Η Ελλάδα στα αποκαΐδια της «ασύμμετρης» παγκοσμιοποίησης

[Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευτεί στο HELLENIC NEXUS του ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2007 μετά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου όπου η κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού και η καθυστερημένη κινητοποίηση του στρατού ήταν οι δύο βασικές αιτίες που οδήγησαν στην κλιμάκωση της καταστροφής. Ποτέ δεν είχαμε ζήσει τέτοια εθνική τραγωδία πριν ο «εκσυγχρονισμός» διαλύσει τις τοπικές κοινότητες και την αυτοδιοίκηση με τον «Καποδίστρια», και καταργήσει την οργανωμένη δασοπυρόσβεση.]
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια συνολική αμφισβήτηση της εθνικής ιδέας, όπως αυτή συγκροτήθηκε από την εθνογένεση του 1821 έως τους μετέπειτα απελευθερωτικούς αγώνες, και της εθνικής συνοχής της. Εξωτερικά κέντρα δύναμης, συνεπικουρούμενα από μια εγχώρια πνευματική και ακαδημαϊκή ελίτ, σπρώχνουν τον ελληνικό λαό να αποδεχθεί την αποδόμηση της εθνικής ιδιοπροσωπίας του και την αποδοχή της ιδέας της παγκοσμιοποιημένης «πολυπολιτισμικότητας». Η ιστορία φαίνεται ότι γράφεται πλέον με διακρατικές συμφωνίες και μικτές ελληνοτουρκικές επιτροπές.
Αυτό το δόγμα της αποεθνοποίησης που χαρακτηρίζει τα νέα σχολικά βιβλία προωθείται και στην λογοτεχνία και τον πολιτισμό με στόχο την πλήρη αποδόμηση της ιστορικής μνήμης. Ψυχαναγκαστικές παραστάσεις ωμού ρεαλισμού, που υπακούουν στην μεταμοντέρνα αισθητική διάλυση, ανεβαίνουν πλέον στην Επίδαυρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών απ’ όπου έχουν αποκλειστεί οι περισσότεροι παραδοσιακοί θεατρικοί οργανισμοί που υπηρετούσαν με σεβασμό το αρχαίο δράμα.
Βιβλία κυκλοφορούν σωρηδόν σε στυλ μπεστ-σέλλερ, που πλασσάρουν στην νεολαία την “πολιτικά ορθή” κουλτούρα  που εξαλείφει τις παραδόσεις των εθνών. Δημοφιλείς και προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ συγγραφείς και διανοούμενοι δεν δυσκολεύονται να δηλώσουν ότι το «έθνος» είναι μια πλασματική κοινότητα στην οποία ανήκουν φύρδην-μίγδην ζωντανοί και νεκροί, μυθικά όντα και σύγχρονοι καθημερινοί άνθρωποι.
Το μεγάλο αρχαιοελληνικό και βυζαντινό παρελθόν παραδίδεται στην χλεύη πολλών εικαστικών εκθέσεων και δρώμενων που οργανώνονται στο πνεύμα αυτής της αποδόμησης. Ακόμα και «Μπιεννάλε» διοργανώθηκε με τίτλο DESTROY ATHENS (Καταστρέψτε την Αθήνα), προβάλλοντας την αποδόμηση του ιστορικού περιβάλλοντος και την ανάδειξη του κυνικού lifestyle του αδιέξοδου, της απογοήτευσης και της trash τέχνης, σήμερα. Όσοι τολμούν, βέβαια, να ομολογήσουν ότι βλέπουν σκουπίδια στην σημερινή τέχνη, δέχονται επίθεση ότι ζουν με «φρούδες ελληνολατρείες».
Ένας άλλος πολιορκητικός κριός που χρησιμοποιείται από τους «εκσυγχρονιστές»-αποδομητές της εθνικής κυριαρχίας και της συντεταγμένης πολιτείας είναι οι περίφημες «ανεξάρτητες αρχές», οι οποίες πρωτοεμφανίστηκαν στην υπόθεση των ταυτοτήτων. Το πόσο «ανεξάρτητες» είναι αυτές οι αρχές φαίνεται από το γεγονός ότι επιφανή στελέχη τους έχουν συμμετάσχει στην …Σύνοδο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ! Εμφανίζονται ως φιλολαϊκές αλλά, ενώ μπορεί να βοηθούν κάποιους Έλληνες πολίτες να βρίσκουν εφικτές λύσεις σε μικροπεριπτώσεις αντιδικίας με το κράτος, στην πραγματικότητα ο ρόλος τους είναι να υπονομεύουν υπούλως την εθνική δομή της πολιτείας.
Επιπλέον, στοχεύουν να καθιερώσουν νέες αρχές στην λειτουργία των μηχανισμών που να επιτάσσουν ότι η εθνική καταγωγή και η θρησκεία δεν μπορούν να αποτελούν κριτήρια για την πρόσληψη πολιτών στο Δημόσιο. Ωστόσο, τέτοιου είδους, έξυπνα διατυπωμένες, παγίδες δεν μπαίνουν για να περιφρουρήσουν το δικαίωμα κάθε Έλληνα πολίτη στην ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση στον δημόσιο τομέα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αναπληρωτή καθηγητή Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, κ. Χρήστου Μπούρα, που όταν προσέφυγε στον Συνήγορο του Πολίτη για να βρει λύση στο επαγγελματικό του αδιέξοδο, έλαβε την παρακάτω εξωφρενική απάντηση: «Συμμεριζόμαστε την δυσαρέσκειά σας, όμως η υπόθεσή σας δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Συνηγόρου του Πολίτη επειδή δεν είστε αλλοδαπός ή αλλόθρησκος, ούτε και ομοφυλόφιλος!» (εφημ. Πρώτο Θέμα, 29/07/2007).
Ένα ακόμα μεγάλο τίμημα της παγκοσμιοποίησης που πληρώνει η Ελλάδα είναι η δραματική αλλαγή του ελληνικού επιχειρηματικού χάρτη, η οποία έχει αρχίσει και θα επιταχυνθεί τα επόμενα χρόνια. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η ραγδαία αποβιομηχανοποίηση έχει στερήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και τα τελευταία «ασημικά» από τα δημόσια αγαθά περνάνε σταδιακά στα χέρια των πολυεθνικών.
Η επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων σε ζωτικούς για τα εθνικά συμφέροντα τομείς είναι και αντισυνταγματική και πολιτικά καταστροφική για τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό γενικότερα. Μπροστά στην απειλητική επέκταση της νεοταξικής Ευρωατλαντικής αυτοκρατορίας, μόνο δύο τακτικές υπάρχουν: της υποταγής ή της αντίστασης.
Η ιστορία διδάσκει ότι, όταν οι λαοί εξεγείρονται, αυτό γίνεται γιατί υπάρχει κραυγαλέα αδικία, διαφθορά, φτώχεια και σφετερισμός της εξουσίας από μια προνομιούχο αντιδημοκρατική ελίτ ή από μια ωμή χούντα.

Δέκα σοβαροί λόγοι για μια οξεία κοινωνική κρίση

1. Η ακρίβεια των αγαθών και η άνοδος των τιμών κατά 40% – 200%

Με αφορμή την καθιέρωση του ευρώ, οι τιμές των βασικών προϊόντων στην Ελλάδα αυξήθηκαν πάνω από 40%, προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως έγινε σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Αλλά επισήμως, ο πληθωρισμός κατά την διάρκεια της περιόδου αυτής δεν έχει ανέβει παρά 2% μόνο κατά μέσον όρο. Σήμερα, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα δεν φθάνει για τα προς το ζην.
Ενώ οι τιμές, οι έμμεσοι φόροι και το ΦΠΑ αυξάνονται, οι πραγματικοί μισθοί και συντάξεις (μετά τους δασμούς, τους φόρους, το ενοίκιο, το νερό και το φως) δεν έχουν αυξηθεί εδώ και χρόνια και οι μισθωτοί δεν επωφελούνται τίποτε από την ανάπτυξη, παρά τα τρομακτικά κέρδη που πραγματοποιούν κάθε έτος οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες, που σπάνια τα επενδύουν μέσα στην χώρα.

2. Η διαφθορά σε κάθε επίπεδο του κράτους

Η διαφθορά είναι παρούσα σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης: κοινότητα, νομός, περιφέρεια, κράτος, δικαιοσύνη, χρηματιστήριο, ομόλογα, καρτέλ, «κουμπάροι», κ.λπ.
Μια βασική αιτία γι’ αυτή την διαφθορά είναι η δαπανηρή διαβίωση της νεόπλουτης νομενκλατούρας και των ανώτερων κρατικών λειτουργών: πολυτελή διαμερίσματα και κρατικά αυτοκίνητα, ιδιωτικά γιωτ και τζετ, δεξιώσεις και εκδηλώσεις που μπορούν να κοστίσουν μέχρι και 100.000 ευρώ η μία… Όλα αυτά είναι ένας άλλος τρόπος επιβάρυνσης του φορολογουμένου, και παράλληλα προβολής του lifestyle της κλεπτοκρατίας.
Αν το κράτος έχει έλλειψη χρημάτων για την εκπαίδευση, την υγεία ή τις συντάξεις, αυτό οφείλεται και στις προκλητικές χαριστικές επιχορηγήσεις προς τις μεγάλες εταιρείες, υπό το πρόσχημα ότι αυτές θέλουν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Μόλις ενθυλακώσουν τις επιχορηγήσεις, οι επιχειρήσεις μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους σε μια χώρα όπου τα εργατικά είναι ακόμη φθηνότερα ή το φορολογικό σύστημα ακόμα πιο ευνοϊκό (π.χ. Βουλγαρία, Σκόπια, περίπτωση Λαναρά, ανάμεσα σε πολλές άλλες).

3. Το έλλειμμα της δημοκρατίας και η επέλαση του εθνομηδενισμού

Ο μέσος Έλληνας πολίτης νοιώθει όλο και περισσότερο ότι αθέατοι υπερεθνικοί μηχανισμοί και εσωτερικά δίκτυα «νταβατζήδων» διαστρεβλώνουν την λαϊκή κυριαρχία και υφαρπάζουν την βούληση της πλειοψηφίας. Εκ παραλλήλου, η επέλαση της εθνομηδενιστικής προπαγάνδας σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης του έθνους (παιδεία, πολιτισμός, εξωτερική πολιτική) επιχειρεί να μετατρέψει τον ελληνικό λαό σε μια βαθειά ηττημένη και απρόσωπη μάζα.
Το σοβαρότερο έλλειμμα δημοκρατίας είναι η μη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ενός δικαιώματος των πολιτών που υπάρχει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Το αρνούνται πεισματικά οι πρόμαχοι της Νέας Τάξης και του αφελληνισμού στον λαό μας, γιατί γνωρίζουν ότι θα τους έκλεινε τον δρόμο για παραπέρα παραχωρήσεις και αποδομητικές «μεταρρυθμίσεις», όπως έγινε με τα Όχι του λαού στην Κύπρο και την Γαλλία.
Και, πάνω απ’ όλα, θα επέτρεπε να φανεί αυτό που με νύχια και με δόντια συγκαλύπτεται με την βοήθεια των ελεγχόμενων ΜΜΕ, με την στημένη πόλωση, με τις λοιδορίες και τους εκφοβισμούς όσων ζητούν την δημοκρατική διαμόρφωση της στρατηγικής στα εθνικά θέματα, την παιδεία και τον πολιτισμό: ότι, δηλαδή, το πραγματικό πολιτικο-ιδεολογικό μέτωπο που διαμορφώνεται στην χώρα είναι μεταξύ αυτών που υπερασπίζουν την ελληνική ιστορική ταυτότητα και των εγκαθέτων του νεοταξικού οργουελλικού μοντέλου για την κοινωνία του μέλλοντος. Και αυτές οι δύο «παρατάξεις» πλέον διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα.

4. Οι συμφωνίες των πολυεθνικών

Την τελευταία δεκαετία, η πραγματική εξουσία έχει μεταφερθεί σταδιακά και αθόρυβα στους ευρωπαϊκούς και τους υπερεθνικούς μη εκλεγμένους οργανισμούς (ΔΝΤ- Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΠΟΕ – Παγκόσμιο Οργανισμό  Εμπορίου, ΟΟΣΑ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) που υπηρετούν εξ ολοκλήρου συγκεκριμένα συμφέροντα (αυτά των υπερεθνικών εταιρειών) αντί το κοινό συμφέρον. Οι πολυεθνικές συμφωνίες (ΜΙΑ, AGCS) που υπογράφηκαν εν κρυπτώ και με αδιαφάνεια από τους οργανισμούς αυτούς έχουν αδειάσει την δημοκρατία από το περιεχόμενό της. Οι συμφωνίες αυτές ουσιαστικά περιορίζουν σημαντικά την εξουσία και το δικαίωμα των κρατών να παίξουν τον ρυθμιστικό τους ρόλο στον οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό τομέα.
Στην Ελλάδα, ένα κομμάτι από τον κρατικό τομέα της οικονομίας, της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής έχει περάσει στα χέρια των υπερεθνικών αυτών κέντρων εξουσίας που λειτουργούν χωρίς δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας και δεν νοιώθουν καμμιά υποχρέωση απέναντι στους Έλληνες πολίτες.

5. Το οργανωμένο σαμποτάζ των δημόσιων υπηρεσιών

Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οργανώνουν εδώ και χρόνια σαμποτάζ των δημόσιων υπηρεσιών των οποίων η ανεπάρκεια χρησιμοποιείται στην συνέχεια ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την ιδιωτικοποίησή τους.
Ιδού τι γράφει με αφορμή την δημόσια εκπαίδευση ένα έγγραφο του Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης- ΟΟΣΑ, της οργάνωσης των Παγκόσμιων Αφεντικών: «Αν ελαττώσουμε τις δαπάνες λειτουργίας, πρέπει να φροντίσουμε να μην ελαττώσουμε την ποσότητα της υπηρεσίας, απλώς να μειώσουμε την ποιότητα. Μπορούν να μειωθούν, για παράδειγμα, τα κονδύλια για την λειτουργία των σχολείων και των πανεπιστημίων, αλλά θα είναι επικίνδυνο να περιοριστεί ο αριθμός των μαθητών ή των φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια σε μια απαγόρευση εγγραφής των παιδιών τους, αλλά όχι σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της διδασκαλίας. Αυτό να γίνεται επιλεκτικά και όχι παντού, έτσι ώστε να μην υπάρξει γενική δυσαρέσκεια του πληθυσμού». (από το «Εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας» Νο 13 του ΟΟΣΑ).

6. Δύο μέτρα και δύο σταθμά για την δικαιοσύνη

Σύμφωνα με το σύνταγμα και την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου του 1789, η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους. Η πραγματικότητα σήμερα είναι εντελώς διαφορετική.
Ενώ προσφέρεται περισσότερη ελευθερία έως ασυδοσία στις πολυεθνικές, ο μέσος πολίτης υφίσταται όλο και πιο πιεστικά το αστυνομικό κράτος και υπόκειται σε νόμους όλο και πιο καταναγκαστικούς. Στο παραμικρό σφάλμα του, οι κυρώσεις είναι αμείλικτες ενώ σε υποθέσεις που έχουν προκαλέσει πολύ πιο σοβαρές βλάβες, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ απολαμβάνουν συστηματικής ασυλίας. Στην Ελλάδα τα παραδείγματα του Σάμινα, της Ρικομέξ, του Χρηματιστηρίου είναι ενδεικτικά της έλλειψης δικαιοσύνης.
Η πρόσφατη αποφυλάκιση του καταδικασμένου σε 18ετή κάθειρξη πρύτανη του Παντείου για διασπάθιση δις από το δημόσιο χρήμα έγινε με το απίθανο πρόσχημα …των «οικογενειακών λόγων». Και ουδείς μίλησε… Την ίδια ώρα απορρίπτονται ανάλογες αιτήσεις για πολύ σοβαρότερους λόγους εκατοντάδων μικροχρηστών και μικροοφειλετών κρατουμένων.

7. Η ανεργία και η απάτη του ελαστικού ωραρίου

Η αύξηση της ανεργίας σε ρυθμούς και ύψη από τα μεγαλύτερα της ευρωζώνης, έχει γίνει ο εφιάλτης του Έλληνα εργαζομένου και δη της νεολαίας. Επίσης, οι διαφορές μεταξύ των μισθών έχουν γίνει αστρονομικές. Εξ άλλου, συνεχώς οι εργαζόμενοι απολύονται χωρίς έλεος. Το πιο συχνό είναι, μάλιστα, ένας εργαζόμενος να απολύεται χωρίς καν αποζημίωση.
Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις το μοντέλο του ελαστικού ωραρίου και της ευέλικτης εργασίας. Το φαινόμενο αυτό έχει ανατρέψει τα ασφαλιστικά δικαιώματα και το γενικότερο επαγγελματικό καθεστώς εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ενωμένη Ευρώπη. Πρόκειται για ένα μέτρο που ευνοεί μόνο τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που το απαιτούσαν εδώ και μια 20ετία και το οποίο θα τινάξει στον αέρα σύντομα όλες τις κατακτήσεις των Ελλήνων εργαζομένων στον εργασιακό, μισθολογικό και κοινωνικο-ασφαλιστικό επίπεδο.

8. Το υπερ-κράτος του Μεγάλου Αδελφού και η ποινικοποίηση της καθημερινής ζωής

Τα τελευταία χρόνια οι καινούργιοι νόμοι, που εμφανίζονται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στοχεύουν στην ποινικοποίηση όλο και πιο καθημερινών πράξεων των πολιτών. (π.χ., οδήγηση χωρίς ζώνη και κράνος, χρήση του μετρό χωρίς εισιτήριο, κάπνισμα σε δημόσιους χώρους). Ένα μεγάλο βήμα προς την γενίκευση της καταστολής στην Ευρώπη είναι η Συνθήκη Προυμ, την οποία επικύρωσαν οι υπουργοί Εσωτερικών και Δικαιοσύνης την Τρίτη στις 12 Ιουνίου, στις Βρυξέλλες.
Η εν λόγω συνθήκη, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», προβλέπει:φακέλλωμα του DNA των πολιτών των κρατών-μελών, διακίνηση και ανταλλαγή προσωπικών στοιχείων απ’ την μια χώρα της Ε.Ε. στην άλλη, τους «σερίφηδες των ουρανών», δηλαδή ένοπλους που θα συνοδεύουν κάθε πτήση πολιτικών αεροπλάνων (τους λεγόμενους «σερίφηδες των ουρανών»), και άλλα άρθρα που φέρνουν την Ευρώπη πιο κοντά στον Big Brother.

9. Η απόσταση μεταξύ των αυξημένων φόρων και της αυξημένης ανεπάρκειας των κρατικών υπηρεσιών

Παρά την μετριότητα των δημόσιων υπηρεσιών και την απαράδεκτη συμπεριφορά τους προς τον πολίτη, οι φόροι παραμένουν πολύ υψηλοί. Φόροι επί φόρων παντού, οι εισφορές προς το κράτος αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό του μέσου μισθού.
Την ίδια στιγμή, η ποιότητα της εκπαίδευσης πέφτει εξ αιτίας της έλλειψης καθηγητών και του κατάλληλου παιδαγωγικού υλικού. Ακόμα χειρότερο είναι το επίπεδο της περίθαλψης. Οι εγχειρήσεις γίνονται στην σειρά και οι θάνατοι από ιατρικά λάθη συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Λόγω της απουσίας σωστών συνθηκών υγιεινής στα νοσοκομεία, οι ασθενείς έχουν 1 στις 4 πιθανότητες να προσβληθούν από θανατηφόρες ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, που προκαλούνται από ανθεκτικά στα φάρμακα βακτήρια, τα οποία βρίθουν εκεί μέσα.

1. Η λεηλασία του περιβάλλοντος από τις επιχειρήσεις, με πλήρη ατιμωρησία

Τα τελευταία χρόνια του χωρίς φραγμό καπιταλισμού, τα «αρπακτικά» λεηλατούν την φύση με πλήρη ατιμωρησία. Ο άνθρωπος και η βιοποικιλότητα θυσιάζονται στα οικονομικά συμφέροντα των πολυεθνικών και το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό για τις μελλοντικές γενηές, μετά τις πρόσφατες καταστροφές.
Το σημείο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα είναι πολύ κοντά. Οι Ελληνες πολίτες είναι επείγον να δράσουμε τώρα, πριν η χώρα χάσει τελείως την κυριαρχία της.
Η αντίσταση στους νεοταξικούς σχεδιασμούς δεν μπορεί δυστυχώς, για την ώρα, να πάρει την μορφή άμεσης εθνικο-κοινωνικής επανάστασης. Παίρνει, όμως, τον χαρακτήρα ενός «αφυπνισμένου εθνισμού», όπως μπόρεσε να προβλέψει από τα πρώτα χρόνια της παγκοσμιοποίησης ο μεγάλος Έλληνας επαναστάτης Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), λέγοντας τα εξής: «προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαίο οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μια περαιτέρω συρρίκνωση του λεγόμενου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, την δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου»(από την εισήγηση του Πάμπλο σε εκδήλωση στο Πολυτεχνείο τον Ιούνιο του 1994).
Είναι ανάγκη, λοιπόν, τώρα να αντισταθούν όσο πιο δυναμικά γίνεται οι εναλλακτικές και πατριωτικές αντικαθεστωτικές δυνάμεις που αντιδρούν στην συμφωνημένη «συναινετικά» παράδοση της Ελλάδας στα τοκογλυφικά συμφέροντα της Νέας Τάξης, στα σχέδια των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πολυεθνικών, στις επεκτατικές βλέψεις εις βάρος μας των Τούρκων και των Σκοπιανών…
Πηγή :seisaxthia.wordpress.