Γιατί τι άλλο θέλουν να πουν τέτοια διαβήματα παρά ότι η ζωή είναι και ένα αστείο με το οποίο πρέπει να γελάσουμε, πως ίσως μάλιστα είναι περισσότερο αυτό παρά ένα παιχνίδι στρατηγικής με έπαθλο την τελική επικράτηση, αφού δεν υπάρχει τελικά, αφού το κάθε τελικά είναι αέρας κι αφού η κάθε τελική επικράτηση, ως κάτι συμβολικό, δεν μπορεί να σε κάνει τόσο αυτόματα και τόσο καθαρά χαρούμενο όσο ένα αβαθές καλαμπούρι, που είναι κάτι πηγαίο.
Παίρνοντας τη ζωή στα σοβαρά και στα συμβολικά, μην παίρνοντας τη ζωή στα πηγαία, βομβαρδίζουμε και βομβαρδιζόμαστε, πλουτίζουμε και φτωχοποιούμε, εξολοθρεύουμε και εξολοθρευόμαστε.
Μια παγκόσμια δικτατορία του γελοίου και του γέλιου, μια ιδεολογία ή μια θρησκεία που θα μας έλεγε να το πάρουμε αλλιώς και να σταματήσουμε να προσπαθούμε να πηγαίνουμε προς τα μπρος και προς τα μέρη των άλλων, που θα μας έλεγε να χαλαρώσουμε, να κάτσουμε εκεί που σκάει το κύμα και να δούμε τη θάλασσα ή να κάτσουμε και να γελάσουμε τώρα και εδώ με ένα ανέκδοτο αντί να έχουμε κατά νου μας το τελικά, αφού τίποτα δεν υπάρχει στο τελικά κι όλα υπάρχουν στο τώρα, αφού το μόνο αληθινό τελικά είναι ο θάνατος.
Και αντί πριν αυτό το τελικά να επικρατεί το οικουμενικό γέλιο για την εν τέλει σαχλότητα της ανθρώπινης ζωής που από το πουθενά και το εντελώς τυχαίο ξεφυτρώνει και νομοτελειακά στο πουθενά επιστρέφει, επικρατεί ο δίχως ουσιώδη λόγο πόνος.
Το γέλιο δεν μπορεί να χωριστεί, το γέλιο δεν μπορεί να μας χωρίσει, καλύτερα δεν γελάει αυτός που γελάει τελευταίος, κάθε γέλιο είναι αυτοτελώς καλύτερο και κάθε βλακώδης χαβαλές είναι ο αντίποδας της αυθεντικής ανθρώπινης βλακείας, της βλακείας δηλαδή της αλληλοφαγωμάρας και του αγώνα για την επικράτηση της μιας τάξης, κάστας, φυλής ή οτιδήποτε εις βάρος των υπολοίπων.
Πηγή : http://old-boy.blogspot.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου