Στου τουρισμού την ανοχή

Δημήτρης Ρουσουνέλος

Λένε πως φέτος είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι. Το πιο δύσκολο απ’ όλα που ζήσαμε ως τώρα.
Τα μηνύματα, παρά την αύξηση και των αφίξεων και του τζίρου σε τρελά ποσοστά, είναι για όσα συμβαίνουν ή φοβόμαστε ότι θα συμβούν στο νησί, αρνητικά. Φαίνεται πως αυτοί οι τρελοί οι Μυκονιάτες δεν είναι ευχαριστημένοι. Γκρινιάζουν…
Και γκρινιάζουν όλοι. Ή σχεδόν όλοι.
Μέχρι και ο πρώτος πολίτης αυτού του νησιού, αντί να προτείνει κάτι επί της ουσίας και να δούμε επιτέλους την πραγματική έγνοια του Δήμου για τον τόπο, πέταξε το μπαλλάκι στους πολίτες. Προτίμησε μια ανακοίνωση προφανώς καθ’ υπόδειξη των λάθος συμβουλατόρων. Να προσέχουμε, λέει, γιατί αυτός ο μήνας είναι ζόρικος και μπορεί με το παραμικρό λάθος να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα…
Και καθάρισε τη θέση του.
Οι #Μπράβο_δήμαρχε έσπευσαν πάλι να επευφημίσουν.
Ο ίδιος γνωρίζει προφανώς ότι κάτι μυρίζει άσχημα στην ατμόσφαιρα.
Ανθρώπινο κρέας ίσως, από τις σάρκες μας που φλέγονται στην πυρά της αμετροέπειας, του παραβατισμού, της καταπάτησης και της αισχροκέρδειας.
Κάποιοι ίσως στενοχωρηθούν με αυτό που γράφω. Κάποιοι θα μου υποδείξουν ότι Μύκονος και Σαντορίνη είναι τα λαμπρά παραδείγματα τουριστικής ανάπτυξης.
Μάλιστα!
Προφανώς ξυπνάμε διαφορετική ώρα και ακολουθούμε διαφορετικό πρόγραμμα. Ίσως δεν ζούμε πραγματικά στον ίδιο τόπο ή δεν έχουμε τις ίδιες καταβολές, την ίδια εμπειρία και την ίδια αγωνία για το μέλλον του νησιού.

Ξεφυλλίζοντας χτες τον 1ο τόμο της εφημερίδας Η Μυκονιάτικη, Σεπτέμβρης του 1991, βρήκα το κείμενο αυτό του οδοντίατρου Γιώργου Ξυδάκη. Πάνε χρόνια κι όμως τα γραπτά είναι εκεί. Παραμένουν μάρτυρες λόγων μετρημένων, ζυγισμένων και διαρκούς αγωνίας για ό,τι φαίνονταν από τότε να έρχεται. Κρίμα που κάποιοι δεν το είδαν τότε κι ακόμα πιο κρίμα που οι επίγονοί τους (τοις κείνων παραδείγμασι πολιτευόμενοι) δεν το βλέπουν ούτε τώρα.
Πατήστε αριστερό κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε καλύτερα το κείμενο

εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» Σεπτέμβριος 1991 σελ.9, φ.32

Όλα καλά.
Τα διαβάζουμε και χαιρόμαστε που δεν σιωπήσαμε τότε που έπρεπε.
Που προβάλαμε τη στοιχειώδη αντίσταση.
«Η Μύκονος για μας δεν είναι παράσταση μιας νύχτας, ενός καλοκαιριού. Είναι δοχείο ζωής, με συνέχεια στο χρόνο». Τα αποκαΐδια και αυτού του καλοκαιριού, τις συμπεριφορές, ακόμα και την κακή φήμη, θα κληθούμε πάλι εμείς οι κάτοικοι του τόπου να τα μαζέψουμε. Όμως, οι λογικές που έχουν επικρατήσει και οι συνακόλουθες πρακτικές, δεν αξίζουν στη Μύκονο.

Προσωπικά αισθάνομαι εδώ και καιρό, ότι όσες μάχες κι αν έχουμε δώσει για το νησί, και δώσαμε πολλές, τις χάσαμε όλες.
ΟΛΕΣ!
Αυτή όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση που κάποτε αξίζει να την κάνουμε με νηφαλιότητα.

Πηγή : https://karvouna.wordpress.com/