Αύγουστος 2013. Γράφω κοιτώντας απ΄την βεράντα μου -στο Μέγα Γυαλό που μοιάζει με φιλιστρίνι, παλιού αργοσάλευτου ποσταλιού, από κείνα ,που τις φωτογραφίες τους- ποτισμένες με την αλμύρα της μνήμης , που σπαρταράει στις καρδιές των ναυτικών- ποστάρει συχνά ο Καπτά Σιδερής στην ηλεκτρονική μας παρέα .
Kαθώς ξεφεύγω απ την συμβατική καθημερινότητα κι ανοίγομαι στο πέλαγος του καλοκαιριού, νοιώθω το διάφανο φώς να μου ψιθυρίζει παλιές και νέες αφηγήσεις , γεμάτες φρέσκιες λέξεις και καινούρια ρήματα , διαγράφοντας τα σχήματα και τις αράγιστες πεποιθήσεις , που με γεμίζει ο φόρτος της δουλειάς.Αποκαλύπτεται μπρος μου ένας κόσμος πιο πλατύς.Πιο ανθεκτικός, πιο πλούσιος , όχι μονάχα στην φυσική του υπόσταση μα και στην ανθρώπινη εμψύχωσή της.
• Σιγοσφυρίζοντας τον στίχο του Σεφέρη «την θάλασσα , την θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει» βολεύομαι όσο καλύτερα μπορούσα στην πολυθρόνα μου. Το νησόσπαρτο Αρχιπέλαγος απλώνεται μπροστά μου, σαν μια υπέροχη στενόμακρη λουρίδα από κεντημένο χράμι, σε όλες τις ανταύγειες του γαλάζιου. Αγναντεύοντας « τα νησιά των Κυκλάδων συνειδητοποιώ πως δεν είναι κάτι το μόνιμο.
Γίνουνται, πλάθουνται και ξεπλάθουνται κατά τις στιγμές , σαν όνειρα, κατά τα χρώματα, κατά τον καιρό, κατά την θέση του ήλιου , κατά την απόσταση που τα αντικρύζεις .
Ποτέ δεν είναι τα ίδια.Αλλά μέσα από αυτές τις εναλλαγές τους κρατάν αναλλοίωτο : εκείνο το ουράνιο απέριττο, εκείνο το ευδαιμονικά απλό, εκείνη την απαλοσύνη του βρέφους
• Η θάλασσα ακίνητη, γκριζογάλανη , μαζί με τον ορίζοντα μια θολούρα .Αφήνομαι να ρεμβάζω σαρώνοντας με την ματιά μου τις ξεθωριασμένες φιγούρες των νησιών μας , που καθώς τα συντροφεύει, ένα πλήθος ,από κάθε λογής πλεούμενα , μοιάζουν, σαν τα πρωτοκοιτάξεις, ασάλευτα στίγματα που κυλούν συνεχώς στις θαλασσινές αρτηρίες.
Αλλά , στο τέλος μένουν ακίνητα, σαν πλάνα αρχείου στον καθρέφτη του μηδενισμένου χρόνου, που στο βάθος του, μέσα από διάφανο τόξο, βλέπω την αδιατάρακτη συνέχεια της ζωής και των ανθρώπων της θάλασσας, μονοκοντυλιά,με όλες τις διαφορές , που έχει κάθε περίοδος ξεχωριστά , απ΄τα σημερινά υπερσύγχρονα πλεούμενα , ως τα κυκλαδικά καράβια , που τα κυβερνούσαν άνδρες με μυτερές αρχαϊκές γενειάδες , σαν εκείνες που βρίσκουμε στις αγγειογραφίες.
• Το άσπιλο λευκό συμπληρώνει χρωματικά τους γκρίζους όγκους των νησιών που κάνουν κύκλο γύρω από την Σύρο, Απέναντι μου η Πάρος, γοητευτική μέσα στην χρυσή γύμνια της, μια μάζα από αστραποβόλο ασήμι.Η Πάρος , η Αντίπαρος, η Δήλος κρυμμένη απ΄την Ρήνεια…
Μορφές γνώριμες, μπολιασμένες με την υγρασία της θάλασσες, με τα βαλαντωμένα ανεμοβρόχια και τις πυρωμένες κορφές των βράχων, που τεντώνονται σαν χαίτες αλόγων, που τριγυρίζουν μια σκληρή στεριά γεμάτη κάπαρη και που στην λίγη αφράτη γή , φτάνει για γεννηθεί η ευωδιαστή σάρκα της ελιάς. Ρουφάω μια γουλιά δυνατό καφέ και κάνω ασκήσεις γυμναστικής στην φαντασία μου για να ξαναζήσω την ιστορία του Αιγαίου από τον καιρό που το ερήμωνε ο φόβος των πειρατών μέχρι τις μέρες μας που το κατακλύζουν τα καραβάνια των τουριστών.
• Έχω ασκηθεί να παρατηρώ προσεκτικά τις σιλουέτες των νησιών τις καυτές ώρες του μεσημεριού.Χρώματα και σχήματα αιχμάλωτα της ασάφειας , που δημιουργεί η εξάτμιση του νερού και η φυσική κούραση της ματιάς που παρατηρεί για να εντοπίσει στο χάος την ουσία που κρύβουν εντός τους οι μικροί κόσμοι των Κυκλάδων. …Κοντινά ή πιο αχνά περιγράμματα στον ορίζοντα την μέρα, φωτισμένοι όγκοι γειτονικοί ή πιο απόμακροι το βράδυ,αναμετρούν τις δυνάμεις τους χιλιάδες χρόνια τώρα ,- απ΄την προϊστορία μέχρι την παγκοσμιοποίηση - μαζί με το ανθρώπινο φορτίο που κουβαλούν και αφηγούνται το πιο καταπληκτικό παραμύθι του κόσμου. Την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
• Από το βάθος του σπιτιού έρχονται αλλόκοτοι ήχοι.Φωνές αγχωτικές, ξενέρωτες, που κάνουν την καλοκαιρινή ευτυχία μου να τρίζει .Μάλλον ξέχασα την τηλεόραση ανοιχτή…Ο Ιούλιος είναι γεμάτος εθνικά εγκαύματα. Οι πολιτικοί της τρέχουσας επικαιρότητας,περιφέρονται , με τον χαρακτηριστικά ξύλινο λόγο τους, από κανάλι σε κανάλι…
Μέτριοι νόες, μέτριοι γνώστες των πραγμάτων , αφύσικα διογκωμένοι από την κορτιζόνη της αδιάλειπτης τηλεοπτικής παρουσίας («το πες –πες κάτι θα μείνει»,έχει γίνει< « βγές – βγές κάτι θα μείνει» Πελαγωμένοι μες την ψευδαίσθησή τους ότι «κυβερνούν» , «αντιπροσωπεύουν το λαό», «αγωνίζονται για το εθνικό συμφέρον», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από αλαζόνες χωροφύλακες που επιτηρούν την βλακώδη συμμόρφωση , στην οργανωμένη οικονομική τερατωδία, που έχουν επιβάλλει στα λαό μας ,οι τοκογλύφοι των Βρυξελλών, ή έστω αυτόκλητοι ποιμενάρχες , ενός καθημερινά σφαγιαζόμενου ποιμνίου από τους δήμιους της ευρωπαϊκής ιδέας. Στην πραγματικότητα δίνουν κυνικές παραστάσεις εξουσίας.
Μεθυσμένοι από την ισχύ ή την αίγλη του αξιώματός τους , αδυνατούν να κατανοήσουν , πως η πατρίδα μας βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή και πως οι ίδιοι δεν έχουν έχουν καμιά πραγματική αρχή στα χέρια τους, αλλά είναι δέσμιοι της φαντασίωσής τους, πως «κυβερνούν» ή «αντιπολιτεύονται».Στην ουσία μεταφράζουν στα ελληνικά τον εξιδανικευμένο αμοραλισμό του Σόιμπλε και εξωραΐζουν την ασχημία μιας απάνθρωπης πολιτικής, που εξοντώνει ένα λαό.
• Ευτυχώς , που υπάρχουν τα τηλεκοντρόλ κι αρκεί ένα απλό χάιδεμα στο off και η φυσική ισορροπία του μικρού μας σύμπαντος έχει αποκατασταθεί ακαριαία …
Εν μέσω «κρίσης», νοιώθω πουλί αποδημητικό , ξορκίζω τους θερινούς καλικάντζαρους και τις πολιτικές ραδιουργίες τους,προκαλώ τεχνητό μπλακάουτ στην αδηφάγα τεχνολογία , κλειδώνω απέξω τον πολιτισμό, και απομονώνομαι στο μικρό μου κατάστρωμα για να ατενίζω τις ζωγραφιές των Κυκλάδων. Το μελτεμάκι φρεσκάρει σαν λαγγεμένο αλητάκι ,χώνεται ύπουλα στα φύλλα των δοκιμίων του Ελύτη ,και πολεμάει να μου κλέψει την «Μαγεία του Παπαδιαμάντη», όμως εγώ δεν πτοούμαι.Στο τέλος θα το γητεύσω και θ' αρχίσει να μου φέρνει με λυγμούς τον «Αύγουστο» του Παπάζογλου…
Έχει τόσα μικρά , ταπεινά μα και πανέμορφα αυτή η περιπέτεια της ζωής , που την εξανθρωπίζουν και δίνουν αλήθεια στο Σολωμό, που έβγαλε το συμπέρασμα πως με όλα τα φαρμάκια της, είναι «μέγα καλό και πρώτο» .
Καλοκαίρι του 2013.Στην αυγή του νέου αιώνα και της τρίτης μετά χριστό χιλιετίας , κι ενόσω δοκιμάζαμε να επινοήσουμε κάποια αισιοδοξία , καιροφυλακτούσε Ιστορία.Παράδοξη η αλήθεια η επαλήθευση του ποιητή , που η βουή των στίχων έρχεται από πολύ μακριά.Το 1937, ο μετά από χρόνια Νομπελίστας Σεφέρης είχε ναυπηγήσει ένα καράβι που το βάπτισε ΑΓΩΝΙΑ 937.Σήμερα κοιτάω στο πέλαγο κι αναγνωρίζω το καράβι , που ταξιδεύει η Πατρίδα μας, ΑΓΩΝΙΑ 2013. Μα και πάλι δεν πτοούμε γεμίζω φως και θάλασσα ελληνική τις μποτίλιες τις ψυχής μου κι αρμενίζω , σαν καραβόξυλο που το γλύφει το κύμα.
• Το καλοκαίρι με προικίζει υπομονή.Λόγους για να πληγωθεί κανείς βρίσκει αρκετούς .Είναι πανεύκολο να βρεις αιτίες για να μηδενίσεις «το γραπτό» που λέγεται Ελλάδα.Ας χαρούμε, λοιπόν, «όση Ελλάδα μας απέμεινε».
Πηγή :http://apopsy.blogspot.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου