Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Πας να νιώσεις συμπόνοια για το ΜEGA να το συμπαθήσεις, να, έτσι, να του τρυφερέψεις λιγάκι και δεν σ' αφήνει! Διότι από 'κει που ήταν για καμία δεκαετία πρωτοπόρο και στα αλαζονικά του ύψη της τηλεθέασης, έχει βρεθεί να ιδρώνει για να βγάλει κάνα πλατό τουλάχιστον κακοφωτισμένο!
Και λες θα πάψει αν μη τι άλλο, να έχει την έπαρση του μεγαλείου του! Και αμ δε! Επιμένει στην Ελλάδα που αιμορραγεί να συναγωνίζεται τους πασπαλισμένους με γκλίτερ σουσουδισμούς του ΑΝΤ1 και να αναζητεί σταρ στη δισκογραφία που έχει προ πολλού πεθάνει από ασιτία και απεργίες πείνας! Για να τη βγει δε στο "The Voice" του ΑΝΤ1, πετάει ένα τρέιλερ νωρίς νωρίς για το Music School, όπου τα βρέφη τραγουδούν μεγάλες κάψουρο - επιτυχίες και τα μέλη της κριτικής επιτροπής βουρκώνουν από ευαισθησία. Τραγουδά μια ασχημάτιστη κοριτσίστικη φωνή, καψουροτράγουδο δε του λιγώματος και του Χατζηγιάννη. «Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να 'μαι μαζί σου και να σε αποκοιμίσω, να 'μαι η αναπνοή σου. Έτσι να με ακούσεις, μη μ' αφήσεις να φύγω, μ' έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο. Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου, που δεν ξεχνάω ποτέ. Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου σαν να 'πες σ' όλα ναι»... Με έρωτα να λουστεί το ανήλικο και να τα δώσει όλα σε ερμηνεία στο πως το φιλούσαν!
Όλο αυτό, το τέλος της λογικής, που ένα παιδάκι τραγουδά για πάθη, έρωτες, λουσίματα, κάνει την επιτροπή των Γιώργου Θεοφάνους, Ευρυδίκης, Ντέμης –που 20 χρόνων, με μισό χρόνο στο τραγούδι και έφτασε και να κρίνει βέβαια- αλλά και του Βαγγέλη Γερμανού, που από τα σύννεφα πέσαμε για την παρουσια του εκεί, να βουρκώνει! Συγκινούνται! Κοιτάζονται συγκλονισμένοι από την ένθεη αποκάλυψης της θείας τέχνης! «... έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου σαν να πες σ' όλα ναι», λέει το 10χρονο! Άντε κύριοι και κυρίες της επιτροπής και μόλις αρχίσει το πρόγραμμά σας, περιμένουμε μόλις κάποιο 6χρονο τραγουδήσει «έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη», κάνα 7χρονο, «σε ένα φτηνό ξενοδοχείο να τρυπώσουμε» και κάνα 8χρονο να σπαράζει «πάλι με βρήκαν με το γκάζι ανοιχτό», να αναλυθείτε σε λυγμούς, πέφτοντας ο ενας στην αγκαλιά του άλλου από τον ενθουσιασμό!  
Θα μου πείτε θέμα ρεπερτορίου είναι η διαφωνία μου; Αν δηλαδή, τραγουδούσε το κοριτσάκι Θεοδωράκη και «Άξιον εστί» ή «Επιτάφιο» και Χατζιδάκι και «Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης» θα 'μασταν σύμφωνοι; Όχι, βέβαια, αλλά είναι ενδεικτικό και μιας αισθητικής και μιας έκθεσης της παιδικής ηλικίας σε αμφιβόλου περιεχομένου τόσο νοηματικού, όσο και αισθητικού περιβάλλοντος. Όταν για δεκαετίες, οι μουσικές, τα τραγούδια στην τηλεόραση πρώτα με την προβολή τραγουδιστών και στο ραδιόφωνο φυσικά, είναι μονοδιάστατης προβολής, ενός ήχου, με τρεις συνθέτες να γράφουν βλαχολαικόπ καψούρες μόνο για μεθυσμένους με μπόμπες ουίσκι. Και αυτά καλά είναι, δεν λέμε! Αλλά όχι για 6χρονα!

Ναι, ναι, ξέρω από πριν την επιχειρηματολογία των υπερασπιστών αυτόκλειτων και μη! Να μην τα στέλνουν οι γονείς, το κανάλι τη δουλειά του κάνει. Την αισθητική να τους τη φτιάξουν τα σχολεία και οι οικογένειες, το κανάλι να πουλήσει θέλει. Δεν θα αποχωρεί κανένα παιδάκι, άρα δε θα πληγώνονται και δεν θα επηρεάζονται ψυχολογικά με κάποια απόρριψη!
Και βέβαια η δημόσια άδεια στο κανάλι να βγαίνει 24ωρες το 24ωρο δεν του εκχωρεί ασυδοσία. Έχει λόγο στη διαμόρφωση απόψεων, στην συναισθηματική εκπαίδευση, στην ανάληψη ευθύνης της πολιτικής του ενημέρωσης και της κοινωνικής του πρότασης, διαμορφώνει παιδευτικά γενιές και δεν είναι μια επιχείρηση γιαουρτιών που και αυτή έχει ευθύνη για τη δημόσια υγεία. Άρα να πλουτίσει αλλιώς το κανάλι!
Όσο για τους γονείς, υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν πως αφού τους το προτείνει η κάθε κυρία Ντορέττα Παπαδημητρίου, δεν θα υπάρχει κίνδυνος, πως θα 'χουν ψυχολόγους, πως το παιδί τους είναι ταλέντο και θα το δείξει η φοβερή και τρομερή τηλεόραση, πως θα βγάλει λεφτά και θα λύσει το πρόβλημα, περά από τους ελάχιστους εκείνους, που απλά θέλουν να εκμεταλλευτούν τα ίδια τους τα παιδιά. Όμως, ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη; Αυτός που διαφθείρει ή αυτός που διαφθείρεται, γιατί κάτι μου λέει πως οι γονείς ανήκουν στην δεύτερη. Φυσικά υπάρχουν και οι «ωχ αδελφιστές». Οι «έλα μωρέ τι θα πάθει ένα παιδάκι αν πει ένα τραγουδάκι;». Θα πάθει!
Η ηλικία του δεν είναι για να κάνει εμπόριο ταλέντων, αλλά για να παίζει και να μαθαίνει. Η παιδική ηλικία δεν είναι για ανταγωνισμούς, με ή χωρίς αποχωρήσεις από όποιο τάλεντ σόου, αλλά για συναγωνισμούς ψυχαγωγικούς, αθλητικούς και εκπαιδευτικούς. Η παιδική ηλικία δεν υπάρχει για να γεμίζουν τα μυαλά με αέρα, σκιώδεις επιτυχίες και διάκριση χωρίς αντίκρισμα, σε συστηματική έκθεση και μάλιστα μέσω της παντοδύναμης τηλεόρασης, όπου το προαύλιο στο διάλειμμα θα είναι αμείλικτο για την όποια ήττα και τον όποιο θρίαμβο, είτε από ζήλεια, είτε από απλή, έμφυτη παιδική σκληρότητα. Και όταν η εντελώς πρόσκαιρη όπως είναι της τηλεόρασης διασημότητα κοπάσει, αυτά τα παιδάκια που θα πήραν σοβαρά τον εαυτό τους, ως ξεχωριστό, που θα συνήθισαν στην προσοχή των «σταρ» της επιτροπής, της παραγωγής, των δημοσιογράφων που θα ασχοληθούν μαζί τους και αυτό όλο το πολύ σε ένα μήνα θα πάψει να υπάρχει, σε ποια πελάγη θλίψης και μελαγχολίας θα βυθιστούν και πως θα βρουν ισορροπίες, όταν τις χάνουν, στις αντίστοιχες καταστάσεις και οι ενήλικοι ή οι έμπειροι επαγγελματίες;
Μαθαίνοντας τις ιστορίες παιδιών – θαυμάτων, που τα μεγάλα τους ταλέντα οδηγούσαν μοιραία σε μια πορεία διασημότητας και που 'γιναν επαγγελματίες, που εκτέθηκαν πολύ νωρίς, πριν την όποια σχηματοποίηση χαρακτήρα και χωρίς επιλογές, διαβάζουμε – πριν ελαχίστων εξαιρέσεων- ιστορίες θλίψης, αγέλαστων στιγμών, φοβιών, πιο μετά εξαρτήσεων, χασιμάτων!  Σκεφτείτε τώρα, που δε μιλάμε για παιδιά – θαύματα, όπως ο Μάικλ Τζάκσον, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Σίρλεϊ Τεμπλ, ο Μακάλεϊ Κάλκιν, η Ντριού Μπάριμορ, η Άννα Πάκουιν, αλλά για απλά παιδιά, που θα 'πρεπε να ζουν, το θαύμα της παιδικότητάς τους. Η απροκάλυπτη ανάγκη τηλεθέασης, με εύκολες λύσεις «βγάλε – ένα παιδάκι – να κάνουμε – νούμερα», έρχεται δε να αποκαλυφθεί στην αυτοανάλυση της όποια καλής πρόθεσης με το ότι καμία βιομηχανία θεάματος, αλλά ούτε και βιοτεχνία υπάρχει εδώ, με μια δισκογραφία που παγκοσμίως παραπαίει και με τους μουσικούς κολοσσούς να βυθίζονται σε οικονομική άμμο, ενός κόσμου τεχνολογίας που δεν τους έχει ανάγκη. Άρα αυτά τα παιδάκια τι θα κάνουν μετά; Θα γράψουν ένα δισκάκι και; Θα τα γυρνάμε από εκπομπή σε εκπομπή, ως ατραξιόν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μιας και εδώ δεν έχει συνολικούς χώρους με συνήθειες αντίστοιχες αλλά μπουζούκια που το πρόγραμμα αρχίζει στις 12 τα μεσάνυχτα!
Η συμμετοχή των παιδιών σε ανταγωνιστικά, ακόμη και αν δεν έχει αποχωρήσεις, προγράμματα και πόσο τα επηρεάζει στην κανονικότητά τους μετά, δεν αφορά φυσικά στους επικεφαλής του καναλιού, που στοχεύουν μόνο στην τηλεθέαση την όποια χαρίζει πάντα ένα παιδικό προσωπάκι. Εντάξει! Το κάθε απεγνωσμένο ΜEGA, που μετράει την προσφορά και την δημόσια ευθύνη με νούμερα μικρά και μεγάλα και ποσοστά τηλεθέασης θα εφεύρει άλλοθι πιστευτά ή όχι, ώστε να εμπορεύεται την παιδική ηλικία για προσωπικά οφέλη. Αλλά όσο αναζητάμε την ευθύνη μόνο στους γονείς, αθωώνοντας την παντοδύναμη εικόνα ως περιβάλλον επιβολής πρότυπων και στερεοτύπων, άλλο τόσο θα αθωώσουμε τους εαυτούς μας αν δούμε αυτό το θέαμα. Θα είμαστε συνεργοί με μοιρασμένη την ευθύνη της σε τρία ΙΣΑ μέρη και με θύματα; Μόνο τα παιδιά! Όπως πάντα, όπως για πάντα...