Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ιταλού φιλόσοφου της Αριστεράς Diego Fusaro αναφορικά με την καμπάνια υποστήριξης της υποψηφιότητας του Α. Τσίπρα στην προεδρία της ΕΕ, που έχει ξεκινήσει από μερίδα Ιταλών διανοουμένων.
Πρόσφατα, σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σε ελληνική εφημερίδα (“Αυγή” 22/12/2014), η αρθρογράφος της [ιταλικής εφημερίδας ] “Repubblica”, Μπάρμπαρα Σπινέλι, υπερασπίστηκε την υποψηφιότητα του προέδρου του Σύριζα Αλέξη Τσίπρα, για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν).
Η Σπινέλι ευελπιστεί ότι θα υπάρξει μια λίστα υποστήριξης [του Α.
Τσίπρα] στην Ιταλία: “Δεν θα έπρεπε να βασιστεί σε έναν συνασπισμό
παλιών κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά σε κάτι που θα
ταρακουνήσει τη συνείδηση της κοινωνίας με σκοπό να ενώσει όλες τις
δυνάμεις που επηρεάζονται από την κρίση”. Για μια άλλη Ευρώπη ενάντια
στη λιτότητα και στον νέο εθνικισμό.
Οι προθέσεις είναι καλές, ο δρόμος που προτείνεται όμως αποτελεί μια πολύ κακή πρόταση. Εκείνο που δεν φέρνουν στο φως τόσο η Σπινέλι όσο και ο Τσίπρας ότι μια ομοσπονδιακή Ευρώπη αδελφών λαών και δημοκρατών δεν είναι δυνατή αν δεν ξεμπερδέψουμε με το παρόν ευρωκρατικό πλαίσιο. Επίσης φαίνεται να τους διαφεύγει πως μόνο αν φύγουμε από την Ευρωζώνη και από το σημερινό εφιάλτη μπορεί να επιδιωχθεί μια άλλη πορεία αδελφοσύνης των λαών και δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η παρούσα κατάσταση δεν μεταρρυθμίζεται. Όλα τα άλλα είναι πολιτική φλυαρία της “πολιτικά ορθής” Αριστεράς. Με δυο λόγια, η Σπινέλι και ο Τσίπρας θέλουν δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία των χωρών, διατηρώντας όλα αυτά που τα καθιστούν αδύνατα, δηλαδή τον σημερινό ευρωκρατικό μηχανισμό.
Όπως ορθά επισήμανε ο Alberto Bagnai , η λειτουργία του κοινού νομίσματος δεν είναι σχεδιασμένη για να υπηρετεί τους λαούς, αλλά για να τους σκλαβώνει, ενισχύοντας τη δύναμη της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μακάβρια φιγούρα μιας Ευρώπης των τραπεζών, στην οποία οι λαοί και οι χώρες δεν μετρούν πλέον ούτε ως πολιτικές οντότητες ούτε ως κοινωνικά υποκείμενα. Εάν δεν ξεπεραστεί η δικτατορία του κοινού νομίσματος, εάν δεν ανακτήσουν οι λαοί και οι χώρες τη δημοκρατική κυριαρχία, οποιαδήποτε προσπάθεια για την κοινωνική δικαιοσύνη αναπόφευκτα θα αποτύχει.
Το ευρω-κρατικό σχέδιο έλαβε οργανική δυναμική στην μετά το 1989 περίοδο, πρώτον με την αποδόμηση των εθνικών κρατών ως ανεξάρτητων κέντρων πολιτικής (με επιβολή οικονομικής πειθαρχίας μέσω της πολιτικής), και δεύτερον με την “αποπολιτικοποίηση” (σύμφωνα με τον Καρλ Σμιτ) όλης της οικονομίας, που μετασχηματίζεται στο νέο Απόλυτο. Από τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1993) μέχρι τη συνθήκη της Λισαβόνας (2007), προωθήθηκε η δημιουργία του καθεστώτος της ευρώ–κρατίας με σκοπό να αφαιρέσει την ηγεμονία της πολιτικής, ανοίγοντας το δρόμο σε έναν ακατανίκητο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και περικοπών κοινωνικών δαπανών, επιβολής ανασφάλειας στους εργαζόμενους και όλο και πιο μεγάλη μείωση κοινωνικών δικαιωμάτων. Η Σπινέλι και ο Τσίπρας θα ήθελαν να απομακρύνουν τα αποτελέσματα, ενώ αφήνουν άθικτες τις αιτίες. Κάτι που είναι εμφανώς αδύνατο.
Όσο παραμένει κανείς στο έδαφος της σημερινής αποπολιτικοποιημένης Ευρώπης, δεν υπάρχει χώρος ελιγμών απέναντι στη λιτότητα και υπεράσπισης των καταπιεσμένων λαών. Αν δεν εξαλείφεις την αιτία της αδικίας, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις και τα αποτελέσματά της. Πότε θα το καταλάβουν αυτό η Σπινέλι και ο Τσίπρας; Πότε θα καταλάβουν ότι η Ευρώπη του ευρώ και της απόλυτης πρωτοκαθεδρίας των τραπεζών είναι αυτό ακριβώς που εμποδίζει και πάντα θα εμποδίζει τη δημιουργία μιας ένωσης λαών με πλαίσιο την ειρήνη, το σεβασμό στις διαφορές και στις παραδόσεις, στις γλώσσες και στις κουλτούρες στην απόλυτη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας ενταγμένης στην κοινωνική συλλογικότητα; Πότε θα καταλάβουν αυτό που κάποτε κατάλαβε ο Ερνστ Μπλοχ , δηλαδή το ότι η ιδέα του έθνους και της κυριαρχίας δεν είναι δεξιά ιδέα (μήπως δεν ξέσπασαν μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις τον 20ό αιώνα από εθνικά θέματα;), αλλά γίνεται δεξιά όταν την εγκαταλείπει η Αριστερά;
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
Πηγή: lospiffero.com
Οι προθέσεις είναι καλές, ο δρόμος που προτείνεται όμως αποτελεί μια πολύ κακή πρόταση. Εκείνο που δεν φέρνουν στο φως τόσο η Σπινέλι όσο και ο Τσίπρας ότι μια ομοσπονδιακή Ευρώπη αδελφών λαών και δημοκρατών δεν είναι δυνατή αν δεν ξεμπερδέψουμε με το παρόν ευρωκρατικό πλαίσιο. Επίσης φαίνεται να τους διαφεύγει πως μόνο αν φύγουμε από την Ευρωζώνη και από το σημερινό εφιάλτη μπορεί να επιδιωχθεί μια άλλη πορεία αδελφοσύνης των λαών και δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η παρούσα κατάσταση δεν μεταρρυθμίζεται. Όλα τα άλλα είναι πολιτική φλυαρία της “πολιτικά ορθής” Αριστεράς. Με δυο λόγια, η Σπινέλι και ο Τσίπρας θέλουν δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία των χωρών, διατηρώντας όλα αυτά που τα καθιστούν αδύνατα, δηλαδή τον σημερινό ευρωκρατικό μηχανισμό.
Όπως ορθά επισήμανε ο Alberto Bagnai , η λειτουργία του κοινού νομίσματος δεν είναι σχεδιασμένη για να υπηρετεί τους λαούς, αλλά για να τους σκλαβώνει, ενισχύοντας τη δύναμη της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μακάβρια φιγούρα μιας Ευρώπης των τραπεζών, στην οποία οι λαοί και οι χώρες δεν μετρούν πλέον ούτε ως πολιτικές οντότητες ούτε ως κοινωνικά υποκείμενα. Εάν δεν ξεπεραστεί η δικτατορία του κοινού νομίσματος, εάν δεν ανακτήσουν οι λαοί και οι χώρες τη δημοκρατική κυριαρχία, οποιαδήποτε προσπάθεια για την κοινωνική δικαιοσύνη αναπόφευκτα θα αποτύχει.
Το ευρω-κρατικό σχέδιο έλαβε οργανική δυναμική στην μετά το 1989 περίοδο, πρώτον με την αποδόμηση των εθνικών κρατών ως ανεξάρτητων κέντρων πολιτικής (με επιβολή οικονομικής πειθαρχίας μέσω της πολιτικής), και δεύτερον με την “αποπολιτικοποίηση” (σύμφωνα με τον Καρλ Σμιτ) όλης της οικονομίας, που μετασχηματίζεται στο νέο Απόλυτο. Από τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1993) μέχρι τη συνθήκη της Λισαβόνας (2007), προωθήθηκε η δημιουργία του καθεστώτος της ευρώ–κρατίας με σκοπό να αφαιρέσει την ηγεμονία της πολιτικής, ανοίγοντας το δρόμο σε έναν ακατανίκητο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και περικοπών κοινωνικών δαπανών, επιβολής ανασφάλειας στους εργαζόμενους και όλο και πιο μεγάλη μείωση κοινωνικών δικαιωμάτων. Η Σπινέλι και ο Τσίπρας θα ήθελαν να απομακρύνουν τα αποτελέσματα, ενώ αφήνουν άθικτες τις αιτίες. Κάτι που είναι εμφανώς αδύνατο.
Όσο παραμένει κανείς στο έδαφος της σημερινής αποπολιτικοποιημένης Ευρώπης, δεν υπάρχει χώρος ελιγμών απέναντι στη λιτότητα και υπεράσπισης των καταπιεσμένων λαών. Αν δεν εξαλείφεις την αιτία της αδικίας, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις και τα αποτελέσματά της. Πότε θα το καταλάβουν αυτό η Σπινέλι και ο Τσίπρας; Πότε θα καταλάβουν ότι η Ευρώπη του ευρώ και της απόλυτης πρωτοκαθεδρίας των τραπεζών είναι αυτό ακριβώς που εμποδίζει και πάντα θα εμποδίζει τη δημιουργία μιας ένωσης λαών με πλαίσιο την ειρήνη, το σεβασμό στις διαφορές και στις παραδόσεις, στις γλώσσες και στις κουλτούρες στην απόλυτη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας ενταγμένης στην κοινωνική συλλογικότητα; Πότε θα καταλάβουν αυτό που κάποτε κατάλαβε ο Ερνστ Μπλοχ , δηλαδή το ότι η ιδέα του έθνους και της κυριαρχίας δεν είναι δεξιά ιδέα (μήπως δεν ξέσπασαν μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις τον 20ό αιώνα από εθνικά θέματα;), αλλά γίνεται δεξιά όταν την εγκαταλείπει η Αριστερά;
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
Πηγή: lospiffero.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου