Κείμενο για την εφημερίδα της Σερίφου:
«Η μικρή ιστορία ενός τοίχου με μεγάλη σημασία»
Έχω την πεποίθηση πως όλοι οι σεριφιώτες είμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με την ζωγραφιά, που τώρα πια κοσμεί τον τοίχο της παιδικής χαράς, γιατί κάπου μέσα μας όλοι στεναχωριόμασταν για την κατάσταση στην οποία ο τοίχος είχε περιέλθει με τα χρόνια.
Υγρασίες, χώματα, μουτζούρες από τυχαία γκράφιτι , ο τοίχος έμοιαζε με έναν τεράστιο λεκέ που ενοχλούσε τα μάτια μας και σε ακολουθία την ψυχούλα μας καθημερινά.
Κάπως , κάποιος, κάτι, έπρεπε να το διορθώσει. Αυτό ήταν τουλάχιστον το δικό μου αίσθημα , σκέψη και επιθυμία .
Και να που βρέθηκε κάποιος από εμάς που δεν έμεινε απλά στη σκέψη, την ευχή και την επιθυμία , αλλά πήρε και την πρωτοβουλία για δράση !.
Η κα Λεάννα Λεβή , καθηγήτρια αγγλικών στο Serifos Language school ήταν και η πρωτοπόρος ανάμεσά μας .
Μοιράστηκε την επιθυμία της με τους μαθητές της και όλοι μαζί άρχισαν να σχεδιάζουν τα βήματά τους στην πορεία δράσης για την πραγμάτωση του καθαρισμού, ασπρίσματος, και ζωγραφικής του τοίχου.
Κι όταν κάποιος επιθυμεί πολύ και κάνει την αρχή, τότε πολλοί συντονίζονται μαζί του και με έναν μεταφυσικό τρόπο συναντώνται οι πορείες τους σε αγαστές συνεργασίες.
Έτσι με συνάντησε η κα Λεάννα ζητώντας την συνδρομή μου ως ζωγράφο – εικαστικό και καθηγήτρια της αισθητικής παιδείας στο νησί μας.
Είχα την υποχρέωση και την ευθύνη ως άνθρωπος της τέχνης, που παίρνει πολύ σοβαρά την ευρύτερη παιδαγωγία μέσα από την τέχνη, ακόμα περισσότερο όταν αυτή αφορά ένα δημόσιο έργο που απευθύνεται σε όλο τον κόσμο χωρίς διακρίσεις, να δεχτώ αμέσως την συνεργασία . Ο μόνος δισταγμός μου ήταν ότι δεν μπορούσαμε να δράσουμε αυτόβουλα σε έναν δημόσιο χώρο χωρίς την άδεια του Δήμου.
Προς έκπληξή μου η κα Λεάννα είχε αμέσως να μου επιδείξει την άδεια από τον Δήμο και καθώς μου εξήγησε, ήταν ένα από τα θέματα που είχε συζητήσει με τα παιδιά, παιδαγωγώντας τα κι αυτή στο επίπεδο της αγωγής του πολίτη, πως όλα τα πράγματα έχουν τις συγκεκριμένες διαδικασίες τους και κανείς δεν μπορεί να δρα αυθαίρετα.
Η δουλειά άρχισε. Η κα Λεάννα μου πρότεινε με ένα δικό της προσχέδιο, την θεματική της τοιχογραφίας που αφορούσε την αποτύπωση χαρακτηριστικών τόπων του νησιού με ιστορική σημασία .
H ιδέα της είχε ήδη συζητηθεί με τους μαθητές της καθώς προβληματίζονταν στην επιλογή του θέματος. Όλοι μαζί συμφώνησαν πως εικονίζοντας μεριές του νησιού που σηματοδοτούν το ίδιο αλλά και την αγάπη που μας δένει με αυτό, το έργο θα γινόταν αμέσως αποδεκτό κι αγαπητό κι από όλους τους σεριφιώτες.
Έτσι εγώ εργάστηκα όλα τα θέματα και συνέθεσα το σχέδιο του τοίχου σε μακέτα. Ξεκινώντας από την ταμπέλα που δείχνει «προς Σέριφο» το μάτι παρακολουθεί τον άσπρο Πύργο που συνδέεται μέσα από τις πέτρες με τα μεταλλεία στο Μεγάλο Λιβάδι και με όλα τα ερείπια των βαγονέτων, τις ράγες και τα σιδερικά , φτάνει στην γέφυρα φορτοεκφόρτωσης, περνά από την απλάδα μιας διακοσμητικά σε απόδοση θάλασσας με κεντρικό μοτίβο τον ήλιο και καταλήγει σαν άλλος περιπατητής στο πέτρινο διάπλατο καλντερίμι που οδηγεί στη Χώρα της Σερίφου.
Τόσο η κα Λεάννα όσο κι άλλοι που με γνωρίζουν εδώ στη Σέριφο, ίσως να μη ξέρουν πως οι σπουδές που είχα στην Καλών Τεχνών των Βρυξελλών, αφορούσαν αυτό ακριβώς το αντικείμενο, δηλαδή την ζωγραφική σε τοίχους για δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, εξωτερικό ή εσωτερικό των κτιρίων.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ η ίδια το είχα ξεχάσει με τα χρόνια , καθώς η πορεία μου άλλαξε και η προσήλωσή μου στράφηκε σε άλλα αντικείμενα με τελευταίο την διδακτική της τέχνης.
Τι συγκυρία!
Εδώ ας αρχίσω να περιγράφω την μαγεία που μας έδεσε μεταξύ μας και με το έργο.
Και πρώτ΄ απ΄ όλα τα παιδιά, οι μαθητές μας που έγιναν υπεύθυνοι συνεργάτες, συν-δημιουργοί και τους είδαμε να αυτο-προσφέρονται σε εργασία ωρών, χωρίς γογγυσμό, αλλά με αδιάκοπο ενθουσιασμό, σοβαρότητα και θέληση να πραγματώνουν τον σκοπό τους. Είχαν δεσμευτεί με τρόπο ώριμο για την ηλικία τους ακόμα και τα πιο μικρά. Άκουγαν τις οδηγίες και με ακρίβεια εκτελούσαν. Άκουγαν και μάθαιναν αυθόρμητα και πρακτικά πάνω στο πεδίο δράσης. Έκανα μαθήματα που δεν θα μπορούσα ποτέ με τέτοιον τρόπο να κάνω και να μεταδώσω την γνώση μέσα στην τάξη. Βρέθηκαν κοντά μου μικρά παιδιά με μαθησιακά προβλήματα να με βοηθούν στα μετρήματα, στον υπολογισμό , στις μεγεθύνσεις, στον σχεδιασμό και είμαι σίγουρη πως εντύπωσαν μέσα τους με πρακτικό και βιωματικό τρόπο. Μαθητές που έδειχναν στο μάθημα κάποια αδιαφορία είτε με την πεποίθηση πως δεν έχουν την κλήση είτε από κάποια ανασφάλεια , φόβο να εκφραστούν, στο πεδίο επάνω έγιναν πρωτεργάτες!.
Οι διακρίσεις έπαψαν και μια σύμπνοια διαπέρασε τις στιγμές αυτές της συνεργασίας τους. Ομαδικότητα, η μαγική λέξη, οι μικροί παρακολουθούσαν και μιμούνταν τους μεγάλους και οι μεγάλοι έβλεπαν την ανταπόκριση και σοβαρότητα των μικρών και ανταπαντούσαν με ακόμα πιο ώριμο τρόπο.
Δέναμε ο ένας με τον άλλο μυστικά, δημιουργώντας σχέση εκεί που άλλοτε χαιρετούσε ο ένας τον άλλον τυπικά και προχωρήσαμε ακάθεκτοι με σθένος κάτω από τον καυτό ήλιο, πρωινά και απογέματα, κάποιες μέρες με πολύ αέρα αλλά και βροχούλα, άλλοτε νηστικοί αλλά πλήρως χορτάτοι, με εσώτερη χαρά και εφορία που τόσο μοναδικά προσφέρει η διάθεση του ανθρώπου για αυτο- προσφορά στα πράγματα γύρω του με ανιδιοτέλεια κι αλτρουισμό.
Κι ήρθαν και φίλοι και συνάδελφοι και ταξιδιώτες περαστικοί και πήραν μέρος στην δημιουργία μας νοιώθοντας κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο.
Πολλοί είδαν το πρώτα ίχνη σχεδίου και την κρυφή τους επιθυμία να γίνεται πράξη από ένα τσούρμο παιδιών και συγκινήθηκαν και με ενθουσιασμό πήγαν στον Κύριο Παναγιώτη Καρεκλά να συνεισφέρουν στα έξοδα για την αγορά των χρωμάτων.
Τους ευχαριστούμε όλους και να γνωρίζουν πως είναι συν-δημιουργοί της τοιχογραφίας.
Όλοι μαζί τα καταφέραμε!
Η δράση αυτή, συνεργασίας όλων μας, παιδιών, δασκάλων και πολιτών, μας γέμισε από πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Η παιδαγωγική επίδραση που είχε στα παιδιά μα και σε εμάς τους μεγάλους ήταν ανεπανάληπτη!
Ελεύθερη παιδαγωγία και μάθηση, απόλαυση της ζωγραφικής πράξης, αυθόρμητη συνεργασία και προσήλωση στον στόχο, ελεύθερη ανάπτυξη ουσιαστικών σχέσεων με ανιδιοτελή αισθήματα και συναισθήματα, ανάπτυξη και ανάληψη προσωπικής ευθύνης για το κοινό καλό και άλλα τόσα που συνέβαλλαν στην προσωπική πορεία του καθενός μας ξεχωριστά προς την ωρίμανση της προσωπικότητάς του.
Τώρα έχουμε την ευθύνη να διατηρήσουμε τον τοίχο όσο μπορούμε και να συνεχίσουμε το έργο εξωραϊσμού όλου του χώρου της παιδικής χαράς.
Η παιδική χαρά είναι ο μοναδικός χώρος στο Λιβάδι Σερίφου που τα παιδιά μπορούν να συγκεντρώνονται εκτός σχολείου, να παίζουν και να ζουν με τον τρόπο τους τις δικές τους ώρες ψυχαγωγίας.
Η παιδική χαρά τους ανήκει κι ο τοίχος είναι δικός τους. Το δηλώνει ο τρόπος που δούλεψαν γι αυτόν. Το δηλώνουν τα αποτυπώματα των χεριών τους που άφησαν επάνω στον τοίχο σαν μια δύναμη κατοχής του αλλά και προστασίας του.
Με εκτίμηση
Ολυμπιάδα Κελαϊδή
Ζωγράφος-εικαστικός
Καθηγήτρια στο Γυμνάσιο Σερίφου
Πηγή : Ολυμπιάδα Κελαϊδή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου