• Δεύτερον, γίνεται διαπραγματευτικό όπλο της τρικομματικής κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική ηγεσία πίσω από την τρόικα, με το αλάνθαστο επιχείρημα: "μετά από μας ο Τσίπρας - διαλέξτε!". Αυτό μάλλον είπε στην Μέρκελ ο Σαμαράς και ξαφνικά άλλαξε το κλίμα - δόση, επιμήκυνση, κούρεμα ομολόγων ΕΚΤ, απελευθέρωση κονδυλίων ΕΤΕπ, εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, όλα ξαφνικά ρέουν φυσικά μαζί με προτάσεις εμπροσθοβαρούς καταβολής δόσεων για να μην δοθούν άλλα χρήματα.

Έτσι, το απενοημένο διάβημα του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις δημοσκοπικές επιδόσεις του βοηθούν τους "άλλους" να πετύχουν τους στόχους τους.

Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την δράση των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Μέχρι τώρα το διεφθαρμένο σύστημα δημόσιας διοίκησης, άφηνε την ανομία να διογκώνεται, την εμπορία μεταναστών ανεξέλεκτη, την πορνεία και τα ναρκωτικά στο κέντρο των πόλεων να αποτελούν τον κανόνα και τους πολίτες ...ανυπεράσπιστους και απελπισμένους. Η φασιστική βία κατά των μεταναστών, η αντιποίηση αρχής από τους βουλευτές της ΧΑ και η ρατσιστική επισιτιστική και ιατρική βοήθεια των νεοναζί, ταρακούνησε το σύστημα. 

 

 

Πριν γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση, το κράτος ευαισθητοποιήθηκε και άρχισε να κάνει την δουλειά τους σε "ανταγωνιστική" βάση με την άνοδο της ΧΑ. "Ξένιος Δίας", μέτρα κατά της ρατσιστικής βίας, ανάκτηση των πόλεων από τις επίσημες αρχές. Οι χρυσαυγίτες υλοποίησαν την διαμαρτυρία "δεν υπάρχει κράτος" με την ιδιότυπη φασιστική τους αντίληψη αλλά αυτό ξύπνησε επιτέλους τις συνειδήσεις και το ίδιο το κράτος. Και έθεσε, επιτέλους και το ζήτημα της καταπάτησης των νόμων με ιδεολογικά σχήματα και προσχήματα, πράγμα που κάνει η αριστερά συστηματικά χρόνια τώρα με την ανοχή του "συστήματος". Τώρα με την ΧΑ, απλά άλλαξε η ιδεολογική δικαιολογία - η πρακτική είναι η ίδια: "νόμος είναι το δίκιο του τάδε".

Με τα δυο παραπάνω παραδείγματα, είναι σαφές ότι ολόκληρο το σύστημα προχωρά αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα του κομμάτι το άλλο. 

Αν λοιπόν με την έννοια σύστημα εννοούμε το "πελατειακό σύστημα" που είναι το κατεξοχήν ελληνικό "σύστημα", τότε θα πρέπει με μεγάλη προσοχή, ξανά και ξανά, να αναρωτηθούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται πραγματικά "εκτός" και ποιες απλά τραβούν την προσοχή μας σε μια φαντασιακή εναλλακτική προοπτική ενώ στην πραγματικότητα δουλεύουν στην ίδια κατεύθυνση - απλά αλλάζουν τα πρόσωπα, τα σήματα και οι ομάδες εξουσίας.

Όσοι και όσες ενδιαφερόμαστε να μεταρρυθμιστεί και να επιβιώσει αυτός ο τόπος, μπορούμε να αποφύγουμε την ταύτιση με την δημαγωγία και τις κενές εξαγγελίες των πολιτικών δυνάμεων (γνωρίζοντας ότι ειδικά η αντιπολίτευση βρίσκεται ακόμη σε προεκλογική περίοδο) και να δούμε αντικειμενικά ένα σύστημα που σέρνεται από την κρίση και την πίεση της ΕΕ, προσπαθεί να αποσοβήσει το αναπόφευκτο, ετοιμάζει τις εναλλακτικές του στις δυο πλευρές του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή) και στο μεταξύ επιβαρύνει με καθυστερήσεις και οριζόντιες περικοπές μια οικονομία που άρμεξε πελατειακά για δεκαετίες. 

 

Οι ίδιοι άνθρωποι μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή, για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους ή να εκφράσουν την απελπισία τους για την υποχρεωτική πτώση και ανάσταση αυτού του τόπου που κατέστρεψαν οι ίδιοι ή οι άλλοι με την ανοχή τους ή την ευπιστία τους. Κι είναι αστείο και δραματικό συνάμα, να βλέπειςστις διαδηλώσεις αγκαζέ, λαμόγια και αδικημένους. Και οι δυο χάνουν αλλά ο εχθρός είναι πρώτα δίπλα τους και μετά απέναντι...

Οι υπόλοιποι τι κάνουμε; 

Θα πρέπει μάλλον, να βλέπουμε τα πράγματα "αποϊδεολογικοποιημένα", μέτρο το μέτρο, βήμα το βήμα, από όποιον και αν προωθούνται και με βάση το πόσο πιο κοντά στην έξοδο από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης μας οδηγούν. Και να επιτρέπουμε επιτέλους συναινέσεις και ιστορικούς συμβιβασμούς χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, δογματισμούς και προκαταλήψεις αλλά με βάση τον ρεαλισμό και αυτό που μπορεί να γίνει, άμεσα και πραγματικά, όχι υποθετικά( κι εκεί είναι αντικειμενικά επιβοηθητική η "συνέργεια" των ανεύθυνων λόγων και των απειλών των άκρων - αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά είναι οι άνομες πράξεις τους!).

Αυτή είναι ίσως η δυνατή και αναγκαία υπέρβαση της εποχής και όχι η ενασχόληση με την απλή αλλαγή ...κόμματος ή ψήφου. Ανθρώπων ίσως...

(του Γιώργου Παπασπυρόπουλου)