Η ιστορία μας δείχνει ότι κανένα κόμμα της μεταπολίτευσης δεν είχε συγκεκριμένη άποψη ούτε για το μοντέλο της οικονομίας ούτε για σχέδιο με όραμα και κατευθύνσεις ανάπτυξης.
Τα θέμα τους ήταν πως περνάς αυτά που σε βολεύουν ως κόμμα και ως κυβέρνηση στους πελάτες των κομμάτων...
Το ίδιο ισχύει και τώρα που οι δανειακές υποχρεώσεις μας επιβάλλουν να μειώσουμε το κράτος και να απολύσουμε δεκάδες χιλιάδες κρατικούς υπαλλήλους.
Ουδείς στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση (παρά τα όσα δηλώνονται δημόσια) έχει την ελάχιστη ιδεολογική αναστολή.
Σας θυμίζω τις «χοντράδες» Στουρνάρα: Αν με άφηναν θα απέλυα 10000 αρχίζοντας από τους επίορκους...».
Θα το δείτε όμως και στην πράξη τα επόμενα χρόνια.
Το ζητούμενο λοιπόν (όπως επιμένει και η ιστορία μας) είναι η πολιτική φόρμουλα που να βολεύει τους πάντες ώστε να ελέγχονται οι αντιδράσεις. Είτε αυτές προέρχονται από την επιχειρηματική κοινότητα, (πράγμα που κανέναν πολιτικό δεν ενδιαφέρει) είτε από την κοινωνία των ψηφοφόρων (πράγμα για το οποίο καίγονται οι πάντες).
Όπως εξελίσσονται όμως πολιτικά τα πράγματα σήμερα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συρρικνώσει το κράτος χωρίς, αισθητές τουλάχιστον, αντιδράσεις. Γιατί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περάσει με συνθήματα αριστερών προοδευτικών λόγων και αιτιών τομής και εκσυγχρονισμού... στη δημόσια διοίκηση.
Ας δούμε όμως πως δένει το συμπέρασμα αυτό με την νεώτερη πολιτική και οικονομική ιστορία του τόπου.
Την δεκαετία 1975-1985 μόνο οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ είχαν την μεγαλύτερη δυνατή άνεση να προχωρήσουν σε κρατικοποιήσεις και κρατικές τερατογεννήσεις όχι γιατί πίστευαν ότι η οικονομία θα απέδιδε καλύτερα εάν ήταν κλειστή και υπό τον έλεγχο του κράτους, αλλά γιατί έτσι τους βόλευε πολιτικά εκείνη την εποχή.
Οι μόνοι που δεν μπορούσαν ήταν του ΚΚΕ γιατί η προοπτική εισόδου στην ΕΟΚ θα χάλαγε την «σούπα» των τεράστιων πόρων που θα έπεφταν στην Ελλάδα αμέσως με την ένταξη. Πως θα γινόταν αυτό με ΚΚΕ;
Τι πιο εύκολο λοιπόν για την δεξιά κυβέρνηση του Καραμανλή (την απολύτως αποδεκτή από την ΕΟΚ) να κρατικοποιήσει τους «μισητούς τους λαού» Ωνάση, Ανδρεάδη, Νιάρχο, Δράκο, Τσάτσο, Κεφάλα, Κατσάμπα με το πρόσχημα των χουντικών συμβάσεων, της τραπεζικής «λοβιτούρας» και του υπερδανεισμού.
Τα επιχειρήματα της δεξιάς του Καραμανλή «κούμπωναν» από την μια μεριά με την προπαγάνδα της αριστεράς του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ και από την άλλη με τους αλαλαγμούς της κομματικής συνδικαλιστικής συντεχνίας της τότε Ομοσπονδίας Βιομηχανικών Εργατών που ήθελαν κρατικοποίηση για να βολέψουν στο κράτος το αραλίκι τους... που βεβαίως δεν μπορούσαν να βολέψουν με τους ιδιώτες επιχειρηματίες.
Ούτε «κιχ» δεν ακούστηκε στην Βουλή και στους δρόμους όταν ο Καραμανλής έπαιρνε το κράτος από 35% συμμετοχή στην οικονομία και το πήγαινε πάνω από το 60%.
Τι πιο βολικό για τους τότε αριστερούς του ΠΑΣΟΚ (στην συνέχεια μεγαλοαστούς της κεντροδεξιάς) αλλά και για το ΚΚΕ να συντελούνται όλα αυτά από κυβέρνηση δεξιάς...
Από το 1981 και μετά ο δρόμος του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ για την κρατική τερατογέννηση ήταν κάτι παραπάνω από στρωμένος με ροδοπέταλα...
Πρώτον η δεξιά δεν μπορούσε να πει τίποτε (όπως και δεν είπε) γιατί είχε ήδη κάνει τα χειρότερα.
Δεύτερον γιατί είχαμε τις 43 προβληματικές βιομηχανίες (που έγιναν βέβαια προβληματικότερες μα την κρατικίστικη πολιτική της δεξιάς) οι οποίες μπορούσαν άνετα να καλύψουν το «όραμα» του «σοσιαλισμού» της ντουντούκας.
Τρίτον οι πάντες (από συντεχνίες μέχρι κόμματα) βολευόντουσαν γιατί επί Καραμανλή (1974-1980) είχαν ήδη γίνει περί τις 100.000 προσλήψεις.
Άρα με το πρόσχημα του «σοσιαλισμού» που διαδέχθηκε το πρόσχημα των «χουντικών της βιομηχανίας» το κράτος από τις 3.000 υπηρεσίες πήγε στις 23.000 και η συμμετοχή του στην οικονομία πάνω από 70% χωρίς «να ανοίξει μύτη» αλλά αντίθετα να είναι οι πάντες, εντός και εκτός Βουλής, συνεννοημένοι και πανευτυχείς...
Στην πορεία όμως αποδείχθηκε ότι οι πολιτικές λύσεις των κρατικοποιήσεων Καραμανλή – Παπανδρέου που στοίχισαν στον λαό πάνω από 1 τρισ. δραχμές κατάντησαν κουφάρια.
Όλες με μοναδική εξαίρεση τον πετρελαϊκό τομέα επειδή έμμεσα ξεγλίστρησε από το κράτος.
Η σημερινή «δεξιά» της ΝΔ και οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν πλέον να μειώσουν το κράτος γιατί τα γιαούρτια θα πετάγονται μόνα τους... Έτσι ο «κλήρος» πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Μένει μόνο ο τρόπος που θα τον σερβίρει στον λαό. Και επειδή νομοτελειακά το κράτος θα συρρικνωθεί, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα γίνει το σερβίρισμα...
Αν η Τρόικα επιμείνει στην υπόδειξη να επιστρέψει το κράτος στο 35% που κατείχε στην οικονομία το 1974, πριν το φτάσουν Καραμανλής και Παπανδρέου στο 70%, πρέπει να περιμένει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα δεν έχουμε πρόβλημα με διόγκωση ή συρρίκνωση του κράτους. Πρόβλημα είναι μόνο πως θα το «σερβίρουμε» στους πελάτες-ψηφοφόρους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου