Όταν ο λαός δεν θα 'χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.

Όταν ο λαός δεν θα 'χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους. (Ζαν ζακ Ρουσώ) 

Πολύς λόγος γίνεται από την αρχή της κρίσης για την περίφημη «ανάπτυξη» που εναγωνίως αναμένουν πολιτικά κόμματα, κυβέρνηση και πόπολο στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί, συνεπικουρούμενοι από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αναμένουν τη στιγμή που την πόρτα θα ανοίξει ο νέος Φειδιππίδης και θα βροντοφωνάξει:

 «Πρωτογενές πλεόνασμα, επενδύσεις, ανάπτυξη!»

Όπως όμως και στον ανεπιβεβαίωτο μύθο του αρχαίου υπερδρομέα έτσι κι τώρα, τόσο ο αθλητής όσο και ο υπόλοιπος πληθυσμός μπορεί στη συνέχεια να πέσουν κάτω νεκροί ή να σέρνονται  νεκροζώντανοι. 

Η Ελλάδα βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στην περιδίνηση της παγκόσμιας κρίσης. Το δίλλημα που τέθηκε εξ αρχής είναι εάν σε αυτό το θανατηφόρο σιφόνι θα φόραγε ως ζώνη ασφαλείας την χρυσοποίκιλτη και απαστράπτουσα έως τότε «Ευρωζώνη». 

Λίγοι αμφισβήτησαν ουσιαστικά τον περίφημο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της Ελλάδας και ακόμη λιγότεροι αντιλήφθηκαν ότι η Εσπερία έχει μετατρέψει ύποπτα το όραμα μιας ένωσης κρατών και μιας συμμαχίας πολιτισμών σε ένα στυγνό οικονομικό άρμα, δυσκίνητο και βαρύ που αδυνατεί να κουβαλήσει τις όποιες πολιτισμικές και κοινωνικές κατακτήσεις περιείχε μέχρι σήμερα. 

Από τη στιγμή που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, η Ευρώπη μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη αριθμών. 

Καθηλώθηκε έντρομη μπροστά στα υποκατάστατα της σκέψης, τα κατά Πανούση «μέσα μαζικής εξημέρωσης» και παρακολουθεί εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια, από την άνεση των καναπέδων, εντός ενυπόθηκων σπιτιών, το ντέρμπι ανάμεσα σε δύο μονάχα ιδέες: το κέρδος και τη χασούρα. 

Κέρδος για τους δήθεν κερδοσκόπους και χασούρα για όλους τους υπόλοιπους. Λες και υπήρξε ποτέ στην ιστορία επενδυτής που κινήθηκε με τη λογική της χασούρας. Και ταυτόχρονα οι φούσκες έσκαγαν…

Το κλασσικό παλαιοδεξιό σλόγκαν «να νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά μας», συνεπικουρούμενο από την θρησκευτικού τύπου κεντροευρωπαϊκή απέχθεια για τη λέξη χρέος (παρά το γεγονός ότι δεκάδες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες βρίσκονται εδώ και χρόνια σε καθεστώς άγριας πτώχευσης, δες άρθρο μας) οδήγησε την Ελλάδα σε ένα αυτομαστιγωτικό έως αυτοκτονικό μοντέλο διακυβέρνησης που στηρίχτηκε στο τετράπτυχο:

α) εκμοντερνιζόμαστε με όρους νεοφιλελεύθερης οικονομίας

β) δεν ξεκολλάμε απ’ το ευρώ με τίποτα

γ) υποτιμούμε ό,τι κινείται, με πρώτους τους εαυτούς μας (αφού δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το ευρώ )

δ) εμείς φταίμε για όλα τα δεινά ακόμη κι αν η κρίση είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη των δικών μας μεγεθών και χωρίς να μας νοιάζει αν έχει επίσης λιανίσει «προηγμένες» χώρες όπως η Ισπανία και Ιταλία. 

Η ψωροκώσταινα έσυρε πρώτη το χορό απ’ όλες τις υπόλοιπες χώρες του νότου, ανίκανη να αντιδράσει και με τσαχπίνικη φιγούρα, αντάξια πρωτοπαλίκαρου σε τσάμικο, έστρεψε το μαχαίρι προς τον εαυτό της. Καθοδηγούμενη από πολιτικά υποκείμενα που γεννήθηκαν και αντρώθηκαν σε ένα υπανάπτυκτο πολιτικό σκηνικό, όπου ανέκαθεν το «εγώ» ήταν πάνω απ’ το εμείς και το «εμείς» πάντα πάνω από τους «άλλους» γεννούσε και γεννάει την ίδια προβληματική στάση.

Σε περιόδους που η τηλεόραση έπαιζε «ανάπτυξη» η στάση αυτή εκφράστηκε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν τα «νούμερα» να απαριθμούν αξίες.

 Τον τρόπο του «έχω». Αυτοκίνητα, κινητά και ακίνητα, καθρεφτάκια απ’ τους «προχώ» δυτικούς προς τους αγράμματους ντόπιους με επίλογο πολιτιστικών εκδηλώσεων στο Μέγαρο υπό την ευγενική χορηγία των συζύγων μεγαλοαστών. Λίγο πριν πέσουν τα αθλητικά. Με πολιτικούς που καθοδηγούσαν και οδηγούσαν στην υπερκατανάλωση, στο ωχαδερφισμό, στο «ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα».

Όταν ο Πρετεντέρης όμως το έριξε στην κρίση ο κόσμος άρχισε να πηδάει απ’ τα μπαλκόνια και το πρώτο θέμα των ίδιων ανθρώπων, με τα ίδια μυαλά και την ίδια στάση έγινε η «Σωτηρία της Ελλάδος». Υπάρχει όμως «Σωτηρία»; Μ΄αυτούς; 

Όχι. Το λένε οι αριθμοί, το λένε πλέον και τα «νούμερα» των τηλεοπτικών δελτίων, το λέει η κοινή λογική, η ψυχολογία μας, οι δημοσκοπήσεις. 

Και η Ελλάδα, μην μπορώντας να βρει νέα μυαλά αυτοκτονεί ενοχικά, αγνοώντας την πραγματική αιτία του προβλήματος. Όχι ότι δεν φταίμε κι εμείς. Πλάκα κάνουμε; Αλλά ξεχνούμε δυο βασικά πράγματα:

α) Το μέγεθος της κρίσης δεν έχει καμία σχέση με την προβληματική του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Απλά την ξεπερνάει κατά πολύ. Δεν ξεκίνησε εδώ και δεν σταματάει εδώ.

β) Ο δανεισμός, που η Ελλάδα βούτηξε μέχρι τα μπούνια, ως δήθεν μέσο ανάπτυξης χρησιμοποιήθηκε από ΟΛΑ τα «ανεπτυγμένα κράτη» δημιουργώντας ένα ατελείωτο γαϊτανάκι ανταγωνισμών βασισμένων στην ύβρη της ανεξέλεγκτης μετατροπής του χρόνου σε χρήμα.

Παρέα με τους μπαταχτσήδες Έλληνες χρεοκόπησαν Αμερικανικές τράπεζες - κολοσσοί (οι Γαλλογερμανικές τράπεζες απλώς το κρύβουν ακόμη επιμελώς), όλες οι χώρες του Νότου, οι Ιρλανδία (ο «Τίγρης της Ευρώπης»), η Ισλανδία και τόσες άλλες οικονομικές και πολιτικές οντότητες ενώ άλλες τόσες περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους σφυρίζοντας κλέφτικα.

Η πραγματική ύβρις όμως βρίσκεται αλλού. Όχι στο ότι κάναμε κολιμπιθρόξυλα τη διδαχή του «δις εξαμαρτείν» σε ότι έχει να κάνει με τα πρόσωπα. 

Το όποιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στάθηκε η αφορμή για να διαλυθεί κάθε επίφαση δημοκρατίας εντός και εκτός Ελλάδος αλλά και να συρθούν στην εξαθλίωση μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. 

Αυτό αποτελεί ύβρη και για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Η Ελλάδα διέλυσε μέσα σε 2-3 χρόνια όλους τους δημοκρατικούς της θεσμούς, με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, ξενόφερτα διατάγματα που ψηφίζονται αδιάβαστα και αβασάνιστα νύχτα, αμέτρητες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, συμβάσεις που αντικαθιστούν κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και πολιτικού πολιτισμού, βουλευτές που κανείς δεν ξέρει αν λειτουργούν ανόητα ή προδοτικά μαντρωμένοι πάντα στις κομματικές τους στάνες και μια τρικομματική κυβέρνηση που απροκάλυπτα και χωρίς αιδώ λέει διαρκώς ψέματα ή στην καλύτερη περίπτωση αυτοαναιρείται πιο πολύ κι από ψυχοπαθή σε μανιοκαταθλιπτικό επεισόδιο.

 Όλα αυτά, όταν τα συνειδητοποιήσουμε θα κάνουν την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής να μοιάζει με εκδρομή νηπιαγωγείου σε μικρό σπίτι στο λιβάδι. Το φασισμό στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν τον φέρνουν οι κοντοκουρεμένοι δήθεν πατριώτες. Αυτοί απλώς αποτελούν την πιο συμβολική καρικατούρα του. Τον φασισμό τον επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση και τον διαμορφώνει, μέρα με την ημέρα,  η κοινοβουλευτική και εκτελεστική μας ηγεσία. 

Ακόμη και αν η Ελλάδα βγει ποτέ από αυτή την κρίση η χασούρα από όλο αυτό τον πολιτικό και πολιτισμικό χαμό θα είναι πολύ μεγαλύτερη από το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα έχουμε να επιδείξουμε στους ευρωπαίους, σαν μαθητές του δημοτικού που έφεραν στον έλεγχο δέκα.

Και νά ‘τανε μόνο αυτό. 

Ταυτόχρονα αναπτύσσεται σαν μαύρη πανώλη πάνω απ’ τη νεοελληνική κοινωνία ένα σύννεφο εξαθλίωσης που όταν επικαθήσει πάνω στα στραγγισμένα σώματά μας θα κάνει το Κόσοβο να μοιάζει με Γη της Επαγγελίας και την περίοδο της δικτατορίας σχολικό σκετς για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου.

Τα όποια μεταρρυθμιστικά μέτρα φέρνει η κυβέρνηση κατά διαταγή της τρόικας, ακόμη και αυτά που μοιάζουν σωστά, λειτουργούν εμπρηστικά.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Η κυβέρνηση επανέφερε το θέμα της φυλάκισης όσων χρωστούν στο δημόσιο. Πέρα από το γεγονός ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει χαρακτηρίσει ως αντισυνταγματική οποιαδήποτε φυλάκιση για οποιοδήποτε ποσό και πέρα από τις δικαστικές διαμάχες, το να φοβερίζεις με φυλάκιση ανθρώπους πτωχευμένους είναι σαν να κουνάς επιδεικτικά το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. 

Επίσης, η λογική της οικονομικής αυτάρκειας ή αυτοτέλειας των ασφαλιστικών ταμείων θα είχε νόημα, τουλάχιστον στα βάρβαρα μυαλά των νεοφιλελευθέρων, αν από την άλλη πλευρά με την πολιτική λιτότητας δεν έστελναν σπίτια τους το 30% των εργαζόμενων και το 60% των νέων (και γαμώ τα καπιταλιστικά μοντέλα ανάπτυξης), των πραγματικών αιμοδοτών δηλαδή των ασφαλιστικών ταμείων. Όσο μεγαλώνει η ανεργία τόσο η μόνη λύση για το ασφαλιστικό θα παραμένει το να σκοτώσουμε τους συνταξιούχους. 

Κι όλα αυτά χωρίς προτεραιότητες, χωρίς αξιολόγηση και δυστυχώς χωρίς έστω και αριθμητικό αποτέλεσμα. Νυν και αεί.

Η πρακτική του «νοικοκυρέματος» έγινε σε λάθος στιγμή, με λάθος τρόπο, άτσαλα, βιαστικά και μάλιστα με έξωθεν επιβολή. Ό,τι χειρότερο. Όπως λέει και το δόλιο το Βαρουφάκι, οι περικοπές των δαπανών σε ένα σπίτι λυτρώνουν απ’ τα ελλείμματα για ένα και μόνο λόγο. Γιατί τα έσοδα δεν εξαρτώνται απ’ τα έξοδα. Σε ένα κράτος όμως; Κόβοντας τα έξοδα, όταν οι δημόσιες δαπάνες κινούν σε μεγάλο βαθμό την οικονομία, τραβάς το χαλί από ολόκληρο το νεοελληνικό οικοδόμημα. Κι ας είχε από κάτω του κόσμου τη βρόμα. 

Φοιτητές του νυν υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα τον θυμούνται να λέει στο πανεπιστήμιο ότι σε μια χώρα που βρίσκεται σε ύφεση, αυξάνοντας τη φορολογία μειώνεις τα έσοδα. Και μένανε οι φοιτητές με τα στόματα ανοιχτά. Στα ίδια στόματα σήμερα μπαινοβγαίνουν μύγες. Από την έκπληξη και την αφαγία. 

Παρόλα αυτά, για την Ελλάδα, η ντόπια και ξένη τρόικα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι το καράβι που βρίσκεται στα βράχια έχει μόνο ένα τρόπο να σωθεί: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Και βουλιάξαμε.

Το μυστικό δε βρίσκεται στο λάθος πολλαπλασιαστή του Δ.Ν.Τ. Ούτε στην αποτυχία των αποκρατικοποιήσεων που θα γίνονταν με την λογική του «τ’ αφεντικό τρελάθηκε». Ούτε στο γεγονός ότι οι νεοέλληνες αδυνατούν να αλλάξουν μέσα σε 3 χρόνια κουσούρια (ή και αρετές) αιώνων. Βρίσκεται στο κουρέλιασμα της όποιας επίφασης κοινωνικού κράτους ζούσαμε μέχρι σήμερα. Ενός Κράτους που και πάλι έστω κατ’ επίφαση συμπύκνωνε κατακτήσεις αιώνων τόσο στη θεωρία όσο και στην πρακτική των πολιτών του.

Με όπλο τον άκρατο οικονομισμό των εξειδικευμένων αλλά πολιτισμικά αγράμματων διαχειριστών και τη ψυχαναγκαστική εμμονή των νεοελλήνων με την ανωτερότητα των Φράγκων αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αυτή η Ευρωπαϊκή αηδία δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε αληθινό, υγιές και αυθεντικό περιέχει τόσο η ελληνική όσο και η ευρωπαϊκή κουλτούρα. Μόνο νούμερα, νούμερα, νούμερα. 

Η Ευρώπη μοιάζει να πληρώνει και μάλιστα με τόκο τον ορθολογισμό της και μετατρέπεται σε αυτό που οι αριθμοί ξέρουν να ορίζουν με απόλυτη ακρίβεια, σε λάθος.

Παραλλάσσοντας τη φράση του προπονητή-φιλοσόφου Νίκου Αλέφαντου: «Βρε καλώς τα παιδιά. 3-0» θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σχέση της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας περιορίζεται πλέον στο «Καλώς τα παιδιά, μηδέν σκέτο». Μηδέν και μετά ανάπτυξη. 

Ανάπτυξη όμως για ποιους;

Με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την διαρκή υπονόμευση των θεσμών, και την συνεχή προσκόλληση σε μοντέλα ανάπτυξης που βασίζονται στην πάταξη των φορολογούμενων, διαλύονται σαν χάρτινος πύργος η Υγεία, η Παιδεία, η Ασφάλεια ενώ οι θεσμοί όπως η Πολιτική και η Δικαιοσύνη μοιάζουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ύποπτες αν όχι ένοχες χωρίς ελαφρυντικά. Όλα αυτά ήταν που μέχρι σήμερα κρατούσαν τους πολίτες από το να μη φαγωθούν μεταξύ τους.

Τι επακολουθεί;

Ο κανιβαλισμός. 

Όταν φτάσουμε επιτέλους στον πάτο η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη. Φυσικά και θα ακολουθήσει ανάπτυξη γιατί θα βρισκόμαστε στο μηδέν. Ανάπτυξη όμως για ποιους; Για το πόπολο που θα έχει χάσει τα σπίτια και τις δουλειές του ή για τους επιχειρηματίες που θα ξεκινούν μπίζνες στα Βαλκάνια με μισθούς Ινδίας; Μήπως μπορεί κανένας να κάνει πρόβλεψη για το πόσα χρόνια θα χρειαστούν μέχρι να ξαναφτάσουν οι μισθοί εκεί που βρίσκονταν το 2010; Ή μήπως θα πέσουν οι τιμές; 

Μήπως γνωρίζει κανείς πόσα ακίνητα βρίσκονται αυτή τη στιγμή με ξεθωριασμένο πωλητήριο στη μετώπη τους; Μήπως ξέρει πότε θα αποπληρωθούν τα χρέη που δημιουργεί μέρα με τη μέρα το Δημόσιο προς τους έλληνες ιδιώτες; Μήπως μπορεί κανείς να φαντασιωθεί ότι θα αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος ξέροντας μάλιστα τι ρήτρες έχουν αυτή τη στιγμή οι δανειστές μας; Μήπως γνωρίζει τι λένε για μας οι περίφημες αγορές; 

Όλα αυτά όμως έχουν συνέπειες. Ο απλήρωτος γιατρός, χωρίς φάρμακα και χωρίς βοηθητικό προσωπικό θα στείλει άθελά του κάποιους ανθρώπους χωρίς λόγο στον τάφο. Και θα δημιουργήσει συγγενείς καμικάζι.

Ο μακροχρόνια άνεργος, όταν έχει πια αποστραγγίσει το συνταξιούχο γονιό του, θ’ αρχίσει τα πλιάτσικα. Μόνος του ή με παρέα, συνήθως άλλους μακροχρόνια ανέργους.

Ο γονιός που θα συνειδητοποιήσει ότι το παιδί του θα έχει ελάχιστη συμμετοχή σε ότι μέχρι σήμερα σήμαινε γι’ αυτόν πετυχημένη κοινωνική ενσωμάτωση θα βγει στον δρόμο και θα θερίσει οτιδήποτε του θυμίζει την «πετυχημένη κοινωνική ενσωμάτωση». Να μη φανταστούμε καν τι θα κάνει ο γονιός που θα χάσει παιδί από την κρίση. Γιατί θα συμβούν κι αυτά.

Ο πολίτης που αισθάνεται καμένος, θα κάψει ό,τι του θυμίζει τα όνειρά του.
Μέρα με την ημέρα ο μέσος Έλληνας μετατρέπεται σε ζόμπι. Χωρίς ασφάλεια, χωρίς υγεία, χωρίς δουλειά, χωρίς παιδεία, χωρίς αίμα.

Τα ζόμπι, ανέκαθεν και παντού όση «ανάπτυξη» βρίσκανε γύρω τους την έτρωγαν για πρωινό. Ειδικά την ανάπτυξη στην οποία οδεύει ολοταχώς η ελληνική κοινωνία τρέχοντας «έξω φρενών». Την ανάπτυξη από το μηδέν.

Λ. Αθανασίου

Για τα Κεφαλονίτικα Νέα

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2013/02/blog-post_28.html#ixzz2Mn0Hvnwx

Πηγή :