Γράφει ο Γιάννης Γούναρης
Όταν ήμουν μικρός γύρω στα 10 είχα πλέον γίνει ένας πολύ καλός χορευτής στο ζεϊμπέκικο ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος ο Βικέντιος από τους καλύτερους χορευτές ζεϊμπέκικου στο νησί με δίδαξε με αγάπη την ψυχολογία ενός ανθρώπου που χορεύει ζεϊμπέκικο.
Συχνά μου έλεγε όταν χορεύεις θα αφήνεις να είσαι ο εαυτός σου ,όταν χορεύεις να είσαι εκεί και για να το καταλάβω μου έλεγε ποτέ δεν θα λες έχω πόνο κέφαλο θα λες με πονάει το κεφάλι μου το έχω και το πρέπει θα τα αποφεύγεις .
Μεγάλωσα με τα ρεμπέτικα και το γνήσιο λαϊκό τραγούδι όταν πήγαινα το καλοκαίρι στο νησί είχε ένα παλιό Τζουκ μποξ στο μέχρι πρόσφατα μίνι μάρκετ του Χαλί δα που ήταν καφενείο ,εκεί οι θαμώνες βλέποντας την κλίση μου έκαναν χάζι με μένα και με έβαζαν να χορεύω ζεϊμπέκικο και με πλήρωναν για αυτό, με δεκάρες, πενηνταράκια, και δραχμές.
Ο πρώτος μου ξάδερφος ο Δημήτρης ο Δοντάς έβγαινε από τα ρούχα γιατί θεωρούσαν ότι με κορόιδευαν και έτρεχε στην μάνα μου να της πει τα μαντάτα Θεία αυτός ο παλαβός πάλι χορεύει στο καφενείο...
Όμως για μένα ήταν πηγή χαράς και έκφρασης που με συνόδευε και στα εφηβικά μου χρόνια και μέχρι σήμερα για μένα το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός ζωής και θανάτου και είναι μοναχικός χορός και δεν αφορά το γλέντι αλλά τον καημό που κρύβει μέσα του ο χορευτής
Συνήθως τραγικά γεγονότα (θάνατος) είναι που σε κάνουν να ανασκουμπώνεις τη σκέψη σου και τις σχέσεις σου!!Σεριανώντας στο διαδίκτυο βρήκα Μια ξεχασμένη εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη και του Γιάννη Κασπίρη (“ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΜΗ”).αφιερωμένη στο ζεϊμπέκικο
Την εκπομπή αυτή πρέπει πιστεύω να την δουν όλες και όλοι και κυρίως τα σχολιόπαιδα ως εναρκτήριο μάθημα χορευτικής παιδείας.
Κυρίαρχα όμως όσοι – όσες κατά καιρούς ΜΠΟΥΚΑΡΟΥΝ κατά δεκάδες
πήζοντας τις νυχτερινές χορευτικές πίστες, λες και διαγκωνίζονται ποιος
θα αναδείξει καλύτερα την εγωπάθεια του.
Αυτοί που προκαλούν με τη στάση
τους εκπομπή μηνυμάτων σε σχέση με την εκεί παρουσία τους (απ’ όσους
ελάχιστους ντροπαλούς –ές απέμειναν αποσβολωμένοι στα καθίσματά τους)
αντί να συγκεντρώνονται στον ήχο, τον στίχο και τον της στιγμής εαυτό
τους, ενώ συνάμα κάποιες να τραβολογούν προς τα κάτω το ελάχιστο κάτω
της μέσης ύφασμα και κάποιοι να δηλώνουν με τη λοξή κλεφτή ματιά τους
την ανύπαρκτη παρουσία τους!!!!
Ένας ήχος, ένας στίχος, μια ύπαρξη κι
ένα μπουλούκι χορευτικά ασχημονούν τες!!!!
…………………………………………………………………………………….
Στη σκέψη αρμόζει το “είναι” ή το “δεν είναι” κι όχι το “πρέπει” ή το “δεν πρέπει” ως έκφανση του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και το “αρέσει” ή το “δεν αρέσει” που συμπληρούμενο από το κτητικό “MOY” και το “ΕΤΣΙ” γίνεται συνώνυμο του απαξιωτικού “έτσι μου αρέσει” = “έτσι μου γουστάρει” και αποκτά χαρακτηριστικά ιδεολογικής μαστροπείας και συμπεριφορικού χρυσαυγητισμού!!!!
Zeimpekiko from Ioannis Kaspiris on Vimeo.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου