Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη.
Ο Κώστας Λάμπος είναι συγγραφέας, διδάκτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του FREIE UNIVERSITÄT BERLIN. Δίδαξε Ιστορία Οικονομικών Θεωριών και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, στην ΑΒΣΘ, (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), Κράτος και αναπτυξιακή εμπειρία της Ελλάδας και Τεχνολογία και Εργασιακές σχέσεις, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, Οικονομικό Προγραμματισμό και Συνεταιριστική Οικονομία στο ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ. Έχει δημοσιεύσει βιβλία, μελέτες και άρθρα, στα ελληνικά και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Σήμερα μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ.
Πού οδηγείται ο κόσμος κ. Λάμπο; Πόλεμοι, φτώχια και δυστυχία, λίγα χρόνια μετά την έλευση του 21ου αιώνα. Ποιοι ευθύνονται για αυτή την κατάσταση;
Ο κόσμος είναι φανερό ότι, με τη σημερινή του ολιγαρχική αρχιτεκτονική που διασπά τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά στους ελάχιστους ευημερούντες και στους πολλούς καταπιεζόμενους και δυστυχούντες και υπό την καθοδήγηση του, επιμελώς κρυπτόμενου πίσω από κυβερνήσεις αχυρανθρώπων, σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ο οποίος αποτελείται από μερικές δεκάδες παγκόσμιας εμβέλειας διαπλεκόμενους οικονομικούς ομίλους, οδηγείται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα χαρακτηριστικά της οποίας είναι η ακραία όξυνση των ανισοτήτων, η γενίκευση των καταστροφικών πολέμων και η μη αναστρέψιμη καταστροφή της Φύσης με αποτέλεσμα την προϊούσα ερημοποίηση του πλανήτη και τη συνεχώς διευρυνόμενη φτωχοποίηση της αποφασιστικής πλειοψηφίας των κατοίκων του. Όλα αυτά έχουν ως αφετηρία τους το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βεβαίως δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά ένα οικονομικό σύστημα που επιβλήθηκε και συντηρείται με τη βία των θεσμών της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, της εξαρτημένης εργασίας και των δομών της εμπορευματικής παραγωγής με σκοπό τη μεγιστοποίηση του ατομικού κέρδους και των λειτουργιών του ανταγωνισμού που οδηγούν σε πόλεμο όλων εναντίον όλων και στο ‘ο θάνατός σου ή ζωή μου’. Αυτό το οικονομικό σύστημα δεν είναι αφηρημένη έννοια, αντίθετα έχει το πρόσωπο, το όνομα και τη διεύθυνση των περίπου εκατό πολυεθνικών συγκροτημάτων που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.
Υπάρχει φως στον ορίζοντα; Και η πνευματική ηγεσία του κάθε τόπου πού βρίσκεται; Γιατί δεν αναλαμβάνει δράση;
Στην μακραίωνη, αργόσυρτη και βασανιστική πορεία της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της πατριαρχικής οικογένειας, του καταπιεστικού-ταξικού κράτους και των εξουσιαστικών σκοταδιστικών θρησκειών, τόσο οι επιμέρους κοινωνίες όσο και η ανθρωπότητα συνολικά αντιμετώπισαν πολλές φορές αντίστοιχες καταστάσεις, τηρουμένων βέβαια των ιστορικών αναλογιών, αλλά πάντα στο παρά πέντε, κάποτε μάλιστα στο και πέντε, κατάφερναν να γκρεμίζουν κραταιές αυτοκρατορίες και να ξεμπλοκάρουν την βήμα-βήμα πορεία του ανθρώπου προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας. Προσωπικά συμμερίζομαι αυτή την αισιοδοξία της ιστορίας και παρατηρώντας τα σκιρτήματα των νέων κοινωνικών κινημάτων που συνοδεύουν τη σταδιακή αφύπνιση των δημιουργικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, διαπιστώνω πως στους κόλπους του παλιού επωάζεται το καινούργιο, ένας καλύτερος κόσμος της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της οικονομικής-κοινωνικής ισότητας, της ελευθερίας και της καθολικής ευημερίας. Σ’ αυτή την προσπάθεια στρατεύονται όλο και περισσότεροι και όλο και περισσότερο, όσοι γνωρίζουν πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος εκτός από εκείνους που δεν δόθηκαν. Βέβαια όπως όλες οι ηγεσίες έτσι και η λεγόμενη ‘πνευματική ηγεσία’ υπηρετούν το σύστημα της εκμετάλλευσης και του αποπροσανατολισμού της εργαζόμενης ανθρωπότητας, γιατί αυτό τους χρήζει ηγεσίες και τους μπουκώνει το στόμα με προνόμια για να σιωπούν ή για να παράγουν και να αναπαράγουν σκοταδισμούς και ταξικές ιδεολογίες. Όσο, όμως, οι επιστήμες και η τεχνολογία εξελίσσονται και στο βαθμό που γίνονται κτήμα μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, τόσο οι κοινωνίες αποκτούν γνώση, αυτοπεποίθηση και επίγνωση του δικού τους ρόλου για την κοινωνική απελευθέρωσή τους, οπότε και σταδιακά συνειδητοποιούν πως πρέπει να μετακινηθούν από τον ετεροπροσδιορισμό μέσω των ‘ηγεσιών’ προς τον αυτοπροσδιορισμό των κοινωνιών που δεν χρειάζονται μεσσίες, ηγέτες, ‘πρωτοπορίες’, ‘νονούς’ και ‘νταβαντζήδες’.
Εκτιμάτε ότι έρχονται χειρότερες μέρες για τους αδύναμους λαούς; Και η Ελλάδα που βρίσκεται σε όλες αυτές τις εξελίξεις;
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με αιχμή τον αμερικανισμό, (όπως αναλυτικά έχω εξηγήσει στο βιβλίο μου «Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, εκδόσεις Παπαζήση) επιδιώκει την παγκόσμια και αιώνια ηγεμονία του κεφαλαίου, των ελάχιστων μεγαλοκαπιταλιστών πάνω στην εργασία και συνεπώς πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα και το επιδιώκει με την κτηνώδη βία, όπως όλοι τη βιώνουμε καθημερινά. Στόχος αυτής της βίας δεν είναι μόνο οι λεγόμενοι αδύναμοι λαοί, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι άνθρωποι, των καπιταλιστικών μητροπόλεων μη εξαιρουμένων, που αδιάκριτα σχεδόν ρίχνονται σταθερά και μεθοδικά στην ανεργία, στην απλήρωτη εργασία, στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στερημένοι από τα πιο βασικά κατακτημένα δικαιώματά τους, ένα φαινόμενο που το αποκαλώ ‘κινεζοποίηση της εργασίας’, ως το αναγκαίο συμπλήρωμα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. Η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο όλων των σκοταδιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων της ιστορίας και σήμερα ιδιαίτερα του σκληρού πυρήνα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, γιατί στο κοσμοθεωρητικό DNA της διαχρονικής Ελλάδας, βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο ανθρωπισμός, όπως τον διακήρυξε ο Πρωταγόρας «πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος» και χιλιάδες χρόνια τον υπερασπίστηκαν οι Έλληνες ενάντια σε κάθε κατακτητή, προστάτη και ηγεμόνα, ενάντια στη βαρβαρότητα που θέλει το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο. Και επί πλέον γιατί η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας, ως το σημείο συνάντησης Βορά-Νότου και Ανατολής Δύσης, αποτελεί κλειδί για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, αλλά και γιατί αποτελεί μια από τις πιο προικισμένες από τη φύση γωνιές του πλανήτη, με το μεσογειακό κλίμα και με τον στρατηγικής σημασίας ορυκτό πλούτο όπως το ουράνιο, ο βωξίτης, ο λιγνίτης, ο χρυσός, το νικέλιο, το μαγγάνιο, το μαγνήσιο, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τόσα άλλα σημαντικά μεταλλεύματα. Η αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας βρίσκεται στο γεγονός ότι η εκάστοτε άρχουσα τάξη της λειτουργούσε εξαρτημένα, συμπληρωματικά και υπαλληλικά προς τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μεγάλης δύναμης, παρά τους ατέλειωτους αγώνες του ελληνικού λαού να κατακτήσει την εθνική ανεξαρτησία του και την κοινωνική απελευθέρωσή του, πρόταγμα από το οποίο δεν έχει ποτέ παραιτηθεί και εξαιτίας του ειδικού βάρους του διαχρονικού Ελληνισμού στην ανθρώπινη ιστορία, ως ανθρωποκεντρική κοσμοαντίληψη και αμεσοδημοκρατική πρόταση ζωής, κοινωνικής συμβίωσης και οικουμενικής συνεργασίας.
Σε ένα άρθρο σας αναφέρετε ότι ο αμερικανισμός αποτελεί θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα… Μπορείτε εν συντομία να στηρίξετε αυτή τη σκέψη σας;
Ως αμερικανισμό ορίζω την πολιτική του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής που έχει βάλει στόχο να καθυποτάξει την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια την ανθρωπότητα στα σχέδια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία του. Τα μέσα που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τον σκοπό είναι ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ, οι πολυάριθμες μυστικές υπηρεσίες της, η ισχυρή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διπλωματία και οι περισσότερες από τις χίλιες (1000) στρατιωτικές βάσεις που συντηρεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σημαντικότερο εργαλείο του αμερικανισμού, βέβαια, παραμένει η ‘πέμπτη φάλαγγα των ορκισμένων αμερικανόφιλων’, η οποία συνδέει τις οικονομίες, την πολιτική, το στρατό, την εκπαίδευση, τους μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής των επιμέρους χωρών με την ιδεολογία και τις επιλογές της μητρόπολης, με τη βοήθειά της οποίας αναρριχώνται στα αξιώματα της χώρας τους για να την προδώσουν και όχι να την προστατέψουν από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Τα αποτελέσματα αυτής της ηγεμονικής στρατηγικής του αμερικανισμού τα βλέπουμε καθημερινά στη Γάζα, στην Ουκρανία και στη Συρία σήμερα, στο Ιράκ, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο χθες, στο Αφγανιστάν και στη Γιουγκοσλαβία προχθές, αλλά και σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, με τη μια ή την άλλη μορφή αποσταθεροποίησης και καταστροφής, του αμερικανικού λαού μη εξαιρουμένου που υποχρεώνεται να παίζει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα-δημίου και να συγκεντρώνει πάνω του το αναπόφευκτο μίσος του αντιαμερικανισμού των λαών του πλανήτη που αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, για την κοινωνική ισότητα και για την παγκόσμια ειρήνη. Τα ανοικτά μέτωπα του αμερικανισμού ενάντια στην ανθρωπότητα τα βρίσκει κανείς:
* στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και κύρια των ορυκτών καυσίμων, θέμα για το οποίο ξαναμιλήσαμε οι δυό μας με αφορμή το πρόσφατο βιβλίο μου «Ποιος φοβάται το Υδρογόνο;» των εκδόσεων ΝΗΣΙΔΕΣ,
* στη διπλωματία για τον έλεγχο των σπόρων και της αγροτικής τεχνολογίας, δηλαδή στη διατροφική εξάρτηση του παγκόσμιου πληθυσμού από πέντε-δέκα πολυεθνικές εταιρείες,
* στην προϊούσα ρύπανση και καταστροφή του περιβάλλοντος μέσω ασύδοτης και χαοτικής καπιταλιστικής παραγωγής και της αγοραπωλησίας ρύπων από τις φτωχές χώρες,
* στον ακήρυκτο πόλεμο για την ενίσχυση της παγκόσμιας συσσώρευσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου μέσω των άδικων όρων εμπορίου και του ελεγχόμενου διεθνούς τραπεζικού συστήματος και
* στον έλεγχο του ανθρώπινου νου μέσω του εξουσιαστικού φόβου, των παραισθησιογόνων, της προπαγάνδας, του έλεγχου της πληροφόρησης, του θρησκευτικού φανατισμού και της παραπληροφόρησης.
Όλα αυτά και πολλά άλλα που αποσκοπούν στην αδρανοποίηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, προκειμένου να εγκλωβιστεί η ανθρωπότητα σε ένα καινούργιο μεσαίωνα. Πρόκειται, όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία» των εκδόσεων ΝΗΣΙΔΕΣ, προφανώς για τη χίμαιρα του αμερικανισμού, η τύχη της οποίας τελικά θα είναι όμοια με όλων των άλλων ομοίων του της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί η ανθρωπότητα δεν θα αποδεχτεί ποτέ θεωρίες και πολιτικές που θέλουν ‘το τέλος της ιστορίας’ ως καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν.
Σε διαπίστωση που κάνουν και οι Financial Times: «υπάρχει μια de facto παγκόσμια κυβέρνηση, την οποία αποτελούν οι υπερεθνικές εταιρείες» και υπάρχει, συμπληρώνει ο Νόαμ Τσόμσκι «μια πραγματική παγκόσμια κεντρική εξουσία, αυτή των υπερεθνικών εταιρειών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη». Μπορείτε να σχολιάσετε αυτές τις διαπιστώσεις;
Είναι προφανές πως υπάρχει ένα άτυπο παγκόσμιο διευθυντήριο που αντλεί την εξουσία του από τον σκληρό πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, το συσσωρευμένο πλούτο και τη στρατιωτική ισχύ του ΝΑΤΟ και του αμερικανισμού και δρα ως εγκληματική συμμορία πάνω στον άξονα της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης των χωρών του πλανήτη υπό την ενιαία καθοδήγηση του παγκόσμιου ηγεμόνα. Όμως ο κόσμος μας παραμένει ακόμα πολυπολικός δεδομένου ότι υπάρχουν δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα που δεν έχουν ακόμα υποταχθεί στο σχέδιο του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία του και δεν φαίνεται να μπορεί να συμβεί αυτό χωρίς έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, το ρίσκο του οποίου δεν φαίνεται ικανός να το αναλάβει ο αμερικανισμός, γιατί τα όπλα μαζικής καταστροφής του πλανήτη είναι πολλά και διάσπαρτα και ο κίνδυνος να ηττηθεί και ο επιτιθέμενος είναι ο πιθανότερος. Βέβαια μιλάμε για ένα πόλεμο που θα αποδεκατίσει το σημερινό πληθυσμό, θα ρημάξει τον πλανήτη και θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην απόλυτη παρακμή. Από την άλλη μεριά οι λαοί με πρωτοπορία τους λαούς της Λατινικής Αμερικής έχουν κάνει βήματα προς την εθνική και κοινωνική αυτοχειραφέτησή τους, αλλά και οι λαοί της Ευρώπης, ακόμα και των Ενωμένων Πολιτειών φαίνεται να έχουν φτάσει στα όρια της ανοχής και της αντοχής τους και φαίνονται αποφασισμένοι σε κάποιο από τα επόμενα βήματα του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης να ματαιώσουν τα σχέδια αμερικανοποίησης του πλανήτη. Προσωπικά εκτιμώ ότι το κλειδί των επόμενων εξελίξεων το κρατάει η Ευρωπαϊκή Ένωση που κινείται μεταξύ της φιλοαμερικανικής πολιτικής της ηγεσίας της με αιχμή την αγγλική και γερμανική κυβέρνηση από τη μια μεριά και το φρόνημα των ευρωπαϊκών λαών από την άλλη, για μια ανεξάρτητη, αντικαπιταλιστική και προοδευτική-αμεσοδημοκρατική Ευρώπη, όπως έδειξαν τα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων ετών που έφυγαν από τις πλατείες και χτίζουν μεθοδικά και διακριτικά θεσμούς και δομές του καινούργιου κόσμου που σταδιακά γεννιέται μέσα στους κόλπους του παλιού που παρακμάζει και πεθαίνει.
Ο αμερικανισμός γνωρίζει καλύτερα από όλους μας την αχίλλειο πτέρνα του που σχετίζεται με την αναπόφευκτη παρακμή και το θάνατό του και γι’ αυτό παίρνει μέτρα πολιτικής σχιζοφρένειας, επιβάλλοντας σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας ελάχιστων πολυεθνικών εταιρειών πάνω από το 60% του πλανήτη, όπως μας πληροφορούν ο Νόαμ Τσόμσκι και πολλοί άλλοι, οξύνοντας έτσι την φτώχεια και την εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού που μέχρι τώρα το εγκλώβιζε με θεωρίες και τερτίπια περί λαϊκού και εταιρικού καπιταλισμού και με ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας της μορφής της παράνομης ‘καμαρούλας μια σταλιά’, μιας τηλεόρασης και κάποιου τροχοφόρου. Τώρα που η παρακμή του καπιταλισμού δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις και ‘παχιές αγελάδες’, τώρα που ξεφτίζει η λάμψη του μύθου της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς και οι καινούργιες θεότητες, οι λεγόμενες απρόσωπες τάχα ‘αγορές’ δείχνουν τα δόντια τους, τώρα ήρθε η ώρα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να αναλάβουν δράση και αφοπλίζοντας ηθικά, ιδεολογικά και κυριολεκτικά τον καπιταλισμό να τον σπρώξουν στο περιθώριο της ιστορίας, χτίζοντας ταυτόχρονα έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινοκτημοσύνης με την έννοια του κοινωνικού ελέγχου πάνω στα μέσα παραγωγής, της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. Περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν και ο καθένας μας ξεχωριστά πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του για τη ζωή του και για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, γνωρίζοντας πως για κοινωνικά προβλήματα ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν ούτε για ατομικά προβλήματα ατομικές λύσεις σε συνθήκες μανιακού, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Η ζωή όλων μας και των επόμενων γενιών βρίσκεται στη στάση και στη δράση του Εγώ που ωριμάζει μέσα στο Εμείς και αυτοπροσδιορίζεται ως ενιαίο Όλον, ως οικουμενικό Εμείς, στο κοινό μας μέλλον, έξω και πέρα από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες.
Ευχαριστώ κύριε Λάμπο γι’ αυτή τη συζήτησή μας…
Εγώ σας ευχαριστώ κύριε Ζώη για την ευκαιρία που με δώσατε να συζητήσω μαζί σας και να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες.
Πηγή : http://www.elliniki-gnomi.eu
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου